Jongens mogen geen jongens meer zijn, de maatschappij is overgefeminiseerd en wie het daarmee oneens is, is een watje. Het zijn zware tijden voor mannen als we de opiniestukken uit de kranten moeten geloven. De wereld van Conan the Barbarian biedt een visueel tegenwicht, maar politiek incorrect is het allemaal wel.Eerlijk is eerlijk, Conan the Barbarian vormt nogal een uitdaging voor de gemiddelde LOVER-lezer. Geboren op het slagveld, zit Conan (Jason Momoa) vol ongecontroleerde woede. Het maakt hem een uitstekende krijger, maar ook een onvoorspelbare, radicale vrijheidsstrijder. Zijn volk wordt onderdrukt door de machtige Khalar Zym (Stephen Lang), met een masker waarmee de doden kan oproepen absolute macht kan verkrijgen. Daarvoor heeft hij nog wel ‘zuiver’ bloed nodig van een maagd. Aan zijn zijde staat zijn dochter Marique (Rose McGowan) die met haar magische gaven en haar metalen klauwen iedereen het leven zuur maakt. Conan stuit echter al eerder op de zuivere maagd, waarmee het kat-en-muis spel zich in volle glorie ontwikkelt.

De Amerikaanse Juliana Hatfield is in Europa nooit echt doorgebroken. In haar eigen land ging het begin jaren ’90  de goede kant op met haar carriére, maar door een depressie waardoor ze haar tournee afzegde en de veranderde muziekindustrie raakte ze haar platencontract kwijt. Na een aantal platen besloot Hatfield om voor zichzelf te beginnen en richtte in 2002 haar eigen label Ye Olde Records op. Het staat allemaal beschreven in haar boek When I Grow Up (Wiley, 2008). Haar muziek is er eigenlijk alleen maar beter op geworden. There’s Always Another Girl (2011), tot stand gekomen met hulp van donaties via Pledge,  is haar nieuwe album die einde deze maand zal uitkomen.

Meedogenloos. Prachtig. Typisch Von Trier. Dat waren toch de eerste woorden in mijn hoofd na het zien van Lars Von Trier’s Melancholia (2011), die volgende week in de bioscoop verschijnt. Zoals veel van zijn films zit ook Melancholia in elkaar als een toneelstuk met haar kale opzet, sterke dialogen en prachtig acteerwerk. Je zou zou soms bijna vergeten dat de wereld in deze film letterlijk vergaat.Von Trier laat er geen twijfel over bestaan in het eerste kwartier. Na een lange introductie van op elkaar volgende apocalyptische beelden krijgen we het beeld te zien van de aarde opgaat in een enorme ster. Er blijft niets, maar dan ook niets over van de wereld. De film valt vervolgens in twee delen uiteen. Eerst zijn we getuige van de trouwdag van Justine (Kirsten Dunst). Justine is zojuist getrouwd en arriveert samen met haar man op het door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) georganiseerde feest. Al snel wordt duidelijk dat Justine helemaal niet tevreden is met haar leven. Bovendien is er een nieuwe ster aan de hemel die haar – en anderen - onrustig maakt. En als het geen ster is dan is er nog altijd haar moeder (Charlotte Rampling) die schreeuwt vanuit haar badkuip ‘Leave me alone! I don’t want your traditions’. Om later haar enige huwelijksadvies aan haar dochter te geven: ‘Get out!’.

Eindelijk is de DVD versie van Kiss of the Spider Woman (1985) nu ook uitgebracht in Nederland. Deze enorme indie-hit, gebaseerd op het gelijknamige boek van Manuel Puig uit 1976, verdient het om weer eens bekeken te worden. Het verhaal gaat over twee gevangen die een cel met elkaar delen in een Zuid-Amerikaans land. Molina zit zijn tijd uit omdat hij ontucht heeft gepleegd met minderjarige jongens en de journalist Valentin wordt verdacht van verzet tegen de regering. Molina vertelt telkens een film na en wekt daarmee de ergenis op van Valentin, die vindt dat de politieke realiteit ernstiger is dan het navertellen van een film. Molina volhardt echter in zijn dramatische uitvoering van de film en langzamerhand ontstaat er een hechte vriendschap tussen de twee mannen, die zelfs uitmondt in een intiem samenzijn.

