Het is moeilijk om niet nostalgisch te worden van de beelden van de Amsterdamse Wallen uit de film ‘Rondom het Oudkerksplein’, die filmmaker Roeland Kerbosch in 1968 maakte. Uitbundige dames van plezier als tante Sjaan en Parijse Leen, met grote blonde suikerspinnen op het hoofd. Of Haring Arie, fietsend langs het kanaal en de pooiers Rinus en Jopie Vet. Inmiddels bijna allemaal ten onder gegaan aan overmatig alcoholgebruik.

De komende gedrukte LOVER zal voor een belangrijk deel gewijd zijn aan de betaalde liefde, dat wil zeggen: sekswerk. Sekswerk is ook het onderwerp van een tijdelijke tentoonstelling in het Amsterdams Historisch Museum, dat het omvangrijke kunstwerk The Hoerengracht van Edward Kienholz en Nancy Reddin Kienholz naar Amsterdam heeft gehaald.

In Google Maps zul je het niet vinden en ook een ouderwets rondje googelen brengt je niet meteen op een concreet spoor, maar Queeristan betaat wel degelijk. Afgelopen weekend paste het binnen de muren van een Amsterdams kraakpand en werd het omschreven als een weekend vol discussie over ‘queer politics’, een Queer Pride March en een ‘queer party’. LOVER was er ook: één redacteur was panellid in een van de workshops, haar alter ego gaf ’s avonds een performance, een LOVER-ambassadeur presenteerde een workshop en LOVER's webredacteur was er een middag lang om indrukken te verzamelen voor deze impressie.

You won’t find it in Google Maps and googling about the old way will not get you near it, but Queeristan really does exist. Last weekend it fitted inside the walls of an Amsterdam squat and was described as a weekend of discussion about queer politics, a Queer Pride March and a queer party. LOVER was there: one of our editors served a panel discussion, her alter ego did a performance, a LOVER ambassador presented the saturday afternoon and LOVER’s web-editor watched it all to present you with an impression.

Acht gezichten kijken vanuit het doek zijlings de toeschouwer aan, maar verwacht hier geen verdrietige of in gedachten verzonken gelaten. De portretten door Gabrielle Le Roux op de tentoonstelling Proudly African and Transgender in het Amnestyhuis, Amsterdam zijn stuk voor stuk trots, origineel en vooral zichzelf.

Bijna elke dag wordt er in de media melding gemaakt van weer een nieuw onderzoek naar menselijk gedrag. Verschillen daarin tussen mannen en vrouwen blijven onverminderd populair en de zoektocht naar een biologische grondslag daarvoor is nog altijd niet ten einde. Het onderzoek naar de werking van testosteron van de Zwitserse wetenschapper Christoph Eisenegger haalde zelfs twee keer de krantenkoppen. Hoe opzienbarend is het dan wel niet?

Het is maandagavond, er is een grasveld vol fietsen en het is feest. Stamppot en böreks, lingerie en tweedehandskleren, penseel- en stoelmassage. Het thema is: de ideale vrouw. We zijn met heel veel vrouwen. De jongste is een jaar of vijf, de oudste een jaar of tachtig en ik zit er midden tussenin. Dat ik dit mag meemaken, we vieren vrouwendag.

Moet je je rokje aan de wilgen hangen als je genderstudies wil belijden? Eén blik in de collegezalen lijkt dit te bevestigen: de jurkjes en hakjes zijn op één hand te tellen. Ook mannen zijn eigenlijk niet welkom. En de heteroseksuele vrouw? Op zijn minst een beetje verdacht. Het wordt tijd dat genderstudies haar eigen normen eens kritisch onderzoekt, vindt alumnus Nathalie van Wingerden.

‘We gaan toch naar lekkere wijven kijken?’, vraagt een bezoeker die met zijn klas naar de voorstelling BH gaat kijken. Uit diezelfde klas kwam ook een meisje dat wel erg plichtmatig antwoordde tijdens de voorstelling op de vraag of zij later een cosmetische operatie zou willen wanneer haar voorhoofd compleet verrimpeld zou zijn: ‘Nee, ik wil graag op een natuurlijke manier ouder worden.’ Dat de werkelijkheid minder eenduidig in elkaar zit wanneer het om schoonheid en principes gaat, blijkt uit de voorstelling BH van Mariëlle van Sauers.

Kaal is in: in de westerse cultuur wordt lichaamshaar in rap tempo een nieuw taboe. Terwijl een weelderige haardos op je hoofd een teken is van jeugd, gezondheid en seksuele aantrekkingskracht, wordt ander lichaamshaar vies, lelijk en dierlijk gevonden. Het nieuwe taboe maakt dat we lustig scheren, epileren, harsen dan wel laseren. Waarom eigenlijk?

Breien feministisch? De meeste mensen zullen kijken alsof ze het in Keulen horen donderen. Maar zeg 'herwaardering van vrouwenwerk' en 'anticonsumentisme' en wellicht gaat het ze een beetje dagen. De Amerikaanse feministe Debbie Stoller richtte een aantal jaar geleden een Stitch 'n Bitch-groep op, en sindsdien verspreidt het breivirus zich gestaag over de feministische goegemeente. En dan hebben we het echt niet alleen over roze babysokjes. Rinske Bijl bezocht met twee sisters in arms de eerste Nederlandse Stitch 'n Bitch-dag en sprak met Stoller in eigen persoon.

Tot en met 22 mei speelt het Noord Nederlands Toneel haar voorstelling “Elf minuten”, naar het boek van Paulo Coelho, in verschillende Nederlandse theaters. Nynke Oele ging erheen en schreef voor LOVER een boeiende recensie.