Vorige maand vond in Milaan de eerste Miu Miu Literary Club plaats. Een tweedaags literair evenement dat—aldus de website—een weerspiegeling van de levens van vrouwen uit het verleden en heden via het geschreven woord naar Milaan bracht, geïnspireerd door het rijke Europese erfgoed van literaire salons en kunstenaarscollectieven.Miu Miu is een Italiaans high-end modemerk en tevens het hippe zusje van Prada. Vorige zomer organiseerde Miu Miu al Summer Reads-pop ups in wereldsteden zoals New York en Seoul, waar gratis boeken geselecteerd door niemand minder dan Miuccia Prada zelf werden uitgedeeld. Lezen lijkt in de lift te zitten en boekenclubs zijn hier geen uitzondering op. Ik belde met Linda Massi—oprichter van de Difficult Women Book Club (DWBC)—en Hannah Terry—chapter head in Den Haag—en sprak over de oprichting van de feministische boekenclub, het verlangen naar verbinding in de digitale wereld en de waarde van een plek waar je vrijuit kunt praten.

In haar essaybundel uit 1930 “Geheim Londen” beschrijft Virginia Woolf hoe haar verteller een blik werpt in het hoofd van de mensen die zij passeert op de straten van de wereldstad, nadenkend over “het grootste genoegen van het stadsleven in de winter: het slenteren door de straten van Londen.” Doelloos ronddwalen was een van de favoriete activiteiten van Woolf, die ook in haar dagboeken haar liefde voor het versmelten met een menigte uitgebreid omschreef. Voor verscheidene letterkundigen zoals Janet Wolff is Woolf dan ook de woordenboekdefinitie van de flâneuse, oftewel de vrouwelijke flâneur. Is er echter wel ruimte in de stad van de eenentwintigste eeuw voor deze flâneuse?

Negenendertig vrouwen zitten gevangen in een kooi diep onder de grond, en geen van hen weet waarom. Zes mannelijke bewakers zien erop toe dat de vrouwen elkaar niet aanraken en serveren op willekeurige tijden armzalige maaltijden. De veertigste vrouw – een jong meisje – heeft als enige geen herinneringen aan een wereld buiten de kooi. Jacqueline Harpmans post-apocalyptische roman Ik die nooit een man heb gekend is bijna 30 jaar na verschijning opnieuw uitgegeven en vertaald door Uitgeverij Orlando, en heeft bij de lezer uit de 21e eeuw een breder publiek gevonden dan dat het ooit heeft gehad. Waar is dit aan te danken?