‘Tien procent van alle relaties komt tot stand via een datingsite’, kopte de NRC onlangs. Reden voor LOVER om maar eens te kijken wat voor aanbod op het wereldwijde web er eigenlijk is om de liefde te vinden. Alle websites met nepprofielen daargelaten, werken de gangbare, algemene datingsites

Begin jaren ’90 werd de Amerikaanse filmregisseur Gregg Araki gelanceerd als de maker van New Queer Cinema. Centraal in zijn films staan vaak jonge mensen die nog niet helemaal weten wat ze willen en wat ze zijn – of juist weer heel erg wél – en door het verhaal heen lopen als een stel opgefokte wolven. Films van Araki zijn vaak kleurrijk op het fluorescerende af met daar doorheen flink wat shoegazer muziek. Heteroseksualiteit bestaat praktisch niet in zijn films, alles wat zich daarbuiten begeeft wel. Het is jammer dat deze week zijn meest recente film Kaboom (2010) uit de bioscoop is verdwenen, maar gelukkig weet elke filmfanaat wel een andere manier om aan Araki’s films te komen en bovendien komt Kaboom binnenkort ook op DVD uit. Tijd voor een kleine Araki-handleiding voor beginners!

Vrouwen hebben traditiegetrouw een zware tijd in horrorfilms en het publiek is gewend geraakt aan de talloze clichés: een naakte dame die wordt vermoord terwijl ze onder de douche staat; een jongedame wordt opengeritst nadat ze seks heeft gehad; een meisje wordt verkracht en daarna gewurgd. De dader is een man en zij functioneert als willoos slachtoffer. Hoewel hier ook uitzonderingen op bestaan – met misschien als beste voorbeeld Christie uit Clive Barker’s Hellraiser (1987) die in haar eentje de strijd aangaat met helse demonen – bevatten standaard horrorfilms nu eenmaal ook standaard beelden, die er vaak een nare seksuele moraal op nahouden. Maagden zijn goed, neukende vrouwen zijn slecht – waarbij die laatst genoemde groep dood moet.

"Kun je mannen zo gek krijgen dat ze hysterisch beginnen te krijsen bij het dagelijkse briefje: TYRA MAIL!!!!! Of lukt dat alleen bij een walk in fridge vol flesjes Heineken?" vraagt Garjan Sterk zich af in haar column over het stereotype gendergedrag in America’s Next Top Model (zie LOVER Voorjaar 2011). Om die vraag maar gelijk te beantwoorden: Nee, Garjan, godzijdank niet! Het lukt namelijk ook als je die mannen in een travestieten-wedstrijd zet en ze elke week een videoboodschap geeft van de Amerikaanse drag superstar Ru Paul. Mannen alleen hysterisch bij het zien van bier? Als je mannen beschouwt als de anthithese van wat het betekent om vrouw te zijn, misschien wel. Maar omdat die heteroseksuele tegenstelling niet voor iedereen opgaat is er daarom ook Ru Paul’s Drag Race.

Lezen over seks is lekker. Het maakt me niet eens zoveel uit of het poëtisch is geschreven of plat; alles wat met seks, lichaam en intimiteit heeft te maken vind ik gewoon boeiend om te lezen. De lezer wordt meegenomen in fantasieën en gedachten waar hij of zij het niet mee eens hoeft te zijn; wat spannend en verrijkend kan zijn. Lezen is in wezen altijd een gedachtenexperiment waarbinnen het 'ondenkbare' mag worden verkend.

Het debat over vrouwelijkheid en mannelijkheid was bijna altijd een vrouwenzaak. Met opiniemakers en auteurs als Arie Boomsma, Stephan Sanders en Dylan van Rijsbergen lijkt daar verandering in te zijn gekomen. Stuk voor stuk mannen die hun mannelijkheid niet meer als vanzelfsprekend zien. Toch mist er iets in dit denken over man-zijn in de eenentwintigste eeuw, stelt Niels Vonberg, en wel het besef dat er aan het mannelijke lichaam betekenissen kleven.

Als er één schrijfster is op wie Virginia’s Woolf’s beroemde citaat van toepassing is over het hebben van een eigen kamer om te kunnen schrijven dan zou dat Janet Frame (1924-2004) misschien kunnen zijn. Deze Nieuw-Zeelandse schrijfster heeft taal en verhaal aangepakt om haar eigen beleving op te schrijven. Haar romans zijn een mengsel van gelezen boeken en gedichten, biografische elementen en heel veel herinneringen aan Nieuw-Zeeland. Deze zomer verscheen bij De Geus de Nederlandse vertaling van haar postume roman Een Andere Zomer.

Courtney Love is één van de weinige hedendaagse Amerikaanse rockmuzikanten die als geen ander de droom van sex, drugs, rock ‘n’roll kent. Groupie, echtgenoot van een muzikant, frontvrouw van een band, uitgekotst en opgehemeld: Courtney Love heeft dat wereldje van werkelijk elke kant bekeken. Ze klinkt daarmee een stuk geloofwaardiger dan haar – vooral mannelijke - collega’s die die droom willen uitleven. Daarin zit vooral de kracht van haar nieuwe plaat.