Wat hebben Marlene Dietrich en Leni Riefensthal met elkaar gemeen, behalve dat ze beiden aan het begin van de twintigste eeuw in Berlijn zijn geboren? Veel, zo laat Karin Wieland zien in haar nieuwe boek Dietrich & Riefenstahl. Der Traum von der Neuen Frau (2011). In deze dubbelbiografie worden de levens van misschien wel de twee bekendste Duitse vrouwen uit de hedendaagse geschiedenis beschreven : actrice en zangeres Marlene Dietrich en cinéaste en fotografe Leni Riefenstahl.

'Do women have to be naked to get into the Met. Museum?' drukten de Guerilla Girls eind jaren tachtig op een poster. Zij telden dat minder dan 5% van de werken in de afdeling moderne kunst van het New Yorks Metropolitan Museum door een vrouw was gemaakt, maar dat van de naakten meer dan 85% vrouw was.

Dit is geen 'gewoon' boek. Dat wordt onder andere duidelijk wanneer je na diverse inleidingen pas op pagina 23 de inhoudsopgave tegen komt. Structuur en overzicht zijn niet meteen evident, maar volgens de auteurs sluit dat goed aan bij Generatie Z, en hoe die met kennis en hun omgeving omgaan: zappend van het ene onderwerp naar het andere. Maar of dat nu ook meteen een boek oplevert dat direct in contact staat de hedendaagse tijdsgeest?

Verhalen over bijzondere ‘loners’ lenen zich altijd goed voor een mooie film. Het afgelopen IFFR liet er ook weer een aantal zien. Vrouwen en mannen die nergens thuis zijn, problemen hebben of anderszins moeite hebben om hun plek te vinden.  Lena (Christophe Van Rompaey, Nederland,

In Goodbye (Mohammad Rasoulof, Iran, 2011) zegt hoofdpersoon Noora, een Iraanse mensenrechten advocate die haar werk niet meer mag doen van de staat. “Als je je een vreemdeling voelt in je eigen land kun je beter vertrekken en je vreemdeling voelen in een vreemd land”, is haar motto. De

 Ineens was daar eind 2011 dat nummer 'Video Games' van Lana Del Rey. Met minimale begeleiding gaf Lana Del Rey ons een liedje dat je direct meezuigt in een schimmig, Amerikaans landschap, waar rijkdom is vergaan en de toekomst onzeker is. Nee, Lana Del Rey is geen protestzangeres - maar met haar debuut album Born To Die heeft ze wel een plaat afgeleverd die een soort soundtrack lijkt te leveren bij de staat van de wereld waarin we ons nu begeven. Verval, berusting, verdriet, liefde en hoop – een algehele malaise of het begin van een nieuw tijdperk? Ook met Lana Del Rey weten we niet welke kant het opgaat.

In 1976 verscheen Robinson, de eerste roman van Doeschka Meijsing. Aan het eind van het verhaal loopt het meisje Robinson de leeszaal uit, het plein met de muziektent op: “En op hetzelfde moment dat alles op de marsmuziek in beweging kwam, was het Robinson of dat koperen plein wegliep van haar,

 Misschien is het toeval, maar ik zag op het IFFR meerdere films over zussen.   Allereerst Le Reste du Monde (Damien Odoul, 2012, Frankrijk). Het is wonderlijk om te zien hoe Eve probeert te vertellen wat er in haar leven aan de hand is, haar vriendje pleegt plotseling zelfmoord en zij blijkt

Vandaag drie films waarin een man de hoofdrol speelt. The Hunter, Stilleben en Skoonheid. Drie compleet verschillende onderwerpen en drie verschillende mannen, maar toch pak ik ze graag even bij elkaar. In The Hunter (Daniel Nettheim, 2011, Australië), de slotfilm van het festival volgen we Martin,

Deze week komt er een nieuwe film uit over de beroemde actrice Marilyn Monroe (1926-1962). Haar verhaal is bekender dan haar films zijn – sterker nog, er zijn nogal wat Monroe-liefhebbers die zelfs nog nooit haar films hebben gezien. Dat is jammer, want Monroe was zeker een groot komisch talent (Some like it Hot, 1959), maar ze kon ook zwaarder rollen goed aan (The Misfits, 1961). Toch heeft het verhaal over de medicijnverslaving, de schoonheid en de verhouding met president Kennedy de overhand gekregen. Films en tv series als Norma Jean and Marilyn (1996) of Blonde (2001) Marilyn Monroe als sekssybool, Marilyn Monroe als getormenteerde ziel. Zou My Week with Marilyn daar nou echt iets aan toevoegen?

Van alle landen in Europa lijkt feminisme in Nederland het minst te leven. Hoe dat komt, daar ben ik nog niet achter. Het is niet zo dat feminisme alleen leeft in landen waar de situatie van vrouwen nog erg ongelijk is. In Zweden en IJsland, die het qua emancipatie een stuk beter doen dan Nederland, is het ´alive and kicking´.

Het is een raar meisje, Marina. Haar geheel eigen kijk op de wereld kan ze maar met twee mensen delen: met haar beste vriendin Bella en met haar vader, die haar eigenlijk ziet als zijn beste vriend. Omdat haar vader terminaal ziek is, en haar moeder al jaren dood, nadert het moment dat Marina zelfstandig de wereld tegemoet gaat treden. Maar hoe doe je dat? Met haar vader, een zachtaardig soort misantroop, kijkt ze het liefste naar natuurfilms van David Attenborough ('Sir Attenberg'), waaruit ze vervolgens allerlei diergeluiden nabootsen. Het is duidelijk dat ze van huis uit aanzienlijk minder goed is voorbereid op contact met soortgenoten. Vooral haar seksuele ontwikkeling lijkt er een beetje bij ingeschoten.