Liefde voor sekswerkers

international day to end violence against sex workers

In 2003 riep sex postive feminist Annie Sprinkle 17 december uit tot International Day to End Violence Against Sex Workers. Een dag waarop degenen die slachtoffer zijn geworden van geweld worden herdacht. Nu, zeven jaar later worden over de hele wereld manifestaties georganiseerd om te herdenken, samen te komen en vooruit te kijken. En vooral te zoeken naar mogelijkheden om verder geweld te voorkomen. Geweld dat zich zeker niet alleen in fysieke vorm uit. Lang niet altijd zijn er blauwe plekken te zien, worden er wonden verbonden, ontstaan er uiterlijke littekens. Geweld kent veel meer vormen.

Dit jaar las ik op 17 december het nieuwsbericht dat de Nederlandse Roos Bachelier ontslagen was vanwege de publicatie van haar boek Beminnen als Beroep. Hierin beschrijft zij haar leven als high class dame van plezier. Haar ontslag was niet bij de dure club Mayfair, waar ze jarenlang werkte. Maar bij de baan die ze daarnaast had, als sales manager bij een groot bedrijf. Aanleiding tot het ontslag: een collega had haar een interview horen geven op de radio over haar boek en haar werk. Ondanks haar pseudoniem en relatieve anonimiteit was ze herkend. Haar werkgever deelde mee in de kennis en kon haar ‘bijbaan’ minder waarderen. Korte tijd later stond ze op straat. Omdat ze een boek had geschreven over haar leven en bijverdiensten. Deels bedoeld om sekswerk op een meer genuanceerde manier onder de aandacht te brengen, te laten zien wat er in de wereld omgaat en dat er ook mensen zijn die het werk met veel plezier doen. Met als resultaat dat zij haar baan verliest.

Ook dat is geweld tegen sekswerkers.

Deze zaak deed me denken aan een Amerikaanse zaak die in september dit jaar speelde in New York. Melissa Petro, lerares op een basisschool kwam groot in het nieuws nadat een landelijk dagblad had opgepikt dat ze in de jaren voor haar werk als lerares geld had verdiend met strippen en betaalde seks. Het bijzondere in het geval van Petro is dat ze nooit een geheim heeft gemaakt van haar werk: ze heeft erover geblogd, artikelen geschreven en gesproken tijdens publieke bijeenkomsten over sekswerk. Om het stigma van sekswerk te nuanceren en te verlichten, zoals ze schrijft in dit artikel.

Dat deed ze al enkele jaren, maar pas toen het in september van dit jaar werd opgepikt door een grote krant, kwam al haar informatie groot in de media. Een onstuitbare golf van verontwaardiging kenmerkte de berichtgeving. Hoe was het mogelijk dat een voormalig sekswerker nu les gaf aan kinderen?! Ook Melissa Petro verloor haar baan. Petro besloot de confrontatie aan te gaan en heeft zich op verschillende manieren verweerd tegen de beschuldigingen die tegen haar waren geuit. Maar jezelf verweren tegen grote media en uitgesproken meningen is vechten tegen de bierkaai. Ondanks de hulp van zeer ervaren sex work advocates als Audacia Ray.

Melissa Petro was misschien al jaren uit de kast wat betreft haar beroep, dat houdt niet in dat media het recht hebben om op zo’n wijze met iemands prive-informatie aan de haal te gaan.

Ook dat is geweld tegen sekswerkers.

Maar het gaat niet alleen over zelfbewuste Westerse vrouwen, die uit vrije keuze de stap hebben genomen om geld te verdienen met sekswerk. Die vrijwillig kiezen om daarover naar buiten te treden en van wie de ervaringen ons relatief makkelijk bereiken. Het gaat ook over degenen waar we wellicht minder snel aan denken als we aan sekswerk denken, zoals jongens, mannen en transgenders. Of degenen wier verhaal we minder graag willen horen, zoals degenen die tippelen langs de straten, die achter de ramen staan of in veel minder chique clubs werken dan de Mayfair waar Roos Bachelier over schrijft. De mensen die wellicht minder tot de publieke verbeelding spreken, wier verhalen minder glamoureus zijn dan die van Roos Bachelier. Wat ze nog kwetsbaarder maakt voor uitbuiting, stigmatisering en fysiek geweld.

En verder over de sekswerkers in Uganda die vanwege van hun bron van inkomsten geen toegang hebben tot HIV-behandelingen. Want er zijn anderen met een legale baan (sekswerk is illegaal in Uganda) en een hogere moraal die meer recht hebben op behandeling, aldus de overheidsinstanties. Zie hier voor meer informatie.

Ook dat is geweld tegen sekswerkers.

Gelukkig klinken er ook andere geluiden. Mama Cash bracht dit jaar op 17 december haar online expositie ‘Out from Under’uit. Verhalen van mensen uit het vak, een historisch overzicht van de opkomst van sekswerker activisme en voorbeelden van initiatieven die zich hard maken voor verbetering van de positie van sekswerkers wereldwijd.

Dat is liefde voor sekswerkers.

Onderstaand filmpje is onderdeel van de expositie van Mama Cash: