Een paar dagen voor de première van de documentaire Ouwehoeren – Meet the Fokkens ontmoet ik documentairemakers Rob Schröder en Gabrielle Provaas in het huis van Schröder aan de Oude Nieuwstraat in Amsterdam. Eigenlijk is het te danken aan dat huis, waar Schröder een aantal jaar geleden ging wonen, dat deze film er gekomen is. In dit smalle straatje staan vooral Nederlandse dames achter het raam, die zich niet meer thuis voelden in het bekendere deel van de rosse buurt met de dwingende exploitanten, hordes dronken Engelse toeristen en overdadig neonlicht.

De Poolse Ewa gaat als au-pair aan de slag bij Peter en Ilse, die een zoontje hebben genaamd Stijn en in verwachting zijn van een tweede kind. Alhoewel Ewa goed is in haar werk, is er iets vreemds met haar aan de hand. Het is voor Peter en Ilse bijna onmogelijk om echt contact te hebben met Ewa, ze lijkt nauwelijks te luisteren naar wat er wordt gezegd. Naarmate de film vordert blijkt dat Ewa's starre houding wordt veroorzaakt door een groot geheim, dat ze niet met haar omgeving durft te delen.

Op donderdag 17 November, 2011, overleed onze geliefde collega Saskia Wendelmoet Poldervaart, omringd o.a. door haar zoon Nik, dochter Sally en pleegdochter Manon. De meesten onder ons wisten al bijna drie jaar dat ze ongeneeslijk ziek was. Dankzij herhaaldelijke chemo kuren en bestralingen maar vooral vanwege haar levenslust en wilskracht is Saskia de afgelopen jaren echter met beide benen in de wereld blijven staan. Ze kon nog altijd volop genieten van haar kinderen en vrienden en bleef geïnteresseerd in de wereld om haar heen. Ook het wel en wee van de politicologie afdeling en de ontwikkelingen binnen gender studies aan de Universiteit van Amsterdam bleven gedurende de laatste paar jaar een dankbaar onderwerp van gesprek.

Door onze T-shirtcampagne en de rubriek ‘This is what a feminist looks like’ weten we nu wel hoe een feminist (m/v) er uitziet, maar hoe ziet een feministisch blad er uit? En moet je eigenlijk vrouw of feminist zijn om dat vorm te geven? Het tijdschrift LOVER kent een rijke vormgevingsgeschiedenis. Die is tastbaar aanwezig als een prachtige schat – 37 jaargangen LOVER – in het archief van Aletta, instituut voor vrouwengeschiedenis. Janiek Kistemaker gaat op zoek naar de verhalen erachter.

Zaterdag heeft de politie hard opgetreden tegen vier mensen om T-shirts met de opdruk ‘Zwarte Piet is racisme’ bij de Sinterklaasintocht in Dordrecht. Op socialemedia als Facebook en Twitter is met verontwaardiging gereageerd op het optreden van de politie.

September 2008. Jonge honden Peter Sullivan, een voormalig ingenieur (Zacchary Quinto), en zijn collega Seth Bregman (Penn Badgley) zijn pas bij de afdeling  Risicomanagement van een prestigieuze verzekeringsbank komen werken. Ze worden geconfronteerd met een ontslagronde van 80% van de werknemers. Peter krijgt van de vertrekkende Eric Dale (Stanley Tucci) een risico-analyse van hun afdeling, die bij nadere uitwerking een zeker failliet van de onderneming voorspelt. De crux ligt bij het best verkochte produkt van het bedrijf: een pakket waarin hypotheken vervat zijn, die  gevaarlijk snel in waarde kunnen kelderen. Juist in dit product heeft het bedrijf het meeste geïnvesteerd. Een financiële catastrophe staat voor de deur. De analyse is nog niet geverifieerd, maar Peters melding ervan veroorzaakt een kettingreactie. De bazen worden er in oplopende hiërarchie bijgehaald. Binnen 24 uur moet er beslist worden: heft de bank zichzelf op totaal onethische wijze op of gaat ze met de rest van Wall Street ten onder?

Het was eind zomer 2011. Het nieuwe schooljaar ging bijna van start. Kinderen genoten nog van die laatste twee weken vakantie. Docenten maakten zich klaar om weer een nieuwe lichting scholieren van onderwijs te voorzien. Wim Kuiper, voorzitter van de besturenraad van christelijke scholen, introduceerde het Grote Gescheiden Onderwijs Plan. Nou ja, plan is misschien te veel gezegd. Het is inmiddels alweer meer dan twee maanden geleden en het is verdacht stil. LOVER vraagt zich af hoe het er nu voor staat met de plannen van Wim Kuiper.

'Als je leest gaat het in je hoofd' zegt jeugdwerker Rick tegen de jongen die hij aanmoedigt te studeren. 'Nu zit je met vragen, maar als je boeken leest vind je antwoorden.' De jongens in de film Mocros zijn meer geïnteresseerd in trucjes hoe je drugs zo in een wijde broek kunt stoppen dat de politie het niet voelt bij het fouilleren.

Dit jaar won Jennifer Egan (1962) de prestigieuze Pulitzer Prize voor haar roman Bezoek van de knokploeg. Het juryrapport beschrijft het boek als: “ an inventive investigation of growing up and growing old in the digital age, displaying a big-hearted curiosity about cultural change at warp speed.” 

We weten allemaal hoe het eraan toegaat in Project Catwalk – je weet wel, die wekelijkse afval race van jonge ontwerpers – ‘one week you’re in, next week you’re out’. De designers krijgen te maken met keiharde concurrentie en moeten vaak binnen één dag een creatie maken én presenteren. Vorige week viel Ellen af. ‘Ik vind dat we dat moeten afstraffen’, zei jury-lid Olcay Gulsen. Wat in godsnaam heeft Ellen dan misdaan?

Rijk, beroemd en chronisch verveeld: Hollywood-acteur Johnny Marco is een typisch Coppola personage. We zien hem rondjes scheuren in zijn muscle-car, vermaakt worden door een paaldansende tweeling en terwijl hij in slaap valt als hij de zoveelste gewillige vrouw bevredigt. Het enige dat Johnny kan bekoren is de aanblik van zijn 11-jarige dochter Cleo. Zij maakt hem wakker, letterlijk en figuurlijk. Wanneer de moeder van Cleo besluit tijd voor zichzelf nodig te hebben, moet Johnny zijn rol als vader zien te combineren met zijn rol als filmster.

In de Groene Amsterdammer van 21 oktober j.l. stelt Dick Pels dat de linkse-liberale politici en feministen zich gezamenlijk sterk maken voor een 'romantisch' beeld van prostitutie. Hij is niet de enige, ook de Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher haalt uit naar de vrouwenbeweging, waar het de 'comfortfeminsten' zijn die zich met sekswerk bezighouden.