Ik geniet van mijn laatste weken bevallingsverlof. Eind augustus ben ik bevallen van een prachtige zoon, de tweede. De afgelopen weken zijn één grote hormoongedreven achtbaan geweest. Er is geen periode in mijn leven dat ik zo dicht bij het lichamelijke sta als na mijn bevallingen. Een kind krijgen is zoiets dierlijks.

Binnenkort gaan mijn vriendin en ik trouwen. Een jaar nadat het eerste huwelijk tussen paren van gelijk geslacht werd voltrokken. Nu we zelf de bewuste stap gaan zetten, merk ik hoe dankbaar ik ben dat er mensen zijn geweest die keihard gevochten hebben opdat wij onze liefde op deze manier kunnen bezegelen.

Sommige feministen moesten even met hun ogen knipperen dit jaar. Ging de minister nu echt gescheiden onderwijs voor meisjes en jongens als een serieuze optie onderzoeken? Op basis van zogenaamde neurobiologische verschillen tussen man en vrouw? Een feministisch antwoord op de immens populaire en essentialistische neurowetenschap kon dan ook niet uitblijven. Te meer omdat ook ouders steeds meer geneigd zijn het verschillend gedrag van zoon en dochter biologisch te verklaren. Want aan hun genderneutrale opvoeding kan dat toch niet liggen?

Cadeautjes kopen, gedichten schrijven, gekluns met surprises: de Sinterklaasavond wordt in Nederland groots gevierd. Het is een nationale feestdag waar jong en oud dol op zijn. Toch is Sinterklaas niet oncontroversieel. Elk jaar klinkt er wel ergens de kritiek dat zwarte piet racistisch is. Janneke Veger analyseert de zwartheid van piet en betoogt dat niet alleen kleur van piet, maar ook zijn onzijdige gender zijn lage status verklaart.

Aan de hand van de nieuwste vakpublicaties signaleert Birgit Mara Kaiser trends in genderstudies.

Internet is vanaf oktober de plek waar LOVER al haar kritische feministische analyses gaat delen. Is deze digitale transformatie de grootste uitdaging waar LOVER voor komt te staan? Twee redacteuren van LOVER gaan te rade bij mediakenners.

Het spreken over seksualiteit als iets dat bevrijd is in de jaren zestig, doet het wel eens vergeten: ook nu heerst er in Nederland een dominante seksuele moraal. Het huwelijk is weliswaar meer een uitzonderlijk feestje dan regel geworden, maar de sixties hebben zeker niet alle seksuele normen weggevaagd.

Het is even schrikken, maar ik blijk steeds meer in het kamp van Jan-Peter Balkenende te staan. Ik lijk langzamerhand conservatief te worden en hoor mezelf regelmatig pleiten voor beschaving en het behoud van normen en waarden. Die begrippen vul ik tamelijk breed en los in; het draait bij mij vooral

Afgelopen vrijdag verdedigde Josje Weusten in de Aula van de Universiteit van Maastricht haar proefschrift De idylle voorbij. Verbeelding van moederschap in Nederlandse literatuur, 1980 tot 2010. In haar proefschrift slaat Weusten een brug tussen Nederlandse literatuur door vrouwelijke auteurs en de Nederlandse maatschappij. Zo heeft zij zich niet enkel gebogen over het werk van Renate Dorrestein, Vonne van der Meer, Saskia Noort en Maya Rasker, ook heeft zij geanalyseerd hoe het moederschap in onder andere vrouwentijdschriften, reclames voor babyproducten en opvoedkundige boeken wordt neergezet.

Een paar dagen voor de première van de documentaire Ouwehoeren – Meet the Fokkens ontmoet ik documentairemakers Rob Schröder en Gabrielle Provaas in het huis van Schröder aan de Oude Nieuwstraat in Amsterdam. Eigenlijk is het te danken aan dat huis, waar Schröder een aantal jaar geleden ging wonen, dat deze film er gekomen is. In dit smalle straatje staan vooral Nederlandse dames achter het raam, die zich niet meer thuis voelden in het bekendere deel van de rosse buurt met de dwingende exploitanten, hordes dronken Engelse toeristen en overdadig neonlicht.

De Poolse Ewa gaat als au-pair aan de slag bij Peter en Ilse, die een zoontje hebben genaamd Stijn en in verwachting zijn van een tweede kind. Alhoewel Ewa goed is in haar werk, is er iets vreemds met haar aan de hand. Het is voor Peter en Ilse bijna onmogelijk om echt contact te hebben met Ewa, ze lijkt nauwelijks te luisteren naar wat er wordt gezegd. Naarmate de film vordert blijkt dat Ewa's starre houding wordt veroorzaakt door een groot geheim, dat ze niet met haar omgeving durft te delen.

Op donderdag 17 November, 2011, overleed onze geliefde collega Saskia Wendelmoet Poldervaart, omringd o.a. door haar zoon Nik, dochter Sally en pleegdochter Manon. De meesten onder ons wisten al bijna drie jaar dat ze ongeneeslijk ziek was. Dankzij herhaaldelijke chemo kuren en bestralingen maar vooral vanwege haar levenslust en wilskracht is Saskia de afgelopen jaren echter met beide benen in de wereld blijven staan. Ze kon nog altijd volop genieten van haar kinderen en vrienden en bleef geïnteresseerd in de wereld om haar heen. Ook het wel en wee van de politicologie afdeling en de ontwikkelingen binnen gender studies aan de Universiteit van Amsterdam bleven gedurende de laatste paar jaar een dankbaar onderwerp van gesprek.