In veel culturen staat vlees niet alleen symbool voor rijkdom en macht, maar ook voor mannelijkheid. Van de mythische jager tot de moderne barbecue-koning: vlees wordt telkens opnieuw neergezet als het voedsel van ‘echte mannen’. Daarmee is vlees eten nooit een neutrale handeling, maar een

Twee weken geleden plaatste het Instagram-account van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) een bericht waarin ze trots aangekondigd dat Noorwegen, na dertig jaar, weer een vrouwelijke gevechtspiloot heeft. De post luidde: “De eerste vrouwelijke F-35-piloot van Noorwegen zijn is natuurlijk leuk, maar het belangrijkste voor mij is dat ik de F-35 mag vliegen, het is een baan waar ik zowel trots op ben als gemotiveerd door ben.” De reacties onder het bericht waren euforisch: “Maar een vrouw achter de knuppel van een gevechtsvliegtuig, dat bommen werpt op andere vrouwen en kinderen, is geen overwinning voor het feminisme. Een vrouw die leert doden in dienst van een militair-industrieel complex is geen stap richting bevrijding, maar weer een voorbeeld van hoe diep zelfs het feminisme ingelijfd kan worden in systemen die levens vernietigen.

Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik als jong meisje voor het eerst Toph Bei Fong op mijn scherm zag. Daar stond ze dan: modderig, klein, maar met een uitdrukking die bergen kan verplaatsen - letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst zag ik een meisje in een animatie die niet zacht hoefde te zijn om waardevol te zijn. Geen glitter, geen prinsessenjurken, geen verlegen glimlach. Toph was grof, koppig, onbeschoft - en ik hield van haar. Zij was de eerste die mij liet zien dat vrouwelijkheid ook stoer, luid, koppig en wild mag zijn.

De cijfers liegen er niet om: mannen zijn eenzamer dan ooit. Het is een narratief dat populair is in conservatieve en anti-feministische kringen: de eenzame man als slachtoffer van vrouwelijke emancipatie. Maar dit slaat de plank mis. De werkelijke oorzaak ligt dieper en is structureel. Niet feminisme, maar een bredere culturele weigering door mannen om zorg en emotionele arbeid te erkennen als universele, menselijke vaardigheden – in plaats van als iets wat vanzelfsprekend bij vrouwen hoort – voedt deze crisis.

In de afgelopen jaren is woke een veelgehoorde term geworden in politieke en maatschappelijke debatten. Waar het ooit stond voor bewustwording van structurele ongelijkheid en onderdrukking, lijkt het nu een marketinginstrument voor bedrijven en politici. Progressieve retoriek wordt steeds vaker ingezet zonder dat de economische en politieke structuren die ongelijkheid veroorzaken daadwerkelijk veranderen.

Steeds vaker duikt hij op – in datingshows, op sociale media, in vriendengroepen: de man die therapietaal spreekt. Hij zegt dat hij ruimte biedt, grenzen respecteert en werkt aan zijn emotionele groei. Maar wie goed luistert, hoort iets anders: een gladgestreken, script-achtige taal die meer gaat over controle dan over connectie. Dit is geen kwetsbaarheid – dit is macht, vermomd als emotionele intelligentie.

In Anora neemt regisseur Sean Baker ons mee in een verhaal vol  humor en chaos. De film volgt het leven van Ani – een jonge stripper die zichzelf zo noemt – in haar zoektocht naar een betere toekomst. Wat begint als een luchtige komedie, ontvouwt zich tot een analyse van macht, klasse en vrouwelijke zelfbeschikking.

Kitty Green’s The Royal Hotel zit vol spanning, aangedreven door de dreiging die vrouwen vaak ervaren in door mannen gedomineerde omgevingen. Tegen de achtergrond van de Australische Outback vertelt deze psychologische thriller het verhaal van Julia Garner als Hanna en Jessica Henwick als Liv,

Voortdurend worden vrouwenlichamen geëvalueerd, beoordeeld en vergeleken. Het is een directe uiting van objectivering die de waarde van vrouwen reduceert tot hun fysieke verschijning. Zelfs in progressieve discussies over body positivity zien we dit probleem van objectivering vaak over het hoofd. De

Omdat LOVER dit jaar vijftig jaar bestaat, heeft de redactie oud-leden, die om en rond 1984 actief waren, van Tijdschrift LOVER geïnterviewd. Hoe kijken ze terug op hun tijd bij LOVER? Wat motiveerde hen toen? Herkennen ze hun idealen in die van jongere generaties? En hoe zien zij de toekomst van het feminisme? In deze editie: In memoriam - Nicoline Meiners.

Omdat LOVER dit jaar vijftig jaar bestaat, heeft de redactie oud-leden, die om en rond 1984 actief waren, van Tijdschrift LOVER geïnterviewd. Hoe kijken ze terug op hun tijd bij LOVER? Wat motiveerde hen toen? Herkennen ze hun idealen in die van jongere generaties? En hoe zien zij de toekomst van het feminisme? In deze editie: Trude van Kuijeren.

Wanneer je als mooi wordt gezien, zullen mensen je dat vaak en zonder schroom laten weten. Maar durf ik te zeggen dat mensen mij vaak vertellen hoe mooi ik ben? "Mooi" blijft natuurlijk subjectief, in dit artikel gebruik ik het om te verwijzen naar Eurocentrische schoonheidsidealen: jong, slank, wit,