Porno was lange tijd verboden terrein voor vrouwen die zichzelf respecteerden. Maar steeds meer vrouwen gaan zelf porno maken die ze wel opwindend vinden. De ingrediënten van ‘feministisch verantwoorde’ seksfilms? Echte orgasmes in plaats van gefakete. Niet alleen neuken en cum shots, maar een keur aan seksuele handelingen. En vooral: een focus op opwinding in plaats van geslachtsdelen.

Vorige week had de Groene Amsterdammer een wel erg opvallende cover: het onderlichaam van een vrouw, benen gespreid en duidelijk uit de tijd dat schaamhaar nog niet ter discussie stond, laat staan stoppels. Deze week pakt de Groene het iets gladder aan door een pop op de cover te zetten. Maar dat hangt dan ook geheel samen met het coveronderwerp: ‘De maakbare vrouw’.

Opeens staan de kranten er bol van: de Inspectie voor de Gezondheidszorgdoet aangifte tegen Women on Waves. De berichtgeving is even verwarrend als verontrustend. Wat hangt Women on Waves allemaal boven het hoofd? De LOVER-webredactie vroeg Gunilla Kleiverda en Rebecca Gomperts van WoW nog eens naar hun kant van het verhaal.

Vorige week werd emeritus hoogleraar transseksuologie Louis Gooren geïnterviewd voor De Volkskrant. De jaren waarin hij de lichamen van vele transseksuelen een passender vorm heeft gegeven, hebben hem sterk bewust gemaakt van wat hij noemt de ‘tragiek van de volwassen transseksueel’. Zijn begrip voor de zwaarte van hun bestaan brengt hem tot de verzuchting: ‘Als de oorzaak van die afwijkende hersenstructuur wordt gevonden, kan transseksualiteit in de toekomst mogelijk voorkomen worden.’ Vanuit haar persoonlijke ervaringen laat LOVER-redacteur Nora Uitterlinden zien dat deze conclusie niet alleen onnodig is, maar zelfs onwenselijk.

‘Het zit wel snor hier’, met deze leuze demonstreerde in de late jaren zeventig De Nederlandse Stichting Vrouwen in de Beeldende Kunst tegen het lage aantal vrouwelijke kunstenaars dat werd geëxposeerd in het Stedelijk Museum. Het MMKA heeft met Rebelle een tentoonstelling gemaakt dat zowel een stukje geschiedenis over feminisme en kunst vertelt, als een rijkdom aan kunst tentoonstelt.

Toen deze zomer op haar heetst was schreef Oog, het tijdschrift van het Rijksmuseum te Amsterdam, een publieksverkiezing uit: Oog voor naakt. Op een speciaal voor dit doel ontworpen website waren 69 ‘naakten’ van Nederlandse kunstenaars bijeengebracht, waaruit gekozen kon worden. De rol die man/vrouwverhoudingen hierbij speelden gaven uw webredacteur stof tot nadenken.

De setting is een groot reclamebureau aan het begin van de jaren zestig: er wordt veel gerookt, gedronken en ook wel gewerkt. Ik heb het over de Amerikaanse serie Mad Men. De hoofdrolspelers zijn overduidelijk de mannen, vrouwen hadden vaak een ondergeschikte functie. Wat ik mij afvraag na het zien van het complete eerste seizoen is: hadden de rollen niet beter omgedraaid kunnen worden?

Een echtpaar in Zweden heeft besloten hun kind, inmiddels twee en een half jaar oud, zo gendervrij mogelijk te laten opgroeien. Daarom weigeren zij de buitenwereld informatie te verstrekken over de biologische sekse van hun kind. Naar eigen zeggen is hun motivatie gebaseerd op de feministische gedachte dat gender een sociale constructie is. Over de gevolgen van deze keuze voor het kind wordt door buitenstaanders zeer verschillend gedacht.

‘Ik ben ijsinpakker, worstophanger en constructiebankwerker geweest’, vertelt Jan Marijnissen, partijvoorzitter van de SP, vanaf een beeldscherm aan mensen die de tentoonstelling Jan Marijnissen en de meisjes van de fabriek bezoeken. Deze bezoekers komen uit het oosten of zijn daar naar afgereisd, want de tentoonstelling vindt plaats in de TwentseWelle in Enschede. In deze tentoonstelling draait het om de omstandigheden van fabrieksarbeiders in de jaren 1900-1950, en dan voornamelijk om die van vrouwen. ‘Het leven van een arbeider gaat niet over rozen’ leren we van de voormalig worstophanger.

De zomer is nog geen twee weken oud, maar belooft als het aan WOMEN Inc. ligt warm en zwoel te worden. Met de thema-avond Vrouw en Seks sluit de organisatie dit seizoen van WOMEN Inc. talkshows af.

Vorige week was ik voor een intake bij de bloedbank: ik wil donor worden. Homomannen mogen het niet, maar ik wel dus ik dacht, kom, voor de wetenschap en de medemens. Ik had een formulier ingevuld, waarin ik kon aangeven dat ik ben getrouwd, en ook met wie. Eerlijk als altijd, heb ik dat naar waarheid ingevuld. Ik was er ook wel trots op. Wie had dat ooit gedacht, ik, getrouwd. Haha. Dat had ik beter niet kunnen doen. In het vervolg ben ik mijn ‘meisjesnaam’ kwijt.

Het lijkt wel afgesproken: niet alleen de nieuwste LOVER gaat erover, ook in de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) is er aandacht voor de damesliefde. Van 5 juni tot 9 augustus kun je daar gratis een expositie bezoeken van fotografe Marian Bakker. Zij heeft in de jaren ’80 en ’90 het lesbische leven op de lens gevangen.