Pop Art is ongetwijfeld een van de bekendste kunststromingen, maar in Museum het Valkhof in Nijmegen geen aandacht voor de eeuwige soepblikken van Warhol of strips van Lichtenstein. Deze tentoonstelling is gewijd aan de Europese tak van de Pop Art en laat met het werk van ruim vijftig kunstenaars zien

Literaire thrillers van meer dan vierhonderd pagina’s of erotische trilogiën gaan  als zoete broodjes over de toonbank – Manon Uphoff komt met een roman van krap 120 pagina’s aanzetten met korte alinea’s en heel veel wit op de blazijden, De ochtend valt. De afgelopen jaren verschenen er wel meer novelles van Uphoff – een vorm die haar goed ligt.

Brits feministe Laurie Penny (25) schreef met Meat Market: Female Flesh under Capitalism een helder betoog over het nieuwe en oude  feminisme. Daarbij gebruikt ze de complexe genderverhoudingen van transseksuelen om de omgang met vrouwelijkheid aan te kaarten. Het gaat haar niet alleen om gender opnieuw ter discussie te stellen - ze eist weerstand van vrouwen.

In Saoedi-Arabië dragen mannen een witte thawb en vrouwen een zwarte abaya. Beide gewaden bedekken het gehele lichaam maar waar je bij mannen nog het gezicht kan zien, zijn bij veel Saoedi-Arabische vrouwen alleen de ogen zichtbaar en soms zelfs dat niet. Op het eerste gezicht kan het verschil

In Little Black Spiders wachten tien jonge meisjes op de zolder van een katholiek ziekenhuis ongestoord en ongezien hun bevalling af. Een idylle met een donker randje, die in beeld en geluid effectief tot leven wordt gewekt, maar die al snel verzandt in een al te uitleggerig scenario.

Modejournaliste Diana Vreeland prikkelde met haar avant-gardistische smaak, haar directheid en perfectionisme haar tijdsgenoten zowel ten goede als ten kwade. Al na de eerste minuten van Diana Vreeland: The Eye has to travel is het voor de kijker duidelijk dat de modejournaliste geen gemakkelijke dame moet zijn geweest. Lisa Immordino Vreeland, de schoonkleindochter, wil met haar debut de persoon achter het image Diana Vreeland tonen. De documentaire toont het leven van een vrijgevochten vrouw, die geen feministe wilde zijn.

Indie-veteraan Juliana Hatfield brengt voor de tweede keer een album uit die is gemaakt met inkomsten van pledgemusic.com.  Door pledgemusic.com is Hatfield in staat om muziek te maken binnen haar eigen tijd met haar eigen ideeën. Dit keer konden fans geld doneren voor een cover-album - een verzameling van persoonlijke favorieten van Hatfield – en 10% van de opbrengst werd gedoneerd aan een goed doel. Wekelijks werden de ‘pledgers’ op de hoogte gehouden van haar vorderingen. Maar levert zoiets ook een goede plaat op?

Het was een paar jaar geleden dat ik met Petra op een middag aan het lunchen was. Ik weet niet meer hoe het gesprek erop kwam, maar op een gegeven moment hadden we het over Petra’s operatie. Petra was vroeger met een mannenlichaam geboren. Dat wist ik allang, maar we hadden er nooit echt over gepraat. Ze vertelde erover en ik vroeg ineens: “Maar hoe heette je eigenlijk als man?” “En dat”, zei Petra prompt, “is dus een heel onbeleefde vraag!”

Het Canadese wonderkind Xavier Dolan pakt het in zijn derde film opnieuw groots en meeslepend aan. De stilering is adembenemend, maar helpt niet mee om het drama invoelbaar te maken.

Laat je niet door haar achternaam verwarren: Anna Von Hauswolff is een Zweedse muzikante. Deze zomer bracht ze haar tweede plaat uit, Ceremony. Von Hauswolff’s muziek bestond eerder uit elektronische partijen – keyboards, synthesizers en drummachines – waarmee ze perfect paste in het rijtje onder doem gebukte zangeressen zoals Zola Jesus. De muziek van de Zweedse muzikante was en is wel een stuk romantischer en sensueler dan de vrieskou van Jesus. Voor deze tweede plaat werden keyboards en synthesizers verruild voor kerkorgels. Een stap terug in de tijd qua instrumentkeuze, maar het levert een prachtige plaat op.

Ik woon lang genoeg in Nederland om slachtoffer te zijn van een Verlust der Muttersprache. Zeker, wanneer Nederlanders te snel met me praten begrijp ik ze nog steeds niet altijd. Of ik doe langer over mijn antwoord dan mijn gesprekspartner lief is (en dat klinkt dan niet altijd even intelligent). 

Vera Bergkamp is de hoogste nieuwkomer op de kieslijst voor D66 deze Tweede Kamerverkiezingen. Ze is scheidend voorzitter van COC Nederland en moeder der transgenders. Ja, als een heterovrouw moeder van de homo’s kan zijn kan een lesbische icoon moeder van de transgenders zijn. Het COC heeft net als de Nederlandse politiek de transgenders ontdekt in de afgelopen vijf jaar. Bergkamp heeft als voorzitter daarin het meest recent een voortrekkersrol gespeeld. Als dank is ze op twee Transgender Informatiedagen, welke jaarlijks door een ander transgendercollectief in het land georganiseerd worden, als spreker te gast geweest. Het mag wel gezegd worden dat ze een goede indruk heeft achtergelaten bij de transgenders in Nederland. Maar krijgt deze moeder der transgenders dan ook de transgenderstem dit jaar? Wordt D66 de transgenderpartij?