Not Not Fun is een platenlabel die al geruime tijd waanzinnige muziek uitbrengt – wie fan is van space-disco, muziek uit jaren ’70 horror en science-fiction films, minimalistische electro en a-tonale experimenten zal zich hier thuisvoelen. Eerder dit jaar kwam het album The Outside Room uit van Weyes Blood. Zes nummers die rechtstreeks lijken te zijn opgenomen tijdens een bijeenkomst van heksen op een grafveld met overgroeide stenen. Pyschedelische muziek met griezelige randjes uit het zonnige Californië.

Gelukkig, het wordt weer winter! De wind giert om het huis, de kaarsen zijn aan. En kunnen we het nieuwe album van Zola Jesus en het debuut van Austra in passende entourage tot ons nemen. Want beide dames maken geen vrolijke zomerdeuntjes. Donkere klanken, onheilspellende stemmen. Unheimisch. Maar wat is er mis met koude rillingen over je ruggengraat zo nu en dan?Jesus is inmiddels bij haar derde album aanbeland. Haar vorige album Stridulum II was een meeslepend werk, intens en overdonderend. Conatus is cleaner en kaler van opzet. De zang van Jesus is wat afstandelijker, met een dreiging die zich pas later van je meester maakt. De productie is beter en het maakt dit album zeker toegankelijker. Alleen wel ten koste van de dramatische expressie - de emotie is veel minder aanwezig.

In 1996 verhuisde de Canadese zangeres Leslie Feist zonder stem van Calgary naar Toronto. Daar bezocht ze een dokter die de beschadiging aan haar stembanden kon behandelen, en ze mocht er bij haar vader wonen. Ze leerde zich in de kelder van zijn appartement gitaar spelen, maar ze kwam nauwelijks het huis uit. Via een telefoontje van haar moeder uit Calgary ontdekte ze dat de muzikant Noah Mintz, die ze al eens eerder had ontmoet, om de hoek woonde en dat hij naar haar op zoek was. Hij had Feist ooit horen zingen en sindsdien wilde hij haar in zijn band.Met dit contact kon Feist zich al gauw als onderdeel van de actieve muziekscene van Toronto beschouwen. Ze werd zelfs lid van de band die de muziekscene van Canada was: Broken Social Scene. Deze band bestond uit een verzameling muzikanten die in wisselende formaties shows gaven, of het nou iemands huiskamer was of een concertzaal. Ze waren op precies het goede moment, de vroege jaren nul, een antwoord op de muziekindustrie van beheersende platenlabels en iTunes die muziek begon op te kopen. Met hun ongeplande shows en eclectische muziek ontglipten ze iedereen die probeerde de muziekwereld een vastomlijnd karakter te geven. 

De verhaallijnen in X-Men zijn zeer uiteenlopend, maar één onderwerp dat telkens terugkomt is de discriminatie van de zogenaamde mutanten. Deze doorgeëvolueerde mensen die vaak kunnen vliegen, vuur kunnen spuwen of andere on-menselijke trekjes hebben worden niet bepaald positief bejegend door de wereld. De mutanten in het X-Men verhaal verschillen onderling van mening over hoe ze daar mee moeten omgaan. Het kamp van Dr. Xavier zegt dat mutanten en mensen met elkaar moeten samenwerken, terwijl Magneto zegt dat mensen onderworpen dienen te worden aan de mutanten.  Het is makkelijk om in te zien wie de ‘goeden’ zijn en wie ‘de slechten’. Of niet? De nieuwste X-Men toevoeging – X-Men: First Class - presteerde het namelijk eerder dit jaar wéér om die epische scheidslijn tussen goed en slecht omver te werpen.

Ooit probeerde ik De Meermin van Hella S. Haasse te lezen, maar ik begreep er niets van. Er was iets met een jonge moeder, die schrijfster was en allerlei mensen ontmoette. Er was iets met een opgegraven lijk, een geheim dat rechtstreeks te maken had met het oorlogsverzet uit de Tweede Wereldoorlog. Ik had het boek niet op mijn lijst gezet, want ik kon er geen taal van maken. Afgelopen zomer stuitte ik weer op deze roman op een rommelmarkt en nam het mee naar huis. Opnieuw maakte ik kennis met deze bijzondere roman.De Meermin (1962) beschrijft een dag in het leven van Sera Doornstam, schrijfster en moeder. Ze is bezig om een gedicht te schrijven en we volgen haar in haar twijfels en gedachten. Samen met haar ontmoet de lezer ook haar vrienden, bekenden en familieleden met wie we ook meelopen. Iedereen is met elkaar verbonden, maar tegelijkertijd lijkt niemand elkaar echt te bereiken. De roman begint met een onopvallende, bijna triviale gebeurtenis – van de gevel van het huis waar Sera woont valt het beeld van een zeemeermin naar beneden. Wanneer Sera ’s ochtends haar huis uitstapt, ziet zij de meermin in brokken op straat liggen. Het is het begin van een dag waarin Sera alles probeert te doorgronden.

