I am writing this piece for the white ribbon campaign and while brainstorming the many topics I could write about, the following thought kept hitting me: Will people still want to work with me?
Afschuw, woede, schaamte, verdriet: het zijn emoties die je als man op een gemiddelde dag slechts bij benadering beleeft als je denkt aan seksueel geweld tegen vrouwen. Je velt er wel een duidelijk moreel oordeel over, denk je, maar emoties; dat ligt toch wat lastiger.
Dat geweld tegen vrouwen al heel lang strafbaar is weten we, maar dat heeft blijkbaar niet voldoende effect. Niet alleen blijft het veelvuldig gebeuren, het aanspreken van de daders blijkt ook nog eens een stap te ver.
Ik ben de ‘lieve jongen’, het schuchtere type bij wie stoere opmerkingen en machogedrag uit de grote teen moeten komen, of gedragen moeten worden door een mannenkliek om hem heen. Toch heb ook ik door de jaren heen, zeker in mijn studentenjaren, de sterke behoefte gehad om bij zo’n kliek te horen.
Vanaf december 2017 viert Nederland 100 jaar kiesrecht voor vrouwen. Helaas is het met de representatie van vrouwen in de politiek nog steeds niet zo best gesteld
Vanaf december 2017 viert Nederland 100 jaar kiesrecht voor vrouwen. Helaas is het met de representatie van vrouwen in de politiek nog steeds niet zo best gesteld
Niet al te lang geleden kwam ik de NRC Cultuur Top 100 tegen via een Facebookpost van een mijn vrienden. Zij had erbij gezet dat ze het vreemd, maar bovenal vervelend vond dat deze top 100 nog steeds uitsluitend uit witte mensen bestaat.
Het zou mooi zijn: Je fietst door de bosjes, er plopt een hitsige meneer tevoorschijn die vriendelijk vraagt: Goedenavond jongedame, mag ik je bespringen?