De recente BOOS-aflevering over Master Oh en Jasper Demollin veroorzaakt veel reuring. Dit omdat de uitzending manipulatieve praktijken blootlegt. Maar de aflevering heeft mij op een andere manier aan het denken gezet: over de manier waarop westerse spiritualiteitzoekers zich massaal laten meeslepen door een gefantaseerd idee van ‘’Oosterse wijsheid’’. De aflevering is daarmee niet alleen een aanklacht tegen een individu of organisatie, maar een symptoom van een dieper patroon dat al jarenlang wordt beschreven: oriëntalisme. 

AI-companions zijn geen toekomstvisie meer, maar een dagelijkse realiteit. Digitale partners luisteren, troosten en flirten. Allemaal via een scherm. Wat ooit begon als een experiment uit de techwereld, is uitgegroeid tot een miljardenindustrie die zich voedt met onze behoefte aan verbinding. Vooral jongvolwassenen lijken gevoelig voor grenzeloze aandacht:

Afgelopen week plaatste @demarkersonline op Instagram dat de mentale volksgezondheid onder druk staat. Werkenden vallen steeds vaker uit met burn-outklachten en bijna de helft van de volwassenen heeft ooit een psychische aandoening gehad. Volgens de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) leven we in een ‘hypernerveuze samenleving’ waarin iedereen verwacht wordt beter en sneller te presteren. Het advies: niet alleen focussen op individuele oplossingen, maar “de samenleving zelf tot rust brengen.”

Op een dag in december 2003 verscheen op de voorpagina’s van alle kranten hetzelfde nieuws: prinses Amalia was geboren, de toekomstige koningin van Nederland. Nog voordat ze kon spreken of kruipen, was haar leven uitgestippeld. Ze zou geen arts kunnen worden, geen activiste, geen muzikante. Amalia werd geboren om één rol te vervullen: die van koningin. 

In veel culturen staat vlees niet alleen symbool voor rijkdom en macht, maar ook voor mannelijkheid. Van de mythische jager tot de moderne barbecue-koning: vlees wordt telkens opnieuw neergezet als het voedsel van ‘echte mannen’. Daarmee is vlees eten nooit een neutrale handeling, maar een

Twee weken geleden plaatste het Instagram-account van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) een bericht waarin ze trots aangekondigd dat Noorwegen, na dertig jaar, weer een vrouwelijke gevechtspiloot heeft. De post luidde: “De eerste vrouwelijke F-35-piloot van Noorwegen zijn is natuurlijk leuk, maar het belangrijkste voor mij is dat ik de F-35 mag vliegen, het is een baan waar ik zowel trots op ben als gemotiveerd door ben.” De reacties onder het bericht waren euforisch: “Maar een vrouw achter de knuppel van een gevechtsvliegtuig, dat bommen werpt op andere vrouwen en kinderen, is geen overwinning voor het feminisme. Een vrouw die leert doden in dienst van een militair-industrieel complex is geen stap richting bevrijding, maar weer een voorbeeld van hoe diep zelfs het feminisme ingelijfd kan worden in systemen die levens vernietigen.

Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik als jong meisje voor het eerst Toph Bei Fong op mijn scherm zag. Daar stond ze dan: modderig, klein, maar met een uitdrukking die bergen kan verplaatsen - letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst zag ik een meisje in een animatie die niet zacht hoefde te zijn om waardevol te zijn. Geen glitter, geen prinsessenjurken, geen verlegen glimlach. Toph was grof, koppig, onbeschoft - en ik hield van haar. Zij was de eerste die mij liet zien dat vrouwelijkheid ook stoer, luid, koppig en wild mag zijn.

De cijfers liegen er niet om: mannen zijn eenzamer dan ooit. Het is een narratief dat populair is in conservatieve en anti-feministische kringen: de eenzame man als slachtoffer van vrouwelijke emancipatie. Maar dit slaat de plank mis. De werkelijke oorzaak ligt dieper en is structureel. Niet feminisme, maar een bredere culturele weigering door mannen om zorg en emotionele arbeid te erkennen als universele, menselijke vaardigheden – in plaats van als iets wat vanzelfsprekend bij vrouwen hoort – voedt deze crisis.

In de afgelopen jaren is woke een veelgehoorde term geworden in politieke en maatschappelijke debatten. Waar het ooit stond voor bewustwording van structurele ongelijkheid en onderdrukking, lijkt het nu een marketinginstrument voor bedrijven en politici. Progressieve retoriek wordt steeds vaker ingezet zonder dat de economische en politieke structuren die ongelijkheid veroorzaken daadwerkelijk veranderen.

Steeds vaker duikt hij op – in datingshows, op sociale media, in vriendengroepen: de man die therapietaal spreekt. Hij zegt dat hij ruimte biedt, grenzen respecteert en werkt aan zijn emotionele groei. Maar wie goed luistert, hoort iets anders: een gladgestreken, script-achtige taal die meer gaat over controle dan over connectie. Dit is geen kwetsbaarheid – dit is macht, vermomd als emotionele intelligentie.

In Anora neemt regisseur Sean Baker ons mee in een verhaal vol  humor en chaos. De film volgt het leven van Ani – een jonge stripper die zichzelf zo noemt – in haar zoektocht naar een betere toekomst. Wat begint als een luchtige komedie, ontvouwt zich tot een analyse van macht, klasse en vrouwelijke zelfbeschikking.

Kitty Green’s The Royal Hotel zit vol spanning, aangedreven door de dreiging die vrouwen vaak ervaren in door mannen gedomineerde omgevingen. Tegen de achtergrond van de Australische Outback vertelt deze psychologische thriller het verhaal van Julia Garner als Hanna en Jessica Henwick als Liv,