Afgelopen zaterdag was voor de hele HLBTQ-beweging een dag waarop ‘zichtbaarheid’ even niet een onderwerp van discussie was, maar iets wat massaal en vrolijk gebeurde. LOVER wilde daarbij niet achterblijven en presenteerde haar lesbische themanummer op de roze infomarkt.

Na twee bevallingen en, zo staat er op de cover van People Magazine “een ‘angstaanjagende’ foto van haar op het strand”, was ze het zat: ze besloot af te vallen. Ik heb het over de Amerikaanse actrice Melissa Joan Hart, die trots meldt op de cover dat ze haar figuur weer terug heeft.

Fairfax High, een middelbare school in Los Angeles, heeft dit jaar een mannelijke prom queen. De 18-jarige Sergio Garcia besloot zich kandidaat te stellen, niet als king, maar als queen. Een grote groep meisjes steunde zijn kandidatuur en hij werd gekozen. De campus gonst van gender-talk.

Laatst vertelde iemand Alana Proctor dat ze met opzet niet uitgenodigd was voor een debat over de positie van jonge allochtone vrouwen, omdat ze daar met haar ‘lesbisch verhaal’ zou komen. ‘Ben ik dan geen vrouw?’, zo vroeg Alana zich af. ‘En ben ik dan niet zwart?’ Een pleidooi voor het bestrijden van seksisme, racisme en homofobie in hun verwevenheid.

In Nederland is anoniem donorsperma sinds vijf jaar taboe. Kinderen moeten hun biologische vader kunnen achterhalen, zo luidt de Nederlandse mores. De praktijk blijkt weerbarstiger.

We doen een beetje alsof het een nieuw verschijnsel is: damesdames die de blik de andere kant op wenden en het voortaan geregeld of uitsluitend met meneren doen. Spijtoptanten. Afvalligen. Exbo’s. (Overigens is geen term zo mooi en compact als het Engelse 'hasbians'.)

Bij het begrip vrouwenopvang krijgt iedereen meteen een beeld: mishandelde vrouwen die van huis gevlucht zijn en (met kinderen) tijdelijk worden opgevangen. Dat er een mannenopvang bestaat, is veel minder bekend. Ook ik wist niet van het bestaan af totdat ik het prachtige artikel las van Hanneloes Pen in Het Parool. Pen sprak met een paar mannen uit de opvang en wat bleek? De reden van opvang heeft niet zelden te maken met homoseksualiteit of huiselijk geweld van de partner.

Afgelopen woensdag ontving Karin Spaink de Van Praag-prijs van het Humanistisch Verbond uit handen van jury-lid Cox Habbema. De Grote Zaal van het Amsterdamse Muziekgebouw aan ‘t IJ zat helemaal vol en Karin werd op weergaloze wijze in het zonnetje gezet. Zij was zichtbaar ontroerd en moest haar bescheidenheid en teveel aan zelfkritiek naast zich neerzetten om zoveel lof te kunnen aannemen.

Eind vorig jaar kwam het laatste seizoen van de weergaloze tv-serie Six Feet Under op de Nederlandse televisie ten einde. Ondanks het onaantrekkelijke uitzendtijdstip, vaak tegen middernacht op doordeweekse dagen, hield de doodgraversfamilie Fisher een trouwe schare fans aan de buis gekluisterd. Nu Alan Ball, scenarist, regisseur en producent van deze serie voor het eerst met een eigen film komt (overigens schreef hij ook al het Oscarwinnende scenario voor American Beauty), moet elke fan (en iedereen die zich daartoe wil laten overtuigen) dan ook hard hollend naar de bioscoop.

Myrthe Hilkens, auteur van het boek McSex, de pornoficatie van onze samenleving, weigert het onderwerp van haar boek nog te bespreken. Dat is jammer, maar wel te begrijpen.

Wie staat er ooit bij stil dat alle rommel en bloed die mensen achterlaten als ze (door geweld) overlijden ook weer moet worden opgeruimd?

‘En God schiep Arie’ prijkt er op de cover van L’HOMO, een eenmalige uitgave van de makers van Linda. Je zou ervan in de Here(n) raken, zo lekker als Arie’s lijf één wordt met de elementen. Zelden zag ik zo’n goede fotoshoot met een man in de hoofdrol. Daar kan de gemiddelde vrouwenglossy nog een puntje aan zuigen.