De Amerikaanse queer filosoof J. Jack Halberstam (vroeger Judith, nu Jack) herdefinieerde onlangs de concepten queer en feminisme. In het spraakmakende boek Gaga Feminism. Sex, Gender and the End of Normal (2012) toont Halberstam ons dat hij nog steeds op een toegankelijke, onderhoudende en relevante manier kan schrijven over het feministische potentieel en de (uit)wegen die het queerdenken ons te bieden heeft. De fascinerende titel, inclusief spetterend onderschrift Sex, Gender and the End of Normal, alleen al doet menig lezer watertanden, maar wat wil Halberstam nu eigenlijk bereiken met dit boek?

Wie denkt dat men geen grappen meer mag maken over vrouwen, gekleurde mensen of homo’s heeft het goed mis. Niets is immers grappiger, leuker en geeft meer blijk van een emancipatoire houding dan grappen maken over wijven met grote tieten, negers en flikkers die snakken naar acceptatie. Tussen de bedrijven door alles goed belachelijk maken en de wereld reduceren tot een algehele chaos waar we alleen maar om kunnen lachen: dat is grappig, dat is hilarisch, dat is Seth MacFarlane en zijn klassehumor. Want zeg nou zelf: was zijn optreden tijdens de Academy Awards dit jaar niet ongelofelijk edgy en gewaagd?

Literaire thrillers van meer dan vierhonderd pagina’s of erotische trilogiën gaan  als zoete broodjes over de toonbank – Manon Uphoff komt met een roman van krap 120 pagina’s aanzetten met korte alinea’s en heel veel wit op de blazijden, De ochtend valt. De afgelopen jaren verschenen er wel meer novelles van Uphoff – een vorm die haar goed ligt.

Indie-veteraan Juliana Hatfield brengt voor de tweede keer een album uit die is gemaakt met inkomsten van pledgemusic.com.  Door pledgemusic.com is Hatfield in staat om muziek te maken binnen haar eigen tijd met haar eigen ideeën. Dit keer konden fans geld doneren voor een cover-album - een verzameling van persoonlijke favorieten van Hatfield – en 10% van de opbrengst werd gedoneerd aan een goed doel. Wekelijks werden de ‘pledgers’ op de hoogte gehouden van haar vorderingen. Maar levert zoiets ook een goede plaat op?

Het was een paar jaar geleden dat ik met Petra op een middag aan het lunchen was. Ik weet niet meer hoe het gesprek erop kwam, maar op een gegeven moment hadden we het over Petra’s operatie. Petra was vroeger met een mannenlichaam geboren. Dat wist ik allang, maar we hadden er nooit echt over gepraat. Ze vertelde erover en ik vroeg ineens: “Maar hoe heette je eigenlijk als man?” “En dat”, zei Petra prompt, “is dus een heel onbeleefde vraag!”

Laat je niet door haar achternaam verwarren: Anna Von Hauswolff is een Zweedse muzikante. Deze zomer bracht ze haar tweede plaat uit, Ceremony. Von Hauswolff’s muziek bestond eerder uit elektronische partijen – keyboards, synthesizers en drummachines – waarmee ze perfect paste in het rijtje onder doem gebukte zangeressen zoals Zola Jesus. De muziek van de Zweedse muzikante was en is wel een stuk romantischer en sensueler dan de vrieskou van Jesus. Voor deze tweede plaat werden keyboards en synthesizers verruild voor kerkorgels. Een stap terug in de tijd qua instrumentkeuze, maar het levert een prachtige plaat op.

Menig LOVER-lezer zal niet op de PVV stemmen en over het algemeen ligt deze partij die voor de vrijheid is, niet goed bij feministen en andere gendergeïnteresseerden. Hoewel... de afgelopen paar jaar bleken homo’s toch best graag op de PVV te stemmen. Wilders en zijn partij hebben al vaker donderpreken gegeven over moslims die het tolerante Nederland overschaduwen en daarmee onze homo’s bedreigen. Maar hoe homovriendelijk is de PVV?

Neneh Cherry is van oorsprong een Zweedse zangeres, die na te hebben gespeeld in bands als The Slits, Rip Rig and Panic and The New Age Steppers in 1988 een enorme solo-hit scoorde met ‘Buffalo Stance’. Ze maakte slechts drie albums, had verschillende hits (‘Manchild’, ‘I

Het wordt bij veel recensies terloops opgemerkt: in de nieuwe verfilming van Wuthering Heights wordt Heathcliff gespeeld door een donkere acteur. En ach, misschien maakt het weinig uit, maar toch. Wie iemand met een bruine huidskleur plaatst in een noordelijk Engels landschap van de 18e eeuw waar iedereen blank en Christelijk is, weet dat huidskleur niet slechts een kleur is, maar ook dat het ons iets verteld over afkomst, koloniaal verleden en slavernij. Niet dat dat allemaal in deze verfilming zit, maar het speelt wel mee en daarmee is deze Wuthering Heights een gedurfde verfiming.

Wie een commerciële of heteroseksuele aanbeveling wil geven voor Weekend (2011), die deze week in de bioscoop verschijnt, zal de film ongetwijfeld omschrijven als een romantische film danwel een verhaal over een korte, intense vriendschap tussen twee mannen die drie dagen lang met elkaar optrekken. Dat de film zo homo als wat is, lijkt uit den boze bij de meeste journalisten. Misschien dat een dergelijke omschrijving te expliciet is, maar het mag best gezegd worden: Weekend gaat over homo-zijn en homo-doen. De lesbische variant komt niet voor in de film en biseksualiteit ook niet.

Mystiek is natuurlijk een vreselijk woord. Het doet teveel denken aan een soort jaren ’70 feminisme waarin vrouwen worden opgeroepen om zich te onderwerpen aan hun innerlijke godin. De metalen constructies van de cyborgs of de heteroseksuele matrix van Butler zijn nu eenmaal betere onderwerpen, doordat het talige karakter van identiteit voorop wordt gesteld. In mysticisme valt dat juist weg, omdat dan subjectiviteit wordt gezocht in datgene wat je juist niet kent en ook nooit zullen kennen. Er is slechts lichamelijke ervaring en kennis en die zou dan wel weergegeven worden, maar verwijst nooit naar de reëele, sociale wereld. Muziek vormt een belangrijk medium – door middel van vervoering hebben we toegang tot andere werelden en kunnen we misschien een tipje van de mystieke sluier oplichten.

Een nieuwe lente, een nieuwe Madonna. Maar wat we kunnen we nou nog van Madonna vinden? Een zangeres die haar succes laat programmeren door andere produceres of toch een controlfreak? Een witte matriarch of een teamplayer die stoer doet samen met Missy Elliot? Een superster die krampachtig zoekt naar hits bij een jong publiek of een vrijgevochten dame die haar eigen voorwaarden stelt? Het succes van Madonna is net zo’n enigma als het ontstaan van het heelal, waarbij haar status als ‘Queen of Pop’ maar bleek afsteekt. Dan maar gewoon naar de muziek luisteren, want daar staat haar nieuwe plaat MDNA vol mee.