Tori Amos loodste me hoogstpersoonlijk door mijn puberteit. Little Earthquakes, haar alweer bijna twintig jaar oude solodebuut, ging over mij en met de daarop volgende platen groeiden Tori en ik samen verder. Goed, een uitverkocht Ahoy deed me inzien dat ik die exclusieve verbintenis moest delen met 10000 meisjes en hun liefste homovrienden, maar ik ben haar altijd zeer erkentelijk gebleven.Bij Scarlets Walk haakte ik af. Groeiden we ieder een andere kant op of was Tori Amos een beetje aan het kabbelen geraakt? Ik was het in de loop der jaren saai gaan vinden en raakte niet meer onder de indruk van alles dat zo eigen is aan Amos; Haar stem, haar beeldspraak, haar verhaal. Zelf als je er niet van houdt, kun je niet ontkennen dat ze een uiterst originele artiest is.

In 1990 verscheen La femme lapidée van de Frans-Iraanse journalist Freidoune Sahebjam, zoon van een voormalig Iraans ambassadeur, journalist en oorlogscorrespondent. Het in Iran verboden boek werd een internationale bestseller; de verfilming door Cyrus Nowrasteh draait binnenkort in de bioscoop.Tijdens een van zijn reizen door het Iran van Khomeini krijgt Sahebjam dichtbij een dorpje autopech. Terwijl zijn auto bij monteur Hashem in reparatie is, wordt de journalist uitgenodigd thee te drinken bij Zahra, een oudere vrouw die door de burgemeester en de mullah voor dorpsgek wordt uitgemaakt. Hij aanvaardt de uitnodiging. Zahra blijkt op zichzelf te wonen met de dochtertjes van haar nichtje Soraya. Van de oudere dame krijgt Sahebjam een schrijnend verslag te horen over een gebeurtenis die hij met een dag misgelopen is. Zal hij in staat zijn dit verhaal van onrecht en mishandeling te delen met de wereld buiten het dorp?

Je ziet water. Je ziet een spuit. Je ziet iemand sterven. Een man wordt voor het laatst wordt verzorgd. Geen filmmuziek. En terwijl je weet wat je ziet, is het afwachten hoe je deze beelden aan elkaar moet koppelen. Al snel is duidelijk dat alles draait om de verpleegster Marian (Bien de Moor) -  een eenzame verpleegster die wel eens een zieke van zijn lijden verlost.De stilte in de film, die louter wordt onderbroken door enkele zinnen en ziekenhuisgeluiden, laat je als kijker dezelfde beklemming voelen die Marian ondergaat. Hoewel je haar dagelijks ritme leert kennen, blijft de relatie tussen de kijker en Marian even afstandelijk als haar relaties tot andere mensen. Pas wanneer je met haar getuige wordt van een verkrachting en ze wordt geobserveerd door haar buurman Konrad (Lars Eidinger), breekt iets los in haar.

In tegenstelling tot haar zusjes Emily en Anne, was Charlotte Brontë wel een veelgelezen auteur tijdens haar eigen leven. Haar literaire roem was echter vooral gebaseerd op haar min-of-meer historische roman Shirley (1849), de opvolger van haar debuutroman Jane Eyre (1847). Jane Eyre werd lange

Holland’s Next Topmodel is zowel een jongerenprogramma op RTL5 als één grote reclamespot voor make-up spullen. Dat zou niemand mogen verbazen, maar is daarom niet minder serieus te nemen. Een groep meiden nemen het week na week tegen elkaar op tot één van hen ‘topmodel’ wordt. Onzin natuurlijk – waarschijnlijk beginnen ze onderaan de ladder en na hun 25e zijn ze uitgerangeerd. Een unieke kans? Er zijn genoeg topmodellen op deze wereld die niet aan een tv-wedstrijd hebben meegedaan, dus dat valt wel mee.Toch kijk ik er elke week naar. Ik kom thuis van werk, zet de tv aan en kijk. Het is boeiend om zo’n groep jonge meiden te zien – hoe ze met elkaar bezig zijn, maar ook hoe ze met zichzelf bezig zijn. Het is soms even vertederend als schokkend, even herkenbaar als vervreemdend. Als feminist zit ik soms in shock-toestand op de bank wanneer het jury-oordeel valt. ‘Je bent in weze gewoon een klerenhanger’, werd er eens gezegd. Maar ja, zo werkt het wel in de mode-wereld.

Het is nacht. Het geluid van een dichtslaande deur. Een jonge vrouw sleept en sjouwt met twaalf tassen vol boeken. Gewoon een jonge vrouw met bagage, veel bagage. Geen gelukkige huisvrouw, geen Ophelia, geen Marilyn Monroe, geen Oprah… Op het podium, omringd door 300 zelfhulpboeken, probeert

Van Universal Pictures komt de fantasy-comedy Your Highness, compleet met zwaarden, een queeste,  ridders te voet en te paard, schone maagden en verschillende sprookjesvolkeren.Shrek? Welnee, een heel ander soort. In Your Highness draait het om de volwassenwording van prins Thadeous (Danny McBride), de luie flierefluitende (!) jongere broer van een echte held, Fabious (James Franco). Fabious reist stad en land af, verslaat draken, boeven en monsters en heeft een edel karakter. Hij is de kroonprins, de lieveling van het volk. Wat blijft er voor Thadeous over? Niks. En die doet dan ook niks noemenswaards. De koning ziet dat met lede ogen aan, dus wanneer de bruid van Fabious wordt ontvoerd door een tienertovenaar met drie moeders, stuurt hij Thadeous en diens hulpje Courtney (Rasmus Hardiker) mee op queeste. Er volgen nog veel avonturen. Zal Thadeous erin slagen een echte man te worden?