In haar essaybundel uit 1930 “Geheim Londen” beschrijft Virginia Woolf hoe haar verteller een blik werpt in het hoofd van de mensen die zij passeert op de straten van de wereldstad, nadenkend over “het grootste genoegen van het stadsleven in de winter: het slenteren door de straten van Londen.” Doelloos ronddwalen was een van de favoriete activiteiten van Woolf, die ook in haar dagboeken haar liefde voor het versmelten met een menigte uitgebreid omschreef. Voor verscheidene letterkundigen zoals Janet Wolff is Woolf dan ook de woordenboekdefinitie van de flâneuse, oftewel de vrouwelijke flâneur. Is er echter wel ruimte in de stad van de eenentwintigste eeuw voor deze flâneuse?

Negenendertig vrouwen zitten gevangen in een kooi diep onder de grond, en geen van hen weet waarom. Zes mannelijke bewakers zien erop toe dat de vrouwen elkaar niet aanraken en serveren op willekeurige tijden armzalige maaltijden. De veertigste vrouw – een jong meisje – heeft als enige geen herinneringen aan een wereld buiten de kooi. Jacqueline Harpmans post-apocalyptische roman Ik die nooit een man heb gekend is bijna 30 jaar na verschijning opnieuw uitgegeven en vertaald door Uitgeverij Orlando, en heeft bij de lezer uit de 21e eeuw een breder publiek gevonden dan dat het ooit heeft gehad. Waar is dit aan te danken?