De Zuid-Afrikaanse Phumla is net klaar met haar voetbaltraining als ze een lift accepteert van twee mannen. Phumla kent hen. De mannen komen ook uit Soweto; een township net buiten Johannesburg. Samen met twee vriendinnen stapt ze in de auto. Wat volgt is een gruwelijk tafereel: Phumla en haar vriendinnen worden ontvoerd, een huis ingesleurd en een voor een verkracht. De reden van de aanval? De lesbische geaardheid van de vrouwen.

Damascus, zomer 2012. In de warme moskee verdringen vrouwen in zwarte chadors elkaar om de graftombe van Sayyida Zaynab aan te raken. Jennifer van Werkhoven aanschouwt het tafereel en weet niet wat ze meemaakt. Ze is direct gefascineerd, want wie is Zaynab eigenlijk en hoe komt het dit figuur zoveel emoties los maakt bij de vrouwen? Jennifer schrijft daar haar scriptie over en maakt nu ook LOVER-lezers bekend met Sayyida Zaynab.

Een vrijdagochtend in een zonnig Amsterdams café. Mijn tafelgenoot is psycholoog-seksuoloog Ellen Laan – expert op het gebied van vrouwelijke opwinding, en daar bijzonder aanstekelijk enthousiast over. Ze heeft haar laptop meegenomen, met daarop een aantal prachtige afbeeldingen van het vrouwelijk geslachtsorgaan

In dit tweede deel over het VOK, geeft Nella van den Brandt enkele kritische bedenkingen bij de verschillende uitdagingen waar deze feministische organisatie momenteel mee geconfronteerd wordt.

De release van Theatre is Evil, het derde soloalbum van Amanda Palmer – beter gekend als de voormalige zangeres, pianiste en enfant terrible van de brechtiaanse punkband The Dresden Dolls – ging gepaard met heel wat controverse. Theatre is Evil is niet alleen Palmers eerste zelf uitgegevenstudioalbum, maar de plaat kwam ook volledig tot stand aan de hand van contributies van fans op Kickstarter. Palmer haalde zo het gigantische bedrag van meer dan een miljoen dollar op waarmee ze aan de muziekindustrie het teken gaf dat artiesten best zonder platenmaatschappijen kunnen.

Sinds een aantal jaren staat het kritisch nadenken over de multiculturaliteit centraal bij vele feministische onderzoekers en vrouwenorganisaties. In het academisch en activistisch veld wordt gediscussieerd over de verzoenbaarheid van cultureel-religieuze diversiteit, feminisme en emancipatie. In West-Europese landen ligt de focus van deze discussies weliswaar vaak op de islam en moslims, maar ook op de culturele en religieuze tradities en achtergronden van andere migrantengroepen. Nella van den Brandts onderzoek richt zich op enkele Belgische Nederlandstalige feministische organisaties die vanuit een affirmatieve houding ten opzichte van cultureel-religieuze diversiteit en emancipatie nieuwe feministische praktijken uitbouwen.In dit artikel richt van den Brandt zich specifiek op het Vlaamse Vrouwen Overleg Komitee (VOK). Na een korte introductie op het traject dat het VOK omtrent deze cultureel-religieuze diversiteit heeft doorlopen, bekijkt ze in het tweede deel van deze reeks kritisch enkele nieuwe feministische pistes en uitdagingen voor het VOK – uitdagingen die overigens volgens van den Brandt ook gelden voor de vrouwenbeweging in haar geheel. [1]

In een eerlijke documentaire die het effect toont van 10 jaar mediapolitiek op de economische en ecologische werkelijkheid en de waarden en normen van het land rijst de vraag of het voor jongeren de moeite waard is te blijven en hun land te ondersteunen. Citaat van de makers: "Je moet je concentreren op de mooie dingen, anders word je echt gek."

Een aantal weken geleden hingen op verschillende plaatsen in Nederland ineens reclameposters van de Velthuis Kliniek, een Nederlandse kliniek voor plastische chirurgie. Op deze posters is een lachende blonde vrouw te zien in een blauwe jurk. Naast haar staat de tekst: ‘Waarom ik dit jurkje weer aan durf?’ Daaronder de boodschap: ‘Door een borstvergroting krijgen veel vrouwen meer zelfvertrouwen.’

In Nederland ben ik redelijk gewend aan vrouwelijk schoon om me heen. Zelden voel ik de behoefte om mijn hoofd mee te draaien met een passerende aantrekkelijke vrouw, of om haar na te staren. Hier in  Saoedi-Arabië betrap ik mezelf echter steeds vaker op het aanstaren van een vrouw. Maar

Heerlijk. Een nieuw boek van J.K. Rowling. Ik ben een liefhebber van Harry Potter en als Een goede raad (The Casual Vacancy) in februari wordt aangekondigd begint de voorpret. De reacties van de pers op het verschijnen van haar eerste boek voor volwassenen zijn divers. Toch is er gemakkelijk een gemene

De lezers van Lover die bekend zijn met het academische feministische landschap weten dat theoretische trends daar elkaar meestal vrij snel opvolgen: terwijl we in de jaren ’90 tijdens de ‘Linguistic Turn’ nog werden geconfronteerd met het allesoverheersende genderperformatieve gedachtegoed van Judith Butler, lijkt deze wending nu plaats te maken voor iets nieuws. De zogenaamde ‘Material Turn’, of de ‘new materialism’ trend – waarbij ‘new’ verrassend genoeg niet de noviteit van deze trend in de verf zet, maar eerder verwijst naar het affirmeren en herwerken van voorgaande filosofische tradities – is populairder dan ooit. Hoewel dit gedachtegoed nu centraal staat in zowat alle academische domeinen, zoals wijsbegeerte, feministische theorie en wetenschapsstudies, blijkt dit nieuw-materialistische gedachtegoed – net door z’n veelzijdigheid – toch moeilijk te omschrijven.

Michael Haneke, bekend van Das Weisse Band (2009) en Caché (2005), verkent  met zijn laatste film Amour een ondervertegenwoordigd genre: wat als je oud, zwak en hulpbehoevend bent en nog steeds van elkaar houdt?