Het gruwelijke verhaal uit Amstetten is in Nederland al geen nieuws meer. We hebben gegriezeld en ons hoofd geschud over zoveel ellende en ons afgevraagd wat ze in Oostenrijk allemaal nog meer uitspoken in die kelders. Maar nu is het over. Klaar. Genoeg gehoord. Trouwens het EK voetbal begint en het moet weer vrolijker worden.

Om het aankomend LadyFest van september in Amsterdam mogelijk te maken, moet er natuurlijk een hoop geld worden ingezameld. En dus worden er benefieten georganiseerd. Op 10 mei waren vijf bands te zien in Anarres, Dordrecht; Majireille, Lushus, de Fatwa’s, PMS en Link. Dankzij de brede programmering en het afwezige publiek, stond de muziek in het absolute middelpunt.

Toen ik op de tv hoorde dat verpleegsters van de St. Rafaelkliniek in Cadiz (Spanje) verplicht een rokje aan moesten naar het werk, was ik in de veronderstelling dat het hier ging om een ernstig vervroegde 1 april grap. Goed, op het beeldscherm waren verpleegsters te zien in erg korte en slecht zittende rokjes die zenuwachtig aan hun kledij pulkten omdat deze constant neigde op te waaien. Maar zoiets gelóof je toch niet?

De pan-Arabische talkshow Kalam Nawaem is een grote hit in het Midden-Oosten. Dat komt in het bijzonder door de eigenzinnige presentatrices die de (controversiële) agenda van het programma bepalen. Bregtje van der Haak maakte een documentaire over de vier vrouwen.

Al die verkettering van vrouwen die parttime werken en dat gehamer op de tekortkomingen van mannen: Roos Wouters is het spuugzat. Hoezo vrouwen massaal naar de top en mannen aan de kant? Koester de vrouwen én mannen die het fifty-fifty proberen te regelen.

Zijn er nog wat vrouwen met gitaren in de zaal? Afgelopen week in de Sub71 en Parkhof in ieder geval wel. Vicious Irene (Zweedse punk) en Link (Groningse kutpunk met ballen) combineerden Old School herrie met hoge meidenstemmen en lage sounds. Esmeralda Tijhoff, redacteur van de LOVER en gitaarspeler in LinK, doet verslag.

‘Mens, krijg kanker, dacht ik venijnig, dan heb je echt iets om je druk over te maken. Dan word je kaal en doorschijnend, dan dansen er stofwolken van huidschilfers om je heen, dan doen je kut, ogen, mond en neus zeer wegens kapot slijmvlies, dan heb je brandplekken van de bestraling, dan zitten

Tijdens de Interculturele Verwendag voor Vrouwen in Utrecht knoop ik mij voor het eerst een hoofddoek om. Fatima introduceert mijn spiegelbeeld met de woorden: "Voila - je islamitische ik." Op zaterdag 10 november heeft GroenLinks samen met Vluchtelingenwerk de "Utrechtse Schoonheidssalon" georganiseerd.

Of het nu mijn opvoeding als feminist, mijn wrakke gezondheid of mijn leeftijd is weet ik niet, maar het geklaag van Sunny Bergman stuit me tegen de borst. Ze is recht van lijf en leden, ze heeft geweldig werk als documentairemaakster, er is niks mis met haar uiterlijk. En toch steeds die zeurtoon, dat klaaglijke over een rimpel hier of een kilootje daar. Als er íets is dat afbreuk aan haar doet, is het haar verongelijktheid.

Mannen hebben het maar moeilijk tegenwoordig, als je de verhalen mag geloven. Ze mogen niks en moeten van alles. Quatsch, meent Christien Franken. Laten we vooral ophouden mannen zo te infantiliseren.

Kromme tenen kregen veel progressieve vrouwen en mannen, toen de ChristenUnie tot het regeringspluche toetrad. Nu zou de backlash op het gebied van emancipatie echt een feit worden! Maar zo simpel ligt het niet, meent Rinske Bijl. Op een aantal cruciale punten doet de ChristenUnie volgens haar een interessante duit in het feministische zakje.

'Als er niets vrouwonvriendelijks in de Koran staat, hoe kan de profeet dit dan voorstaan?' Volgens Asma Barlas, auteur van 'Believing Women' in Islam: Unreading Partriarchal Interpretations of the Qu'ran, kent de islam als een van de weinige religies gendergelijkheid als uitgangspunt. Een opmerkelijk standpunt in deze tijden van hevige islamkritiek.