De maatschappelijke verwachtingen die men van mannen en vrouwen heeft verschillen enorm. Dit zien we nog eens uitvergroot terug bij het moederschap versus het vaderschap; twee titels voor het ouderschap die op verschillende manieren worden opgevat en gewaardeerd. Vrouwen krijgen bij het moeder-worden ineens een nieuwe berg verantwoordelijkheden cadeau, met bijhorende verwachtingen, die de vader blijkbaar gespaard blijven. En voor zaken die voor moeders als vanzelfsprekend worden beschouwd, krijgen vaders vanuit de maatschappij een staande ovatie. Daarbij is het een probleem dat moeders het opgelegde ‘cadeau’ ook aannemen. We pakken het zelfs massaal uit. Alsof de druk op moeders nog niet hoog genoeg is, verdwijnen we steeds verder naar de achtergrond in onze rol van martelares. Hoe komen we toch aan die lijdende rol en, belangrijker, hoe komen we er vanaf?

Als beginnende puber liep ik helemaal weg met Gwen Stefani van No Doubt. Zij was zo cool, alles wat ik ook wilde zijn, en ik stuiterde dan ook vrolijk mee op hun muziek. Ook ik was just a girl. Living in captivity. Dat teksten als deze werkelijkheid bleken, besefte ik pas in de jaren die volgden. Your rule of thumb makes me worrisome. Ik leef als vrouw in gevangenschap, in een wereld bedacht voor en door mannen. Ik zie en ervaar dat, en alle vrouwen met mij, maar mannen zelf (over het algemeen) vreemd genoeg niet. Het interview met John de Mol in BOOS: This is The Voice is hier weer een sprekend voorbeeld van.

Keti Koti (spreek uit: kitti kotti) betekent ‘verbroken ketenen’ in het Sranantongo. Oftewel: vrijheid. Maar voor wie geldt die vrijheid nog steeds en voor wie nog steeds niet? Jaarlijks vindt op 1 juli, tijdens Keti Koti, een herdenking plaats en wordt de afschaffing van de slavernij gevierd. Op de Nederlandse Antillen, in Suriname, en ook in steeds meer Nederlandse steden. Alhoewel het in Suriname een officiële feestdag is, is dat het in Nederland nog steeds niet. Ook worden de herdenking en viering in Nederland niet gereguleerd vanuit de overheid, zoals bij 4 en 5 mei wel het geval is. En dat terwijl het slavernijverleden óók van alle Nederlanders is. Niet alleen van de generaties families van tot slaaf gemaakten.

(Voor)leesboeken voor kinderen waarin ze zichzelf herkennen, waarom is dat belangrijk?