Ken jij Riley? De YouTube-hit van een meisje met een vroeg ontwikkeld talent voor feministische verontwaardiging. Kijk maar: Haar verontwaardiging is terecht. Waarom blijft speelgoed verouderde gender-clichés reproduceren? Telkens weer wijst onderzoek uit dat de meest significante verschillen

De gynaecoloog Georges Burou opereerde vaak met enkel een klein schort om zijn blote bovenlijf. Vanaf eind jaren vijftig ondergingen duizenden transvrouwen een geslachtsveranderde operatie in zijn kliniek in Casablanca. Ze hoefden van hem geen ingewikkelde psychologische tests te doen om te bewijzen

'Dít is hoe verliefde mensen elkaar kussen,' zegt Helen nadat ze Albert hard op zijn mond heeft gezoend. De woedende kus laat irritatie zien over Alberts wereldvreemde versierpogingen, maar óók dat hij haar niet onverschillig laat.  Rodrigo García's film Albert Nobbs

De Wereld Draait Door. Of niet, want alweer gaat de discussie over de ondervertegenwoordiging van vrouwen in televisieprogramma’s. Janneke van Heugten deed onderzoek, zocht de publiciteit en weerde zich kranig tegen degenen die geen probleem zien, tegen degenen die geen concessies willen doen

Een zacht-treurig gevoel bekroop mij tijdens het beluisteren van de compilatie CD Voguing and the House Ballroom Scene of New York City 1976 - 1996. Dat bitterzoet gevoel lag noch aan het vloeiende ritme van het nummer Love Hangover gezongen door de zoetgevooisde Diana Ross, noch aan het bijtende nummer Cunty   van Kevin Aviance. De nummers op deze mooie verzameling van vogue hits namen mij mee naar de onopgesmukte werkelijkheid in Paris is Burning (1990). Deze rauwe documentaire van Jenny Livingston over de vogue-cultuur in het New York City van eind jaren tachtig beschrijft het leven van enkele Afro-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse LGBTQs. Jenny Livingston contrasteert op een snijdende manier de weelderige stijl en elegantie van de “house balls” met de sombere werkelijkheid van de hoofdpersonen.

De geslaagde zakenman Michael (Huub Stapel) is uit China komen overvliegen. Zijn broer Ben (Wilbert Gieske) lijdt aan terminale longkanker en heeft besloten om niet langer verder te leven. Samen met zijn huisarts (Peter Tuinman) heeft hij afgesproken wanneer de euthanasie plaats gaat vinden. De Goede Dood, het filmregiedebuut van Wannie de Wijn dat deze week in de bioscoop verschijnt, verhaalt over de laatste dag van Bens leven, die hij omringd door zijn familie en partner Hannah (Will van Kralingen) doorbrengt.

Wat hebben Marlene Dietrich en Leni Riefensthal met elkaar gemeen, behalve dat ze beiden aan het begin van de twintigste eeuw in Berlijn zijn geboren? Veel, zo laat Karin Wieland zien in haar nieuwe boek Dietrich & Riefenstahl. Der Traum von der Neuen Frau (2011). In deze dubbelbiografie worden de levens van misschien wel de twee bekendste Duitse vrouwen uit de hedendaagse geschiedenis beschreven : actrice en zangeres Marlene Dietrich en cinéaste en fotografe Leni Riefenstahl.

'Do women have to be naked to get into the Met. Museum?' drukten de Guerilla Girls eind jaren tachtig op een poster. Zij telden dat minder dan 5% van de werken in de afdeling moderne kunst van het New Yorks Metropolitan Museum door een vrouw was gemaakt, maar dat van de naakten meer dan 85% vrouw was.

Dit is geen 'gewoon' boek. Dat wordt onder andere duidelijk wanneer je na diverse inleidingen pas op pagina 23 de inhoudsopgave tegen komt. Structuur en overzicht zijn niet meteen evident, maar volgens de auteurs sluit dat goed aan bij Generatie Z, en hoe die met kennis en hun omgeving omgaan: zappend van het ene onderwerp naar het andere. Maar of dat nu ook meteen een boek oplevert dat direct in contact staat de hedendaagse tijdsgeest?

Verhalen over bijzondere ‘loners’ lenen zich altijd goed voor een mooie film. Het afgelopen IFFR liet er ook weer een aantal zien. Vrouwen en mannen die nergens thuis zijn, problemen hebben of anderszins moeite hebben om hun plek te vinden.  Lena (Christophe Van Rompaey, Nederland,

In Goodbye (Mohammad Rasoulof, Iran, 2011) zegt hoofdpersoon Noora, een Iraanse mensenrechten advocate die haar werk niet meer mag doen van de staat. “Als je je een vreemdeling voelt in je eigen land kun je beter vertrekken en je vreemdeling voelen in een vreemd land”, is haar motto. De

 Ineens was daar eind 2011 dat nummer 'Video Games' van Lana Del Rey. Met minimale begeleiding gaf Lana Del Rey ons een liedje dat je direct meezuigt in een schimmig, Amerikaans landschap, waar rijkdom is vergaan en de toekomst onzeker is. Nee, Lana Del Rey is geen protestzangeres - maar met haar debuut album Born To Die heeft ze wel een plaat afgeleverd die een soort soundtrack lijkt te leveren bij de staat van de wereld waarin we ons nu begeven. Verval, berusting, verdriet, liefde en hoop – een algehele malaise of het begin van een nieuw tijdperk? Ook met Lana Del Rey weten we niet welke kant het opgaat.