Een ruim jaar geleden zat ik bij mijn ouders aan tafel en vertelde ik hoe een paar jongens op een scooter achter mij aan reden, toeterend en dingen roepend. Ik wist uit angst niet goed wat te doen: snel naar huis toe voelde alsof ik ze de weg wees naar waar ze mij vaker konden vinden. Ik bleef dus maar

Zou het niet mooi zijn als iedereen de vrijheid had om te doen wat zij willen: een eigen bedrijf beginnen; minder werken om voor een ouder of kind te zorgen; scheiden van de partner van wie je financieel afhankelijk bent; ontslag nemen bij het werk waar je ongelukkig van wordt.

Instagram staat vol met reclames voorPride collecties, maar het is niet allemaal regenboogkleurig.

In onze huidige samenleving is jong in en oud out. Ouderen worden bestempeld als kwetsbaar en knuffelhongerig. Een woud van treurwilgen dat je moet beschermen tegen uitsterven. Hedy d’Ancona kreeg genoeg van die stereotypering van zichzelf en haar leeftijdsgenoten. In Vrolijk verval relativeert ze het zieligheidsstempel en bekritiseert ze de zachte uitsluiting. Hanneke Tinor-Centi las en recenseerde het boek.

Drag was zeg maar nooit echt mijn ding. Hoe populairder RuPaul’s Drag Race (2009-heden) werd, hoe minder ik geneigd het programma te kijken, en verder dan de eerste aflevering van Pose (2018-heden) ben ik nooit gekomen. Wat wel mijn ding is, is glitter. Iedereen die ooit mijn zelfgemaakte postkaarten

De van oudsher door mannen gedomineerde vrijemarkteconomie is aan banden gelegd, met als gevolg een ongekende ruimte voor overheden om een wereld te creëren die duurzamer is en inclusiever. Dat vraagt om een visie op economie waarin naast de zorg voor het milieu ook gelijke kansen voor iedereen

Is het je al eens opgevallen dat het woord ‘baarmoeder’ het woord ‘armoede’ bevat? Ergens is dat wel toepasselijk, want een baarmoeder hebben is niet bepaald goedkoop. Gemiddeld is iemand die menstrueert in een leven zo'n 25.000 euro kwijt aan producten zoals maandverband, tampons en menstruatiecups. Daar bovenop komen nog de kosten voor anticonceptie: per jaar bedragen die 40 tot 110 euro voor de pil of 50 tot 150 euro voor het spiraaltje. Wat als je dat geld niet hebt?

Elf procent van de vrouwelijke en één procent van de mannelijke studenten wordt verkracht tijdens de studietijd, zo bleek uit onderzoek in opdracht van Anmesty International. Waar deze cijfers voor velen een schok zijn, ervaar ik de uitkomsten als pijnlijk maar niet verrassend. Vanaf mijn studietijd hoorde ik steeds vaker van vriendinnen over seksueel geweld dat zij hadden ervaren. Het begon me ook op te vallen dat de focus daarbij nog te vaak ligt op het gedrag van de survivors, die het seksueel geweld hebben meegemaakt, in plaats van op dat van de daders. Er worden nog te vaak vragen gesteld over wat de survivor bijvoorbeeld aan had of waarom diegene dan ook was blijven slapen. Deze vragen halen de focus weg bij de echte problemen, waaronder het vaker juridisch vervolgen van daders en het gebrek aan consent. Dit laatste is van groot belang bij preventie van seksueel geweld. Want hoe kunnen we ervoor zorgen dat de cijfers gaan dalen?

Het leven is voor vrouwen een stuk duurder dan voor mannen. Niet alleen krijgen vrouwen minder salaris dan mannen voor hetzelfde werk, ook betalen ze meer voor dezelfde diensten en producten. Een snelle rekensom leert dat vrouwen in hun leven zo’n €400.000 mislopen. Hoogste tijd voor een

Keti Koti (spreek uit: kitti kotti) betekent ‘verbroken ketenen’ in het Sranantongo. Oftewel: vrijheid. Maar voor wie geldt die vrijheid nog steeds en voor wie nog steeds niet? Jaarlijks vindt op 1 juli, tijdens Keti Koti, een herdenking plaats en wordt de afschaffing van de slavernij gevierd. Op de Nederlandse Antillen, in Suriname, en ook in steeds meer Nederlandse steden. Alhoewel het in Suriname een officiële feestdag is, is dat het in Nederland nog steeds niet. Ook worden de herdenking en viering in Nederland niet gereguleerd vanuit de overheid, zoals bij 4 en 5 mei wel het geval is. En dat terwijl het slavernijverleden óók van alle Nederlanders is. Niet alleen van de generaties families van tot slaaf gemaakten.

Nairobi. 1996. Hij hangt ondanks de vele verhuizingen, steeds weer aan mijn uitpuilende koelkast. Zodat ik hem niet vergeet, wanneer ik mopperend mijn overvolle vuilniszakken drie trappen afsjouw.

Met elk beeld wordt er een ‘feministische zonde’ in stilleven uitgebeeld. Deze zonden maken je geen slechte feminist, maar je hebt geleerd zó kritisch te zijn op jezelf, dat je je toch schuldig voelt.