Damascus, zomer 2012. In de warme moskee verdringen vrouwen in zwarte chadors elkaar om de graftombe van Sayyida Zaynab aan te raken. Jennifer van Werkhoven aanschouwt het tafereel en weet niet wat ze meemaakt. Ze is direct gefascineerd, want wie is Zaynab eigenlijk en hoe komt het dit figuur zoveel emoties los maakt bij de vrouwen? Jennifer schrijft daar haar scriptie over en maakt nu ook LOVER-lezers bekend met Sayyida Zaynab.

Een vrijdagochtend in een zonnig Amsterdams café. Mijn tafelgenoot is psycholoog-seksuoloog Ellen Laan – expert op het gebied van vrouwelijke opwinding, en daar bijzonder aanstekelijk enthousiast over. Ze heeft haar laptop meegenomen, met daarop een aantal prachtige afbeeldingen van het vrouwelijk geslachtsorgaan

In dit tweede deel over het VOK, geeft Nella van den Brandt enkele kritische bedenkingen bij de verschillende uitdagingen waar deze feministische organisatie momenteel mee geconfronteerd wordt.

De release van Theatre is Evil, het derde soloalbum van Amanda Palmer – beter gekend als de voormalige zangeres, pianiste en enfant terrible van de brechtiaanse punkband The Dresden Dolls – ging gepaard met heel wat controverse. Theatre is Evil is niet alleen Palmers eerste zelf uitgegevenstudioalbum, maar de plaat kwam ook volledig tot stand aan de hand van contributies van fans op Kickstarter. Palmer haalde zo het gigantische bedrag van meer dan een miljoen dollar op waarmee ze aan de muziekindustrie het teken gaf dat artiesten best zonder platenmaatschappijen kunnen.

Sinds een aantal jaren staat het kritisch nadenken over de multiculturaliteit centraal bij vele feministische onderzoekers en vrouwenorganisaties. In het academisch en activistisch veld wordt gediscussieerd over de verzoenbaarheid van cultureel-religieuze diversiteit, feminisme en emancipatie. In West-Europese landen ligt de focus van deze discussies weliswaar vaak op de islam en moslims, maar ook op de culturele en religieuze tradities en achtergronden van andere migrantengroepen. Nella van den Brandts onderzoek richt zich op enkele Belgische Nederlandstalige feministische organisaties die vanuit een affirmatieve houding ten opzichte van cultureel-religieuze diversiteit en emancipatie nieuwe feministische praktijken uitbouwen.In dit artikel richt van den Brandt zich specifiek op het Vlaamse Vrouwen Overleg Komitee (VOK). Na een korte introductie op het traject dat het VOK omtrent deze cultureel-religieuze diversiteit heeft doorlopen, bekijkt ze in het tweede deel van deze reeks kritisch enkele nieuwe feministische pistes en uitdagingen voor het VOK – uitdagingen die overigens volgens van den Brandt ook gelden voor de vrouwenbeweging in haar geheel. [1]

In een eerlijke documentaire die het effect toont van 10 jaar mediapolitiek op de economische en ecologische werkelijkheid en de waarden en normen van het land rijst de vraag of het voor jongeren de moeite waard is te blijven en hun land te ondersteunen. Citaat van de makers: "Je moet je concentreren op de mooie dingen, anders word je echt gek."

Een aantal weken geleden hingen op verschillende plaatsen in Nederland ineens reclameposters van de Velthuis Kliniek, een Nederlandse kliniek voor plastische chirurgie. Op deze posters is een lachende blonde vrouw te zien in een blauwe jurk. Naast haar staat de tekst: ‘Waarom ik dit jurkje weer aan durf?’ Daaronder de boodschap: ‘Door een borstvergroting krijgen veel vrouwen meer zelfvertrouwen.’

In Nederland ben ik redelijk gewend aan vrouwelijk schoon om me heen. Zelden voel ik de behoefte om mijn hoofd mee te draaien met een passerende aantrekkelijke vrouw, of om haar na te staren. Hier in  Saoedi-Arabië betrap ik mezelf echter steeds vaker op het aanstaren van een vrouw. Maar

Heerlijk. Een nieuw boek van J.K. Rowling. Ik ben een liefhebber van Harry Potter en als Een goede raad (The Casual Vacancy) in februari wordt aangekondigd begint de voorpret. De reacties van de pers op het verschijnen van haar eerste boek voor volwassenen zijn divers. Toch is er gemakkelijk een gemene

De lezers van Lover die bekend zijn met het academische feministische landschap weten dat theoretische trends daar elkaar meestal vrij snel opvolgen: terwijl we in de jaren ’90 tijdens de ‘Linguistic Turn’ nog werden geconfronteerd met het allesoverheersende genderperformatieve gedachtegoed van Judith Butler, lijkt deze wending nu plaats te maken voor iets nieuws. De zogenaamde ‘Material Turn’, of de ‘new materialism’ trend – waarbij ‘new’ verrassend genoeg niet de noviteit van deze trend in de verf zet, maar eerder verwijst naar het affirmeren en herwerken van voorgaande filosofische tradities – is populairder dan ooit. Hoewel dit gedachtegoed nu centraal staat in zowat alle academische domeinen, zoals wijsbegeerte, feministische theorie en wetenschapsstudies, blijkt dit nieuw-materialistische gedachtegoed – net door z’n veelzijdigheid – toch moeilijk te omschrijven.

Michael Haneke, bekend van Das Weisse Band (2009) en Caché (2005), verkent  met zijn laatste film Amour een ondervertegenwoordigd genre: wat als je oud, zwak en hulpbehoevend bent en nog steeds van elkaar houdt?

Woensdagochtend weten we eindelijk wie de 45ste president van de Verenigde Staten wordt. Hoewel de strijd om het presidentschap nog steeds een exclusief mannelijke aangelegenheid is – iets wat niet meteen zal veranderen nu duidelijk wordt dat Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Rodham Clinton de Amerikaanse politiek binnenkort vaarwel zegt – is het niettemin toch de vrouwelijke stem die doorslaggevend zal zijn tijdens deze verkiezingen. De stemkeuze van vrouwen en minderheden bepaalde alvast de overwinning van Barack Obama in de race naar het Witte Huis in 2008. Hij kon namelijk rekenen op zo’n drieënvijftig procent van de vrouwelijke kiezers, in combinatie met een grote Afro-Amerikaanse achterban. Aangezien de keuze van etnische minderheden voor democratische kandidaten redelijk voor de hand liggend was en nog steeds is in het raciaal verdeelde Amerika, draaien de huidige presidentiële campagnes van zowel Barack Obama als Mitt Romney op dit moment voornamelijk om het paaien van (welbepaalde) vrouwelijke kiezers. Al heeft het wel tot het tweede presidentiële debat geduurd vooraleer Obama en Romney ook echt gendergerelateerde kwesties aanhaalden. Niettemin blijkt de vrouwelijke kiezer momenteel oppermachtig te zijn in het kiesproces, en dit is, gezien de erbarmelijke evolutie van vrouwenrechten en de huidige War on Women in de VS, best wel ironisch.