‘Ik ben niet de Hugh Heffner van de Arabische wereld,’ zegt Joumana Haddad in het Turkse magazine Tempo, ‘ik ben veel gevaarlijker.’ Deze maand verschijnt haar nieuwste boek ‘I killed Sheherazade: confessions of an angry Arabic woman’ in maar liefst zes talen. Maar zij is allang wereldberoemd door vanuit Beirout - in het Arabisch - een glossy magazine uit te geven over erotiek en aanverwante onbesproken onderwerpen. Beslist een gedurfde onderneming in een deel van de wereld waar vrouwelijke seksualiteit nog overwegend in termen van mannelijk eigendomsrecht wordt gezien. Wat bezielt deze vrouw en hoe gevaarlijk is zij in werkelijkheid?

Voor de meeste vrouwen is mastectomie een dreiging waar zij liever niet aan denken. Voor de meeste transmannen is het een bevrijding. Maar hoe is het voor de borsten die dit overkomt? Sinds enige tijd is het mogelijk om vanuit een heel ander perspectief naar borsten te kijken. Conceptueel kunstenaar

Als er één vrouwelijke eigenschap is die in de geschiedenis en wereldwijd zo alomtegenwoordig lijkt, dat je haar welhaast universeel zou kunnen noemen, dan is het wel deze: vrouwen krijgen overal de schuld van. De laatste jaren is er een soort publiek debat aan het ontstaan over de rol van vrouwen en zogenaamde vrouwelijke waarden in het openbare leven, waarbij steeds vaker als vanzelfsprekend het woord ‘feminisering’ valt. Overal waar de term opduikt in de titel of eerste alinea van een artikel, is de strekking van wat volgt meteen duidelijk: er gaat iets mis in onze samenleving en dat is aan de toenemende invloed van vrouwen of vrouwelijkheid te wijten. Weerwoord is er weinig, waardoor het soms wel een heksenjacht lijkt. Daarom waagt LOVER’s webredactie een poging aan te tonen dat het hier om dubieuze mythevorming gaat.

Enige tijd geleden publiceerde LOVER op het blog een interview met kunstenaar Gabrielle Le Roux door Nora Uitterlinden. Dit naar aanleiding van haar activistische kunstproject Proudly African and Transgender. Graag wil LOVER haar lezers erop attenderen dat aan de tentoonstelling van haar portretten in de OB te Amsterdam de mogelijkheid verbonden is om de kunstenaar te ontmoeten en haar te horen vertellen over hoe het is om transgender te zijn in Afrika.

Als er één schrijfster is op wie Virginia’s Woolf’s beroemde citaat van toepassing is over het hebben van een eigen kamer om te kunnen schrijven dan zou dat Janet Frame (1924-2004) misschien kunnen zijn. Deze Nieuw-Zeelandse schrijfster heeft taal en verhaal aangepakt om haar eigen beleving op te schrijven. Haar romans zijn een mengsel van gelezen boeken en gedichten, biografische elementen en heel veel herinneringen aan Nieuw-Zeeland. Deze zomer verscheen bij De Geus de Nederlandse vertaling van haar postume roman Een Andere Zomer.

Op internet heb je geen verblijfsvergunning nodig om van een cultuur te proeven of er onderdeel van uit te maken. Hoewel in sommige landen internet effectief gecensureerd wordt, kun je online in het grootste deel van de wereld wél vrij reizen. Welke sites bieden een podium aan de verhalen van migranten?

Afro-Surinaamse Mati, Ghanese Supi en Indiaanse two spirited people – groepen vrouwen die (ook) seks hebben met vrouwen, zonder dat zij uitgaan van een onveranderlijke homoseksuele aard of oriëntatie waarvoor ze uit de kast moeten komen. De focus van de seksuele en psychische gezondheidszorg op een vastomlijnde, statische seksuele identiteit, is volgens onderzoeker Sunita Steenbakker een van de redenen waarom vrouwen uit etnische en culturele minderheidsgroepen minder naar deze instanties gaan.

Afgelopen week lanceerde het Belgische instituuut RoSa (bibliotheek, documentatiecentrum en archief voor gelijke kansen, feminisme en vrouwenstudies) een nieuwe website: gender in de klas. Daarmee wil zij onderwijzend personeel stimuleren tot het vergroten van ‘genderbewustzijn’ bij zichzelf en de leerlingen. Een lofwaardig initiatief temidden van alle geroep over feminisering van het onderwijs en een teruggrijpen op ‘natuurlijke’ mannelijke waarden en eigenschappen.

Bos en Eurlings kiezen voor hun gezin boven een politieke carrière. Een teken van een nieuwe, door vaders geleide emancipatiegolf? Veel feministen zijn wantrouwig: de introductie van papadag laat juist zien hoe onvanzelfsprekend zorgende vaders zijn. Dylan van Rijsbergen breekt een lans voor de moderne vaders en betoogt dat vrouwen deze groep mannen wel eens wat meer in hun emancipatie mogen steunen.

Hoe zinnig is het dat media zich afvragen waarom een Surinamer klassieke muziek maakt? Verandert de betekenis van een gedicht als je ontdekt dat de maker een migrant is? Garjan Sterk volgt het Nederlandse debat over het omstreden belang van de etnische identiteit van de kunstenaar.MADAME BOVARY

Hoe vaak is het jou al overkomen: dat je een seksistische opmerking toegevoegd kreeg van een man die meende je te moeten herinneren aan wat ‘je plaats is’ of die bezig was zijn eigen plekje op de apenrots veilig te stellen? Sinds half juli dit jaar houdt het Franse feministische netwerk Osez le feminisme een blog draaiende, waarop dagelijks anecdotes verschijnen die laten zien hoe virulent alledaags seksisme en mysogynie nog altijd zijn. Het gaat niet om het grote onrecht, maar om de kleine (en grote) vernederingen die vrouwen dagelijks incasseren. Meestal stilzwijgend – wie loopt graag het risico ook nog eens te horen te krijgen dat feministen geen gevoel voor humor hebben? -, een enkele keer gevolgd door een rake en even vileine repliek.

Dat was wel even schrikken op 7 juli: Sven Kockelmann, Fons de Poek, Aart Zeeman en Wouter Kurpershoek tegen een helder blauwe achtergrond. Het puikje van de Nederlandse journalistiek op A5-formaat in de krant. Zij vormen het nieuwe team van het actualiteitenprogramma Brandpunt. En Brandpunt is niet