Op 27 en 28 januari 2011 vond de tweedaagse internationale conferentie Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality, and the Politics of Belonging in the New Europe plaats aan de Universiteit van Amsterdam. Deze werd georganiseerd door het Amsterdam Research Center for Gender and Sexuality, UVA, en het Institut de Recherche Interdisciplinaire sure les Enjeux Sociaux, EHESS. Aan de vooravond van deze conferentie werd in de Amsterdamse Balie een stevig debat gevoerd tussen politici, publicisten en activisten over het seksueel nationalisme in de Nederlandse politiek en samenleving. Tot een pasklaar antwoord op het Nederlandse fenomeen van het opkomende seksueel nationalisme, waarin ‘de islam’ wordt beschouwd als een probleem bij het verdedigen van de recentelijk verworven rechten van vrouwen en homo’s, kwamen de discussanten tijdens het debat niet.

Het festival gaat nog door tot en met zaterdag 5 februari, maar dit is wel mijn laatste dag in Rotterdam. En dus vandaag ook het laatste blog over het festival. Gisteravond zag ik When Love Comes van Chang Tso-chi (Taiwan, 2010) een film over een man, ‘dark face’ met meer dan één

  Vanmorgen vroeg stond ik weer in de rij voor filmkaartjes en ik trof niet geheel toevallig dezelfde journalist als de dag ervoor naast me. We hadden zondagochtend gesproken over Attenberg (Athina Rachel Tsangari, Griekenland, 2010, verwachte bioscooprelease: 28 april 2011). Ik vertelde hem dat

Vandaag twee films uit het nog immer drukke Rotterdam. Ik kijk stiekem een beetje uit naar morgenochtend, wanneer de dagjesmensen weer op kantoor zitten. Het is leuk dat veel mensen naar het festival komen, maar soms is een rustig plekje om je verhaal te kunnen typen ook wel heel erg fijn! Somewhere

Het eerste weekend van het filmfestival Rotterdam betekent traditiegetrouw veel volk op de been. Sommige voorstellingen zijn uitverkocht, lange rijen bij de kassa’s en bij de koffie. Maar de sfeer is eigenlijk altijd goed. Vandaag had één film zulke technische problemen met het geluid

Net als vorig jaar heeft LOVER een redacteur naar Rotterdam gestuurd om verslag te doen van het festival en vooral om voor de LOVERlog lezers de feministische en LGBTQ krenten uit de pap te halen. De komende vier dagen lees je hier over de films die ik heb gezien en wat ik ervan vond. Een aantal van

Aan de vooravond van de tweedaagse internationale conferentie over Sexual nationalisms die op 27 en 28 januari 2011 wordt georganiseerd door het Amsterdam Research Centre for Gender and Sexuality (i.s.m. UvA-Pride) vond in de Amsterdamse Balie een debat plaats over seksueel nationalisme in de multiculturele samenleving. De zaal was afgeladen vol en gespreksleider Jan-Willem Duyvendak zorgde ervoor dat uit het strak gestructureerde programma een bijzonder levendige discussie opbloeide. Een discussie waarin het laatste woord – gelukkig! - nog niet gesproken is.

‘When the bear comes to play, all the sluts come out.’ Het kan maar duidelijk zijn, we hebben het hier over sletten. Die ‘bear’, dat is de Dancing Bear, een stripact volgens het principe NMCF, ofwel Nude Male Clothed Female. Een op zich onschuldige fetisj waarbij mannen door hun naaktheid een tijdelijk ondergeschikte positie innemen ten opzichte van vrouwen. Andersom kan trouwens ook en varianten met representanten van hetzelfde geslacht natuurlijk ook. Als beide partijen er even geil van worden, zul je mij niet horen.

Eerder deze week verscheen op dit weblog het eerste deel van een artikel waarin LOVER redacteur Marije Janssen een aantal vooroordelen over sekswerk onderuit haalt. In dit tweede deel komt het beeld van de klant aan de orde: dat is toch een loser, zo'n vieze man in een trenchcoat? En ook de de stand van zaken omtrent de verbetering van de positie van sekswerkers door legalisering komt aan bod: is het terecht om te concluderen dat die is mislukt?

Sekswerk is een dankbaar onderwerp voor media. Omdat het altijd tot de verbeelding spreekt en de nieuwsgierigheid prikkelt, het is een onderwerp waar je in het alledaagse leven niet mee te maken krijgt, het is taboe. Nuances lijken in de berichtgeving minder van belang en zoals altijd: ‘sex sells’. Er zijn genoeg verhalen te verzamelen die als warme broodjes over de toonbank gaan. Zoals blijkt uit het lijstje links onderaan deze pagina, is er de afgelopen maanden wederom veelvuldig geschreven over de seksindustrie. Die stukken leveren niet veel nieuwe inzichten op over het beroep van sekswerker. Dat is jammer, want de huidige inzichten die rondgaan zijn niet erg accuraat. Ze zijn gebaseerd op bestaande stereotypes en misverstanden die maar niet willen wijken. In dit stuk zal ik enkele van deze stereotypes en misverstanden onderuit halen en toelichten.

De afgelopen dagen kwam een aantal kranten met het korte bericht dat Nepal, met het oog op de komende volkstelling in mei, een derde categorie voor de sekseregistratie in het leven geroepen heeft. Die zou, volgens de berichtgeving, “vooral bedoeld zijn voor transgenders”. Uniek in de wereld, voor velen tot de verbeelding sprekend, en toch klinken in Nederlandse transgender kringen ook kritische geluiden.

Na een onbedoelde radiostilte pakken we Elma Drayer’s Verwende Prinsesjes weer op. Het zesde hoofdstuk gaat over de recente hype rond de seksualisering of pornoficatie van onze samenleving. Met haar niet te evenaren talent voor het kiezen van het juiste citaat om een publicatie of een wetenschappelijk