2013 was een jaar waarin er verschillende geslaagde feministische campagnes werden gevoerd, waarbij de mogelijkheden van social media meestal met veel effectiviteit werden toegepast. Een kleine greep: No More Page 3, het ‘How to set up and run a successful feminist campaign’ vandaag centraal

In haar gastbijdrage van 11 december 2013 voor LOVER hield Natasha Gerson een bevlogen en spitsvondig pleidooi voor de invoering van de term ‘On Labeling Women Crazy’ staat vandaag centraal in LOVER’s Uitgelicht. ‘There are certain words that are applied to women specifically

Tja, daar is het dan, het harde oordeel van onze lezers. Terwijl de Lover-redactie haar eigen gevoelens van schaamte uit over het onvermogen haar te laten staan, vallen de oordelen. Vies. Leuk. Eenzijdig. Geen protestactie. Geen feministische voorbeelden. Überhaupt niet feministisch. Daar ga je

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid 

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

‘To shave or not to shave?’ Dat was begin november de vraag op de LOVER-redactie. Het schijnt namelijk dat een meerderheid van Nederlandse vrouwen nog nooit al haar lichaamshaar heeft laten staan. Bijna alle leden van de LOVER-redactie moesten bekennen onder deze categorie te vallen. Een

Toen de Zuid-Afrikaanse sprinter Caster Semenya in 2009 wereldkampioen werd op de 800 meter ontstond er een enorme heisa over haar te mannelijke uiterlijk. Een van haar tegenstanders, Elisa Cusma, gaf zelfs publiekelijk te kennen niet te geloven dat Caster een vrouw was. Volgens vele anderen zouden de hoge hoeveelheden testosteron in haar lichaam haar een oneerlijk voordeel geven. En het IAAF lijkt er ook zo over te denken. Sinds enige tijd bestaat er namelijk een een stuk vrouwelijker uitziet.