Van alle landen in Europa lijkt feminisme in Nederland het minst te leven. Hoe dat komt, daar ben ik nog niet achter. Het is niet zo dat feminisme alleen leeft in landen waar de situatie van vrouwen nog erg ongelijk is. In Zweden en IJsland, die het qua emancipatie een stuk beter doen dan Nederland, is het ´alive and kicking´.

Het is een raar meisje, Marina. Haar geheel eigen kijk op de wereld kan ze maar met twee mensen delen: met haar beste vriendin Bella en met haar vader, die haar eigenlijk ziet als zijn beste vriend. Omdat haar vader terminaal ziek is, en haar moeder al jaren dood, nadert het moment dat Marina zelfstandig de wereld tegemoet gaat treden. Maar hoe doe je dat? Met haar vader, een zachtaardig soort misantroop, kijkt ze het liefste naar natuurfilms van David Attenborough ('Sir Attenberg'), waaruit ze vervolgens allerlei diergeluiden nabootsen. Het is duidelijk dat ze van huis uit aanzienlijk minder goed is voorbereid op contact met soortgenoten. Vooral haar seksuele ontwikkeling lijkt er een beetje bij ingeschoten.

De Birmese activiste Aung San Suu Kyi (1945) kreeg in 1991 de Nobelprijs voor de vrede. Als leidster van een democratische beweging heeft ze decennialang een land geïnspireerd, internationaal werd ze een icoon voor democratie. En nu heeft actiefilmregisseur Luc Besson een film over haar gemaakt

Het is natuurlijk een jongeren programma: KRO’s Uit de Kast. Gepresenteerd door Arie Boomsma –die man waarmee alle vrouwen en homo’s willen weglopen en de rest van de bevolking graag een biertje mee wil drinken – krijgen we wekelijks een coming out te zien van een jonge lesbienne of homo. Het eerste seizoen werd ik wekelijks zó geïrriteerd door Boomsma’s lach, de akoestische, instrumentale gitaarmuziek op de achtergrond en de goede bedoelingen die als kwijl van het tv-scherm afdropen, dat ik er geen blog aan wilde wijden. Nu het programma zijn tweede seizoen ingaat, doe ik toch maar een poging.

In begin van 2012 komen er vanuit het niets twee albums uit van zangeressen die nagenoeg onbekend zijn hier: Kathleen Edwards en Laura Gibson. Beide zangeressen komen uit Noord-Amerika en verwerken allebei een soort traditionele Amerikaanse muziek in hun werk. Bij Edwards neigt dat meer richting country en blues, terwijl Gibson Americana en folk invloeden niet schuwt. Het zijn muzieksoorten die niet echt een grote markt kennen in Europa, maar dat zal deze mensen misschien niet veel uitmaken. Allebei hebben ze over een tijdsbestek van vijf jaar minstens vijf albums uitgebracht. Het gaat goed met hen.

Terwijl de wereld geteisterd wordt door een onbekend virus, beleven een kok en een epidemioloog een hevige gepassioneerde verliefdheid. Laten we wel wezen, dat klinkt als een draak van een film. In Hollywood zou dit plot zeker geleid hebben tot een helikopterevacuaties boven Manhattan en een race tegen de klok om de aarde te redden. De (bijzonder aantrekkelijke) epidemioloog heeft als enige door wat er werkelijk aan de hand is, maar voordat de autoriteiten hem geloven is het bijna te laat.

“Al vijf jaar vrijgezel en geen seks? Dat meen je niet! Ben je al naar een dokter geweest om je hormonen na te kijken? Maar misschien heb je de juiste persoon nog niet ontmoet. Wil je dan geen kinderen? Heb je een traumatische seksuele ervaring meegemaakt als kind? Jij bent waarschijnlijk gewoon lesbisch. Ik kan je wel van gedachten doen veranderen, hoor. Het zal wel overgaan. Het is een fase. Ben je niet gewoon bang voor seks? Je hebt een goed orgasme nodig en dan komt het allemaal wel in orde. Ben je dan aangetrokken tot objecten of dieren? Masturbeer je tenminste?”

Angels in America, het is inmiddels de derde keer dat ik het stuk zie in de uitvoering van Toneelgroep Amsterdam. Net als de miniserie, ook drie keer gekeken op dvd. Toch komt het weer even hard aan als was het de eerste keer. Weinig toneelstukken zijn zo genadeloos als deze vijf uur durende theatermarathon. Op

Wat is racisme en wie mag bepalen wanneer iets racisme is? Een gevoelig onderwerp waar midden jaren tachtig en begin jaren negentig een afdeling van de Universiteit Amsterdam, The Center for Race and Ethnic Studies, ook mee bezig was. Helaas werd de afdeling opgedoekt toen hun onderzoeken te dicht bij huis kwamen. Een van de wetenschappers van die afdeling, Prof. Dr. Philomena Essed, had toen net de term ‘alledaagse racisme’ geïntroduceerd waarmee ze liet zien hoe racisme in Nederland en de VS een genormaliseerde dagelijkse praktijk was geworden.[1] Na het tumult rondom Jackie lijkt haar onderzoek relevanter dan ooit.

Overal ter wereld zijn vrouwen betrokken bij strijd. Soms op heel persoonlijk niveau, soms op maatschappelijk niveau. Het komende jaar trek ik, Sinsia van Kalkeren, door de wereld, met een camper, en mijn vriend. Vanuit Utrecht, via Turkije, Iran en de Centraal Aziatische landen (als de internationale spanningen en de visa vereisten het toelaten) naar Mongolië. Tijdens deze reis ga ik op zoek naar verschillende vrouwen in verschillende landen om hen te vragen wat hun strijd is, en hoe zij deze voeren.

Sharogs lievelingzus Maryam wilt gaan trouwen, dus trekken Sharog en zijn gezin vanuit Nederland naar het ouderlijk huis in Fardis, Iran. Maryam heeft altijd voor haar familie daar gezorgd, dus is dit voor iedereen een grote verandering.

De langverwachte nieuwe film van Roman Polanski is er. Na zijn aanhouding in een misbruikzaak was het even stil rondom de wereldberoemde regisseur. Zijn comeback is het absolute tegendeel van rust. In Carnage kleedt Polanski de karakters van zijn personages stukje bij beetje uit. Totdat je als kijker de laatste rest van sympathie voor ze laat varen.