Ooit probeerde ik De Meermin van Hella S. Haasse te lezen, maar ik begreep er niets van. Er was iets met een jonge moeder, die schrijfster was en allerlei mensen ontmoette. Er was iets met een opgegraven lijk, een geheim dat rechtstreeks te maken had met het oorlogsverzet uit de Tweede Wereldoorlog. Ik had het boek niet op mijn lijst gezet, want ik kon er geen taal van maken. Afgelopen zomer stuitte ik weer op deze roman op een rommelmarkt en nam het mee naar huis. Opnieuw maakte ik kennis met deze bijzondere roman.De Meermin (1962) beschrijft een dag in het leven van Sera Doornstam, schrijfster en moeder. Ze is bezig om een gedicht te schrijven en we volgen haar in haar twijfels en gedachten. Samen met haar ontmoet de lezer ook haar vrienden, bekenden en familieleden met wie we ook meelopen. Iedereen is met elkaar verbonden, maar tegelijkertijd lijkt niemand elkaar echt te bereiken. De roman begint met een onopvallende, bijna triviale gebeurtenis – van de gevel van het huis waar Sera woont valt het beeld van een zeemeermin naar beneden. Wanneer Sera ’s ochtends haar huis uitstapt, ziet zij de meermin in brokken op straat liggen. Het is het begin van een dag waarin Sera alles probeert te doorgronden.

Tori Amos loodste me hoogstpersoonlijk door mijn puberteit. Little Earthquakes, haar alweer bijna twintig jaar oude solodebuut, ging over mij en met de daarop volgende platen groeiden Tori en ik samen verder. Goed, een uitverkocht Ahoy deed me inzien dat ik die exclusieve verbintenis moest delen met 10000 meisjes en hun liefste homovrienden, maar ik ben haar altijd zeer erkentelijk gebleven.Bij Scarlets Walk haakte ik af. Groeiden we ieder een andere kant op of was Tori Amos een beetje aan het kabbelen geraakt? Ik was het in de loop der jaren saai gaan vinden en raakte niet meer onder de indruk van alles dat zo eigen is aan Amos; Haar stem, haar beeldspraak, haar verhaal. Zelf als je er niet van houdt, kun je niet ontkennen dat ze een uiterst originele artiest is.

In 1990 verscheen La femme lapidée van de Frans-Iraanse journalist Freidoune Sahebjam, zoon van een voormalig Iraans ambassadeur, journalist en oorlogscorrespondent. Het in Iran verboden boek werd een internationale bestseller; de verfilming door Cyrus Nowrasteh draait binnenkort in de bioscoop.Tijdens een van zijn reizen door het Iran van Khomeini krijgt Sahebjam dichtbij een dorpje autopech. Terwijl zijn auto bij monteur Hashem in reparatie is, wordt de journalist uitgenodigd thee te drinken bij Zahra, een oudere vrouw die door de burgemeester en de mullah voor dorpsgek wordt uitgemaakt. Hij aanvaardt de uitnodiging. Zahra blijkt op zichzelf te wonen met de dochtertjes van haar nichtje Soraya. Van de oudere dame krijgt Sahebjam een schrijnend verslag te horen over een gebeurtenis die hij met een dag misgelopen is. Zal hij in staat zijn dit verhaal van onrecht en mishandeling te delen met de wereld buiten het dorp?

Je ziet water. Je ziet een spuit. Je ziet iemand sterven. Een man wordt voor het laatst wordt verzorgd. Geen filmmuziek. En terwijl je weet wat je ziet, is het afwachten hoe je deze beelden aan elkaar moet koppelen. Al snel is duidelijk dat alles draait om de verpleegster Marian (Bien de Moor) -  een eenzame verpleegster die wel eens een zieke van zijn lijden verlost.De stilte in de film, die louter wordt onderbroken door enkele zinnen en ziekenhuisgeluiden, laat je als kijker dezelfde beklemming voelen die Marian ondergaat. Hoewel je haar dagelijks ritme leert kennen, blijft de relatie tussen de kijker en Marian even afstandelijk als haar relaties tot andere mensen. Pas wanneer je met haar getuige wordt van een verkrachting en ze wordt geobserveerd door haar buurman Konrad (Lars Eidinger), breekt iets los in haar.

In tegenstelling tot haar zusjes Emily en Anne, was Charlotte Brontë wel een veelgelezen auteur tijdens haar eigen leven. Haar literaire roem was echter vooral gebaseerd op haar min-of-meer historische roman Shirley (1849), de opvolger van haar debuutroman Jane Eyre (1847). Jane Eyre werd lange

Holland’s Next Topmodel is zowel een jongerenprogramma op RTL5 als één grote reclamespot voor make-up spullen. Dat zou niemand mogen verbazen, maar is daarom niet minder serieus te nemen. Een groep meiden nemen het week na week tegen elkaar op tot één van hen ‘topmodel’ wordt. Onzin natuurlijk – waarschijnlijk beginnen ze onderaan de ladder en na hun 25e zijn ze uitgerangeerd. Een unieke kans? Er zijn genoeg topmodellen op deze wereld die niet aan een tv-wedstrijd hebben meegedaan, dus dat valt wel mee.Toch kijk ik er elke week naar. Ik kom thuis van werk, zet de tv aan en kijk. Het is boeiend om zo’n groep jonge meiden te zien – hoe ze met elkaar bezig zijn, maar ook hoe ze met zichzelf bezig zijn. Het is soms even vertederend als schokkend, even herkenbaar als vervreemdend. Als feminist zit ik soms in shock-toestand op de bank wanneer het jury-oordeel valt. ‘Je bent in weze gewoon een klerenhanger’, werd er eens gezegd. Maar ja, zo werkt het wel in de mode-wereld.

