Feministen genieten de reputatie dat zij geen gevoel voor humor hebben. De Zweedse politieke partij Feministiskt initiativ bewijst dat een dergelijk gebrek juist kenmerkend is voor het vijandelijk kamp. Hun t-shirt met de leuze “Feminister har bättre sex” (Feministen hebben betere seks) maakt een storm aan lichtgeraakte reacties los.

In 2004 vond een aantal vrouwenorganisaties uit verschillende Europese landen elkaar in het besef van de noodzaak voor een nieuwe Europese feministische agenda. Onder leiding van Aletta - destijds nog het IIAV - werd het European Feminist Forum gestart. Van 2006 tot 2008 vond op de daarvoor gemaakte website een intensieve uitwisseling van ideeën plaats. Deze week publiceert Aletta de neerslag daarvan in een boek met als titel “A Herstory (2004-2008)”.

Huh? Wie denkt bij ‘pink’ niet meteen aan ‘all things GLBT’? Roze zaterdag, roze ouders, Pinq Radio, LinkinPink, Pink Triangle, Pink Panthers en ga zo maar door. Auch die rosa Welt ist bunt. Maar ‘pink stinks’?? Zit daar niet een raar luchtje aan?

Sinterklaas. Een racistische Nederlandse traditie waaraan je als zwarte moeder vooral niet moet meedoen? Nee, vindt Anja Breslau. Sinterklaas is bovenal een kinderfeest. En daar hoort op zijn minst één Zwarte Piet bij.

Zes jaar lang, tussen 2003 en 2009, fotografeerde Van Gemert meisjesachtige jongens en jongensachtige meisjes tijdens hun ontwikkeling van kind tot puber. Het resultaat: uiterlijkheden die eens níet snel te plaatsen, laat staan te beoordelen zijn.

In het keurige Vlaanderen weet Murielle Scherre keer op keer stof te doen opwaaien met haar lingerie, boeken en uitspraken. Zo ook met haar pornografisch getinte film Je fais du porno et j’aime ça die dit jaar uitkwam. En dit alles om de vrijheid van vrouwen te vergroten om hun eigen seksualiteit en identiteit, los van het heersende vrouwbeeld, vorm te geven.

‘This is what a feminist looks like' - de rubriek waar LOVER feministische prominenten aan het woord laat over feministische mannen. Cisca Dresselhuys, oud-hoofdredacteur van Opzij, trapt af.

Ook zonder over profetische gaven te beschikken durf ik te zeggen dat ik het nu volgende stukje van tijd tot tijd weer bovenaan het LOVER-log kan zetten. Het had er kunnen staan toen de media bol stonden van verontwaardiging over het idee dat er theaterstoelen alleen voor vrouwen zouden bestaan. Of toen onze overheid besloot inburgeringsgroepen voor vrouwen te gaan verbieden. Nu staat het er omdat de Gemeente Den Haag het gescheiden zwemmen niet langer wil toestaan. Keer op keer zijn moslimvrouwen de dupe van dubieuze voorvechters van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Onder dit motto organiseerde Transgender Netwerk Nederland zaterdag 21 november 2009 in Utrecht de vijfde Transgender Gedenkdag in Nederland. Travestieten, transseksuelen, (gender)queers, lesbo’s, feministen, ouders, biseksuelen, homo’s, vrienden en sympathisanten uit vele richtingen kwamen bij elkaar om stil te staan bij de gewelddadige dood van 160 transgenders, die het afgelopen jaar wereldwijd het leven lieten vanwege hun anders-zijn. Daarnaast werd aandacht gevraagd voor de positie van transgenders in eigen land, want daaraan valt nog veel te verbeteren.

Het was een roerige avond in Pakhuis de Zwijger waar op maandag 16 november het onbehagen van de man centraal stond. Er is meer onbehagen dan men wellicht zou denken en dat leek zich deze avond vooral tegen de ‘traditionele’ man te keren. Aanleiding voor het thema van de Women INC talkshow was de presentatie van het nieuwe boek filosoof en publicist Dylan van Rijsbergen ‘Het onbehagen van de man’. Op de vraag van moderator Ruben Maes wat het onbehagen precies inhoudt lijkt een eenduidig antwoord onmogelijk, het publiek leek uitgesproken verdeeld over het onderwerp.

Wendi Dragonfire richtte een vrouwenkarateschool op met vestigingen in Nederland en Berlijn. Een school die vrouwen traint in 3 disciplines; Shuri Ryu karatestijl, Modern Arnis (Filippijns stokvechten) en zelfverdediging. In november bestaat de school in de Amsterdamse Pijp 25 jaar. Tijd voor een jubileum en een interview met de oprichtster. Het begon allemaal met haar wens om een plek te hebben waar vrouwen karate konden beoefenen.

Het was volle bak in de zaal van de Balie in Amsterdam waar Mama Cash haar ‘Rights not Rescue!’ debat organiseerde over de rechten van sekswerkers in Nederland en daarbuiten. Ook het publiek was een weerspiegeling van deze internationale insteek, vanuit o.a. Groot-Brittannië en Frankrijk waren bezoekers op dit debat afgekomen.