Afgelopen woensdag ontving Karin Spaink de Van Praag-prijs van het Humanistisch Verbond uit handen van jury-lid Cox Habbema. De Grote Zaal van het Amsterdamse Muziekgebouw aan ‘t IJ zat helemaal vol en Karin werd op weergaloze wijze in het zonnetje gezet. Zij was zichtbaar ontroerd en moest haar bescheidenheid en teveel aan zelfkritiek naast zich neerzetten om zoveel lof te kunnen aannemen.

Eind vorig jaar kwam het laatste seizoen van de weergaloze tv-serie Six Feet Under op de Nederlandse televisie ten einde. Ondanks het onaantrekkelijke uitzendtijdstip, vaak tegen middernacht op doordeweekse dagen, hield de doodgraversfamilie Fisher een trouwe schare fans aan de buis gekluisterd. Nu Alan Ball, scenarist, regisseur en producent van deze serie voor het eerst met een eigen film komt (overigens schreef hij ook al het Oscarwinnende scenario voor American Beauty), moet elke fan (en iedereen die zich daartoe wil laten overtuigen) dan ook hard hollend naar de bioscoop.

Myrthe Hilkens, auteur van het boek McSex, de pornoficatie van onze samenleving, weigert het onderwerp van haar boek nog te bespreken. Dat is jammer, maar wel te begrijpen.

Wie staat er ooit bij stil dat alle rommel en bloed die mensen achterlaten als ze (door geweld) overlijden ook weer moet worden opgeruimd?

‘En God schiep Arie’ prijkt er op de cover van L’HOMO, een eenmalige uitgave van de makers van Linda. Je zou ervan in de Here(n) raken, zo lekker als Arie’s lijf één wordt met de elementen. Zelden zag ik zo’n goede fotoshoot met een man in de hoofdrol. Daar kan de gemiddelde vrouwenglossy nog een puntje aan zuigen.

Reclamejongens weten het en maken er handig gebruik van: nét niet té foute humor en spelen met seksistische stereotypen doen het altijd goed in een tv-commercial. En als je het ook nog door kinderen laat zeggen, dan heb je een zeer werkzame cocktail van schattigheid en gruwel gebrouwen. Ik heb ‘m maar één keer gezien, – tevergeefs zit ik avond aan avond voor de buis om me ervan te vergewissen of ik mijn ogen wel mocht geloven – maar hij bleef me wel bij, die reclame voor de nieuwste, krachtigste, veiligste toiletreiniger.

Ze werd vooral bekend door de zin ‘Alle mannen zijn verkrachters’ uit haar tweede boek Ruimte voor vrouwen, de Nederlandse vertaling van The Women’s Room. Marilyn French, feministe en auteur, is afgelopen zaterdag 2 mei op 79 jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand.

Wat gaan ze doen deze week, al die miljoenen Keniaanse echtelieden, als de werkdag erop zit en de afwas is gedaan? Televisie kijken, mens-erger-je-niet of samen somber mokken op de bank? Alles is mogelijk, behalve één ding: seks is er niet bij. Zeven vrouwenorganisaties in Kenia hebben alle vrouwen opgeroepen tot een heuse seks-boycot van een week om een doorbraak te bewerkstelligen in een politieke strijd die vooral verliezers kent.

De nieuwe roman van LOVER-ambassadeur Renate Dorrestein is uit: is er hoop. De titel is veelzeggend en geeft de gevoelens weer van ex-hippie Nettie, over haar leven en dat van haar verstandelijk beperkte kleinzoon Igor. In vier delen volg je het levenspad van Igor. Van spermaspuitende puber net toegelaten tot de sociale werkplaats, tot een zorgzame vriend van het dakloze meisje Lisa en meester in flipperen. En van oma Nettie, die haar leven heeft gewijd aan de verzorging van Igor. Zo goed als ze kan. Haar geluk staat of valt met Igors geluk.

Stel je voor: je strijkt even je hand over je oksel na het scheren en je voelt ze. Stoppels. Verschrikkelijk, toch? Gelukkig heeft de commercie er een antwoord op gevonden met een nieuw type deodorant: eentje die je okselstoppels minimaliseert en zachter doet aanvoelen.

Afgelopen vrijdag werden in de theaterzaal van de OBA te Amsterdam de eerste resultaten gepresenteerd van het onderzoek naar het psychosociale welbevinden van lesbische en biseksuele vrouwen in Nederland. Het onderzoek werd in opdracht van Stichting Ondersteboven uitgevoerd door Henny Bos, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam en Jenny Ehrhardt, studente. De uitkomsten waren - zoals verwacht - niet om vrolijk van te worden, de kracht en het elan van deze bijeenkomst en haar organisatoren wel.

Dertig jaar na verschijning van het Lesbisch Prachtboek is er nu dan de Lesbo-encyclopedie. Anders van opzet, maar met vrijwel hetzelfde doel: schrijven over het lesbische bestaan geeft uitdrukking aan dat bestaan, bevestigt, viert en schept het, maakt het zichtbaar. Zwart op wit op roze. De prachtig uitgegeven en rijk geïllustreerde encyclopedie dient niet alleen als naslagwerk voor wie maar geïnteresseerd is in lesbische feiten en verhalen. Het moet ook herkenning bieden voor de doelgroep zelf en lesbische vrouwen een hart onder de riem steken. Zij worden zelfs opgeroepen hun geaardheid actief uit te dragen om de lesbische zichtbaarheid te vergroten en paden te banen voor de lesbo’s die er (nog) niet voor kunnen, willen of durven uitkomen.