Het belang van kwalitatief hoog onderwijs is een populair onderwerp. Alle partijen benadrukken het belang van goed onderwijs, goede docenten en gelijke kansen. De PvdA appelleert bijvoorbeeld aan het gevoel van sociale rechtvaardigheid met de reclamespot waarin Samsom dicteert: ‘Met z’n allen het geld verdienen om goede zorg, het beste onderwijs, en sociale voorzieningen te betalen’. Fijn natuurlijk, met z’n allen het beste onderwijs betalen. Echter, op één punt blijf ik toch steeds steken. Wat is het toch met dat volharden in de maatregel tegen de langstudeerboete?

'Het komt erop aan,' daar begint het voorwoord van het CDA-verkiezingsprogramma mee. Waar komt wat op aan? 'Op 12 september gaat Nederland naar de stembus om een nieuwe Tweede Kamer te kiezen.' Ondanks dit totaal nietszeggende begin, is het verkiezingsprogramma van het Christelijk Democratisch Appèl bij vlagen idealistisch en doortastend.

In het Nieuwsuur debat van afgelopen maandag 3 september tussen Thieme (PvdD), Sap (Groenlinks) en van der Staaij (SGP) vraagt van der Staaij zich af of het thema prostitutie wel leeft in feministisch Nederland. Volgens hem zijn feministische bewegingen in Frankrijk en Zweden veel actiever bezig met het noodzakelijke ontmoedigingsbeleid, terwijl het in Nederland bij de christelijke partijen terechtkomt om te vechten tegen het voortdurende kwaad van de prostitutie.

Het verbaasde me toch enigszins toen ik het VVD verkiezingsprogamma erop nasloeg: 'De VVD wil dat onze gezondheidszorg toegankelijk blijft voor ziek en gezond, voor jong en oud en voor mensen met een hoog en met een laag inkomen.' Noem me cynisch, maar ik dacht altijd dat de VVD toch vooral een partij was voor gezond en blank Nederland, van middelbare leeftijd mét een hoog inkomen. Migranten, mensen met een laag inkomen, gehandicapten: allemaal groepen waarvan ik dacht dat ze beter niet op de VVD konden stemmen.

Menig LOVER-lezer zal niet op de PVV stemmen en over het algemeen ligt deze partij die voor de vrijheid is, niet goed bij feministen en andere gendergeïnteresseerden. Hoewel... de afgelopen paar jaar bleken homo’s toch best graag op de PVV te stemmen. Wilders en zijn partij hebben al vaker donderpreken gegeven over moslims die het tolerante Nederland overschaduwen en daarmee onze homo’s bedreigen. Maar hoe homovriendelijk is de PVV?

In 1995 bracht de Amerikaanse zangeres Chan Marshall (1972) haar eerste plaat uit: Dear Sir. Haar muziek klonk ongeoefend en rauw: valse gitaren met een hese stem. De donkere muziek brak af en toe open door ontspannen samenzang. Alsof de zangeres opgelucht ademhaalde dat er na ellende tenminste nog

Tijdens de apartheid hadden de blanke Zuid-Afrikanen de wet en daarmee de economie aan hun zijde. Maar de bevoorrechte groep leed aan de zwakte der getallen; als minderheid stond hun dominantie onder voortdurende dreiging van wat binnen de politieke retoriek als het ‘Swart Gevaar’ bekend stond: De angst dat de zwarte meerderheid, die de apartheidsidealisten als raciaal inferieur beschouwden, naar de macht zou grijpen en Zuid-Afrika de vernietiging in zou helpen.

Afgelopen mei bood de Amerikaanse psychiater Robert Spitzer zijn excuses aan voor een wetenschappelijke paper die hij in 2001 had gepubliceerd in het vooraanstaande vakblad Archives of Sexual Behavior. Daarin concludeerde hij dat in zeldzame gevallen psychotherapie erin kon slagen om van een homo een hetero te maken.

Het temmen van de feeks, een stuk van Shakespeare is een paar jaar geleden door Toneelgroep Amsterdam uitgevoerd. Halina Reijn gebruikte haar grootse acteerkunsten om zo goed mogelijk de rol van de feeks te kunnen vervullen. De producenten van het televisieprogramma TV Lab hebben nu bedacht dat het ook andersom kan: vind gewoon een vrouw die zich misdraagt, scheldt en geweld gebruikt.

'Weinig homoseksuele voetballers? Tja, waarschijnlijk hun slechte balvaardigheid ...' Met deze opmerking kreeg Frank de Boer de hele goegemeente over zich heen, met als resultaat dat hij een soort van welgemeende excuses aanbood. De discussie werd direct doodgeslagen. Ideeën die bij veel mensen leven werden onder de mantel der emancipatiecorrectheid bedekt. Een pyrrusoverwinning.

Het is 1960 en de Zuid-Afrikaanse geneeskundestudent Margaret Hoffman loopt haar co-schappen in een ziekenhuis in Kaapstad. Tijdens elke nachtdienst verwondert ze zich over hetzelfde: hoe is het mogelijk dat er zoveel vrouwen met dezelfde complicaties binnenkomen terwijl deze te voorkomen zijn en er stug over gezwegen wordt? “Veel vrouwen gebruikten kleerhangers om van hun zwangerschap af te komen”, aldus Hoffman, inmiddels gepensioneerd als professor in Women’s Health.

Aan de rijke traditie van Nederlandse eilandliteratuur heeft Rebekka W.R. Bremmer (1977) Eb toegevoegd. Haar romandebuut speelt zich af op een niet nader benoemd eiland, waarschijnlijk zo’n honderd jaar geleden. Het ontbreken van achtergrondinformatie in de roman is representatief voor de sociale afzondering die een eiland van nature kent. En in deze geïsoleerde gemeenschap komt er op een dag een vreemdeling aan wal.