Het is nacht. Het geluid van een dichtslaande deur. Een jonge vrouw sleept en sjouwt met twaalf tassen vol boeken. Gewoon een jonge vrouw met bagage, veel bagage. Geen gelukkige huisvrouw, geen Ophelia, geen Marilyn Monroe, geen Oprah… Op het podium, omringd door 300 zelfhulpboeken, probeert

Van Universal Pictures komt de fantasy-comedy Your Highness, compleet met zwaarden, een queeste,  ridders te voet en te paard, schone maagden en verschillende sprookjesvolkeren.Shrek? Welnee, een heel ander soort. In Your Highness draait het om de volwassenwording van prins Thadeous (Danny McBride), de luie flierefluitende (!) jongere broer van een echte held, Fabious (James Franco). Fabious reist stad en land af, verslaat draken, boeven en monsters en heeft een edel karakter. Hij is de kroonprins, de lieveling van het volk. Wat blijft er voor Thadeous over? Niks. En die doet dan ook niks noemenswaards. De koning ziet dat met lede ogen aan, dus wanneer de bruid van Fabious wordt ontvoerd door een tienertovenaar met drie moeders, stuurt hij Thadeous en diens hulpje Courtney (Rasmus Hardiker) mee op queeste. Er volgen nog veel avonturen. Zal Thadeous erin slagen een echte man te worden?

‘En het mooiste is,’ besloot ik mijn “vertoog over Brett Easton Ellis’ American Psycho”, ‘dat precies die vrouwen, die Ellis ongeschikt vindt voor het medium film, dat die vrouwen vervolgens zijn boek verfilmen. En dat elke grap die de film dragelijk maakt, het idee was van de regisseuses. Die grappen komen überhaupt niet voor in het boek! Dat is toch fantastisch!’ Het is even stil en dan vraagt één van mijn vrienden, Alex; ‘Jij vindt vrouwen echt heel tof hè?’Gezien het feit dat ik mezelf als vrouw identificeer ben ik natuurlijk lichtelijk bevooroordeeld. Maar ja, Alex’ opmerking sloeg de spijker op zijn kop en markeerde precies wat het fundament is van mijn persoonlijke feminisme. Hoewel feministen allemaal deel uitmaken van dezelfde beweging, bewegen we ons binnen de groep wel degelijk in verschillende richtingen. Wat mij motiveert als feminist, de filosofie die ik propageer en in het dagelijks leven tracht te praktiseren, is dat ik vrouwen echt heel tof vind.

Vanaf 15 september is David Lynch’s eerste lange speelfilm weer in Nederlandse bioscopen te bewonderen. Het inmiddels tot cult uitgegroeide origineel uit 1976 is in 35 mm filmvorm door het Museum of Modern Art in New York onder handen genomen en volledig gerestaureerd. Henry Spencer, een jonge man met opvallend hooggestijfd kapsel, woont in een genadeloos lawaaiig industriële  stad. Tijdens zijn vakantieperiode belandt hij van de ene bizarre situatie in de andere, waarbij werkelijkheid en nachtmerries door elkaar heen lijken te lopen. Henry schijnt zijn ex-vriendin Mary bezwangerd te hebben- en nu moet hij van haar dominante moeder ook maar gauw met haar trouwen.

De telefoniste van een groot kantoorgebouw kijkt nerveus op haar horloge: 12.57. De surveillante leunt uitgeblust op haar tafel en tuurt naar de tijd. De schoonmaakster houdt de klok aan de muur koortsig in de gaten. De directrice verlaat haar bespreking om exact één uur. De vier vrouwen ontmoeten elkaar bij een auto. Ze kijken elkaar niet aan maar zetten een masker op van een dierenkop. De auto en de muziek starten.

Afgelopen woensdag presenteerde de band Roosbeef haar nieuwe album Omdat Ik Dat Wil. Een plaat met mooie volle liedjes die ieder hun eigen opbouw kennen en daar bovenop de zo herkenbare stem van zangeres Roos Rebergen.Om met dat laatste te beginnen. Rebergens stem is altijd al voor de liefhebber geweest; niet iedereen zal haar ijle geluid kunnen waarderen. Op Omdat Ik Dat Wil laat ze echter horen er meer mee te kunnen dan een woord als ijl doet vermoeden. Zeker in combinatie met de vele koortjes van haar bandleden komt haar geluid goed tot zijn recht.