Vandaag is de Internationale Dag van de Migraine, een ziekte die vrouwen disproportioneel treft. Deze genderfactor is een van de redenen waarom migraine lange tijd niet serieus is genomen en is afgedaan als een ‘vrouwenkwaaltje’. Bestuursvoorzitter Miranda Valkenburg is zelf migrainepatiënt

Die ene oom op de familieverjaardag aanspreken op een seksistische grap, de school van je kind mailen om te vertellen dat zwarte piet anno 2021 echt niet meer bij de surprisemiddag hoort en je beste vriendin wijzen op haar privileges zijn natuurlijk ontzettend nuttige dingen om te doen.

Op een schilderij zien we een bruid, gekleed in het wit. Ze heeft ravenzwart haar met een strakke scheiding in het midden. Haar lippen, nagels en zakdoek zijn even rood als de rozen in haar haar. Ze draagt een witte sluier om haar hoofd en een gouden ketting om haar nek. Het zou een schilderij van Frida

Vrouwen streven naar een abstract schoonheidsideaal. Bij mannen gaat het niet om schoonheid, maar om hun maatschappelijke rol en status. In geen van die rollen past een rok of jurk, omdat ze per definitie een verlies van mannelijkheid betekenen. Aldus Margreet Fogteloo in 2008 in de Groene Amsterdammer.

Dat de geschiedenisboeken zo weinig melding maken van vrouwelijke helden, genieën en uitblinkers, is voor menig manspersoon een verklaring voor zijn superioriteit. Helaas voor hen: deze vrouwen waren er wel degelijk, maar zijn genegeerd, bestolen, over het hoofd gezien of domweg uit de annalen

‘Noorse beachhandbalsters weigeren bikinibroekje en krijgen fikse boete’, las ik in juli met grote verbazing in het nieuws. Er ontstond veel ophef over op sociale media, want waar gaat het nu eigenlijk om? De sportprestaties of het uiterlijk van de sportvrouw? Tegenwoordig worden stereotyperende of beperkende kledingvoorschriften steeds vaker aan de kaak gesteld door vrouwen in de sportwereld en in de media, hoewel niet altijd met succes. Discussies over het uiterlijk van vrouwelijke atleten zijn geen exclusief modern fenomeen. Al sinds de eerste vrouwen die meedoen aan professionele sport in Nederland, bestaan er ideaalbeelden van ‘vrouwelijkheid’ waaraan zij zouden moeten voldoen. Hoe dat precies zit? Ik zocht het uit.

Wanneer we gendergelijkheid in de politiek willen, moeten we de politieke cultuur veranderen. Één ingrediënt daarvoor is 50% vrouwen in politiek in elke politieke functie en een tweede belangrijk ingrediënt daarvoor is het versterken van samenwerking tussen vrouwelijke politici, zodat zij gezamenlijk de problematische elementen in die cultuur kunnen agenderen en aanpakken. Meer Vrouwen in de Politiek is bezig om women’s caucuses op te zetten en te ondersteunen op en tussen verschillende niveaus. Maar wat is een women’s caucus en wat voor verschillende vormen zijn er?

Overstromingen, bosbranden, coronavarianten en megalomane miljardairs die zo nodig astronautje willen spelen: er gebeurt genoeg om je bezorgd of boos over te maken. Wil je even ontsnappen aan alle ellende, dan volgen hier interessante lees-, kijk- en luistertips. De eerste tip is het platform Nieuw

Een ruim jaar geleden zat ik bij mijn ouders aan tafel en vertelde ik hoe een paar jongens op een scooter achter mij aan reden, toeterend en dingen roepend. Ik wist uit angst niet goed wat te doen: snel naar huis toe voelde alsof ik ze de weg wees naar waar ze mij vaker konden vinden. Ik bleef dus maar

Zou het niet mooi zijn als iedereen de vrijheid had om te doen wat zij willen: een eigen bedrijf beginnen; minder werken om voor een ouder of kind te zorgen; scheiden van de partner van wie je financieel afhankelijk bent; ontslag nemen bij het werk waar je ongelukkig van wordt.

Instagram staat vol met reclames voorPride collecties, maar het is niet allemaal regenboogkleurig.

In onze huidige samenleving is jong in en oud out. Ouderen worden bestempeld als kwetsbaar en knuffelhongerig. Een woud van treurwilgen dat je moet beschermen tegen uitsterven. Hedy d’Ancona kreeg genoeg van die stereotypering van zichzelf en haar leeftijdsgenoten. In Vrolijk verval relativeert ze het zieligheidsstempel en bekritiseert ze de zachte uitsluiting. Hanneke Tinor-Centi las en recenseerde het boek.