Het is maandagavond, er is een grasveld vol fietsen en het is feest. Stamppot en böreks, lingerie en tweedehandskleren, penseel- en stoelmassage. Het thema is: de ideale vrouw. We zijn met heel veel vrouwen. De jongste is een jaar of vijf, de oudste een jaar of tachtig en ik zit er midden tussenin. Dat ik dit mag meemaken, we vieren vrouwendag.

Moet je je rokje aan de wilgen hangen als je genderstudies wil belijden? Eén blik in de collegezalen lijkt dit te bevestigen: de jurkjes en hakjes zijn op één hand te tellen. Ook mannen zijn eigenlijk niet welkom. En de heteroseksuele vrouw? Op zijn minst een beetje verdacht. Het wordt tijd dat genderstudies haar eigen normen eens kritisch onderzoekt, vindt alumnus Nathalie van Wingerden.

‘We gaan toch naar lekkere wijven kijken?’, vraagt een bezoeker die met zijn klas naar de voorstelling BH gaat kijken. Uit diezelfde klas kwam ook een meisje dat wel erg plichtmatig antwoordde tijdens de voorstelling op de vraag of zij later een cosmetische operatie zou willen wanneer haar voorhoofd compleet verrimpeld zou zijn: ‘Nee, ik wil graag op een natuurlijke manier ouder worden.’ Dat de werkelijkheid minder eenduidig in elkaar zit wanneer het om schoonheid en principes gaat, blijkt uit de voorstelling BH van Mariëlle van Sauers.

Kaal is in: in de westerse cultuur wordt lichaamshaar in rap tempo een nieuw taboe. Terwijl een weelderige haardos op je hoofd een teken is van jeugd, gezondheid en seksuele aantrekkingskracht, wordt ander lichaamshaar vies, lelijk en dierlijk gevonden. Het nieuwe taboe maakt dat we lustig scheren, epileren, harsen dan wel laseren. Waarom eigenlijk?

Breien feministisch? De meeste mensen zullen kijken alsof ze het in Keulen horen donderen. Maar zeg 'herwaardering van vrouwenwerk' en 'anticonsumentisme' en wellicht gaat het ze een beetje dagen. De Amerikaanse feministe Debbie Stoller richtte een aantal jaar geleden een Stitch 'n Bitch-groep op, en sindsdien verspreidt het breivirus zich gestaag over de feministische goegemeente. En dan hebben we het echt niet alleen over roze babysokjes. Rinske Bijl bezocht met twee sisters in arms de eerste Nederlandse Stitch 'n Bitch-dag en sprak met Stoller in eigen persoon.

Tot en met 22 mei speelt het Noord Nederlands Toneel haar voorstelling “Elf minuten”, naar het boek van Paulo Coelho, in verschillende Nederlandse theaters. Nynke Oele ging erheen en schreef voor LOVER een boeiende recensie.

Als je er als man voor kiest om voor de kinderen te gaan zorgen, moet je wel tegen een stootje kunnen, zo ervoer Rudolf Hunnik. Collega’s, buren, de vriendjes van je kinderen: het openlijke commentaar en de stille verwarring zijn niet van de lucht. Om over de confrontatie met de moedermaffia nog maar niet te spreken.

Tijdens het derde WOMEN Inc. Festival, zaterdag 6 maart op het Amsterdamse Westergasfabriek terrein, is LOVER prominent aanwezig. De hele redactie zal er zijn om je kennis te laten maken met Nederlands meest authentieke feministische magazine. Het nieuwe nummer is uit en bij ons te krijgen voor een festivalprijsje. En de nieuwe website gaat speciaal voor deze dag voor het eerst in de lucht. Maar er is veel meer te doen in en om de LOVER stand in Zuiveringshal West.

’This is what a feminist looks like’ – de rubriek waar LOVER feministische prominenten aan het woord laat over feministische mannen. Romanschrijfster en LOVERambassadeur Renate Dorrestein stelt met haar kritisch-feministische blik een aantal van deze mannen aan ons voor.

De nekharen van menig feministe gaan er van overeind staan: de portrettering van vrouwen in hip hop en r&b. De schaars geklede dames die door de videoclip huppelen, lijken niet het verlichte boegbeeld van de volgende generatie sterke vrouwen. Des te opvallender is het om dan te moeten constateren

De tijd dat de strip een wereld van, voor én door mannen was, is definitief voorbij. De nieuwe rol van vrouwen in de graphic novel hebben het genre ‘salonfähig’ gemaakt. Boekhandels wereldwijd pronken met de hit Persepolis van de Iraans-Franse Marjane Satrapi in hun etalages. Ook in Nederland staat jong talent te trappelen in de coulissen. Klaar om het literaire toneel te veroveren.

Wie zei ook alweer dat web 2.0 stervende is? En wie dat het feminisme niet meer leeft? Goed, de internetfora zijn misschien niet het platform van een brede maatschappelijke discussie geworden en de meeste politici die een paar jaar geleden enthousiast gingen bloggen, laten het ondertussen afweten. Maar het feminisme? Als je niet hardnekkig blijft zoeken naar een massabeweging zoals de ‘Tweede Golf’, maar ervan uitgaat dat feminisme vandaag de dag alleen in meervoud – ‘feminismen’- voorkomt, dan zie je ze opeens overal, die ‘feminismen’.