Als er één schrijfster is op wie Virginia’s Woolf’s beroemde citaat van toepassing is over het hebben van een eigen kamer om te kunnen schrijven dan zou dat Janet Frame (1924-2004) misschien kunnen zijn. Deze Nieuw-Zeelandse schrijfster heeft taal en verhaal aangepakt om haar eigen beleving op te schrijven. Haar romans zijn een mengsel van gelezen boeken en gedichten, biografische elementen en heel veel herinneringen aan Nieuw-Zeeland. Deze zomer verscheen bij De Geus de Nederlandse vertaling van haar postume roman Een Andere Zomer.

Op internet heb je geen verblijfsvergunning nodig om van een cultuur te proeven of er onderdeel van uit te maken. Hoewel in sommige landen internet effectief gecensureerd wordt, kun je online in het grootste deel van de wereld wél vrij reizen. Welke sites bieden een podium aan de verhalen van migranten?

Afro-Surinaamse Mati, Ghanese Supi en Indiaanse two spirited people – groepen vrouwen die (ook) seks hebben met vrouwen, zonder dat zij uitgaan van een onveranderlijke homoseksuele aard of oriëntatie waarvoor ze uit de kast moeten komen. De focus van de seksuele en psychische gezondheidszorg op een vastomlijnde, statische seksuele identiteit, is volgens onderzoeker Sunita Steenbakker een van de redenen waarom vrouwen uit etnische en culturele minderheidsgroepen minder naar deze instanties gaan.

Afgelopen week lanceerde het Belgische instituuut RoSa (bibliotheek, documentatiecentrum en archief voor gelijke kansen, feminisme en vrouwenstudies) een nieuwe website: gender in de klas. Daarmee wil zij onderwijzend personeel stimuleren tot het vergroten van ‘genderbewustzijn’ bij zichzelf en de leerlingen. Een lofwaardig initiatief temidden van alle geroep over feminisering van het onderwijs en een teruggrijpen op ‘natuurlijke’ mannelijke waarden en eigenschappen.

Bos en Eurlings kiezen voor hun gezin boven een politieke carrière. Een teken van een nieuwe, door vaders geleide emancipatiegolf? Veel feministen zijn wantrouwig: de introductie van papadag laat juist zien hoe onvanzelfsprekend zorgende vaders zijn. Dylan van Rijsbergen breekt een lans voor de moderne vaders en betoogt dat vrouwen deze groep mannen wel eens wat meer in hun emancipatie mogen steunen.

Hoe zinnig is het dat media zich afvragen waarom een Surinamer klassieke muziek maakt? Verandert de betekenis van een gedicht als je ontdekt dat de maker een migrant is? Garjan Sterk volgt het Nederlandse debat over het omstreden belang van de etnische identiteit van de kunstenaar.MADAME BOVARY

Hoe vaak is het jou al overkomen: dat je een seksistische opmerking toegevoegd kreeg van een man die meende je te moeten herinneren aan wat ‘je plaats is’ of die bezig was zijn eigen plekje op de apenrots veilig te stellen? Sinds half juli dit jaar houdt het Franse feministische netwerk Osez le feminisme een blog draaiende, waarop dagelijks anecdotes verschijnen die laten zien hoe virulent alledaags seksisme en mysogynie nog altijd zijn. Het gaat niet om het grote onrecht, maar om de kleine (en grote) vernederingen die vrouwen dagelijks incasseren. Meestal stilzwijgend – wie loopt graag het risico ook nog eens te horen te krijgen dat feministen geen gevoel voor humor hebben? -, een enkele keer gevolgd door een rake en even vileine repliek.

Dat was wel even schrikken op 7 juli: Sven Kockelmann, Fons de Poek, Aart Zeeman en Wouter Kurpershoek tegen een helder blauwe achtergrond. Het puikje van de Nederlandse journalistiek op A5-formaat in de krant. Zij vormen het nieuwe team van het actualiteitenprogramma Brandpunt. En Brandpunt is niet

Sportende vrouwen ondervinden veel vooroordelen. En voor zwarte sportvrouwen geldt dat in het bijzonder.

Als de jonge Marokkaanse Sofia de Hollandse Maarten ontmoet, is het liefde op het eerste gezicht. ‘Ze hadden een leuke kuise avond zonder diepgravende gesprekken. Na de film dronken ze wat, daarna zette hij haar op de tram naar huis. Sofia wilde niet dat hij haar naar huis bracht, bang dat een bekende ze samen zou zien.’

Als een wereldvreemde Willie Wortel die in de kelder bij zuster Clivia al jaren onverdroten werkt aan een pilletje waarmee je een slecht mens in een goed mens kunt veranderen, zo zijn wetenschappers al 35 jaar (niet al veel langer?) op zoek naar de oorzaak van homoseksualiteit. Miljoenen aan belastinggeld zijn besteed, duizenden kwartels en ratten gemaltraiteerd in een poging iets te vinden waar niemand op zit te wachten. De nieuwste aflevering van deze treurige saga blijkt een krantenkop waard, maar LOVER’s webredacteur houdt de uitkomsten tegen het licht en lanceert een nieuwe onderzoeksvraag: wat is de oorzaak van deze zinloze zoektocht?

Gabrielle Le Roux heeft de afgelopen jaren transgenders in verschillende Afrikaanse landen getekend. De reizende tentoonstelling Proudly African & Transgender is het resultaat. Begin dit jaar was de tentoonstelling te zien bij Amnesty International in Amsterdam 1), de afgelopen maanden in o.a. Barcelona en Istanbul, en tijdens de Amsterdamse Gay Pride zal de tentoonstelling weer in Amsterdam terugkomen. Wat maakt deze tentoonstelling zo populair?