Afgelopen week is Valentijnsdag voorbijgekomen. Van allerlei kanten werd men in Nederland weer opgeroepen om haar of zijn geliefde toch vooral een speciaal cadeau te geven: op z’n minst een kaartje, maar het liefst iets met chocolade; een speciaal diner; of zelfs een weekend weg. Hoewel ik er niet bij was, kan ik me goed voorstellen hoe het er uit moet hebben gezien: overal ongeloofwaardige afbeeldingen van intens verliefde stellen, veel te veel rood in het straatbeeld en altijd die discussie over wat voor onzin het toch eigenlijk is –  als je van iemand houdt dan kun je dat toch elke dag wel melden? Dat vinden ze hier in Riyad dus ook, althans officieel.

In Nederland ben ik redelijk gewend aan vrouwelijk schoon om me heen. Zelden voel ik de behoefte om mijn hoofd mee te draaien met een passerende aantrekkelijke vrouw, of om haar na te staren. Hier in  Saoedi-Arabië betrap ik mezelf echter steeds vaker op het aanstaren van een vrouw. Maar

In Saoedi-Arabië dragen mannen een witte thawb en vrouwen een zwarte abaya. Beide gewaden bedekken het gehele lichaam maar waar je bij mannen nog het gezicht kan zien, zijn bij veel Saoedi-Arabische vrouwen alleen de ogen zichtbaar en soms zelfs dat niet. Op het eerste gezicht kan het verschil