Gisteren overkwam me iets wonderlijks, ik dacht in een film te zitten over de underground scene in Teheran, Iran. En tot mijn grote verbazing kregen we een dramatisch persoonlijk verhaal van een Iraanse actrice wiens werk verboden is en die dus in een informeel en ondergronds circuit werkt. Nog een keer de beschrijving lezend zag ik het er wel in terug, maar echt duidelijk was het niet.

Dat over smaak wel degelijk valt te twisten bleek gisteren toen ik in De Doelen mijn stukje zat te tikken en 2 dames bij me aan tafel aanschoven. Een van hen is vrijwilliger op het festival; zaalwacht, want ze wil zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid en zoveel mogelijk tijd om films te zien. Ideaal dus. We spraken over film, natuurlijk, ik zei dat ik erg onder de indruk was van Green Days van Hana Mahkmalbaf (zie het blog van 28 januari). Die vond ze ‘ook wel aardig’… ‘Dat meisje was de hele tijd zo depressief, ik dacht “meid doe er iets aan”…’. Ik vond die voortdurende depressie juist goed uiting geven aan de machteloosheid van Ava.

Het begint druk te worden in Rotterdam, het weekend is dan ook al begonnen! Vandaag in het LOVER op IFFR 2010-blog meer over White Material van Claire Denis, Chaque jour est une fête en Third Person Singular Number.

De eerste echte dag van het festival begon voor  mij wat laat (rond de lunch), maar wel meteen erg sterk. Green Days van de Iranese Hana Makhmalbaf is een aanrader.

Het IFFR staat weer voor de deur! Vanaf komende woensdag staat geheel Rotterdam in het teken van film. Dit jaar zal LOVER je via het blog regelmatig op de hoogte houden over het festival en de films, dus hou de site in de gaten voor korte recensies, indrukken en nieuwe tips!

Komende week is belangrijk voor het Netwerk VN-Vrouwenverdrag. Het commité van de Verenigde Naties dat toeziet op de naleving van het Vrouwenverdrag neemt op 25 januari 2010 in Genève de schaduwrapportage van het netwerk in ontvangst. Daarop volgen besprekingen met vertegenwoordigers van zowel het netwerk als van de Nederlandse regering. Daarin komt niet alleen de vooruitgang aan de orde, maar ook het grote aantal lacunes in de implementatie van vrouwenrechten in ons land.

Mary Daly is overleden. Op een aantal feministische blogs uit de VS wordt haar erfenis verdeeld, met een hele grote vuilnisbak bij de hand. De mortibus nil nisi bene. Wat zal ik aan goeds over haar vertellen? Of zal ik zwijgen, om geen kwade woorden te spreken waar dat niet past? Ik sta niet, zoals veel andere feministen, bij haar in het krijt voor intellectuele of ideologische steun en inspiratie. Onder haar notoire transfobie heb ik nooit noemenswaardig geleden. Toch ben ik de afgelopen week geraakt door deze vrouw, die voor mij pas van gene zijde van het graf zichtbaar is geworden. Laat ik het daar over hebben.

Zij staan nu allemaal op het punt de pensioengerechtigde leeftijd te bereiken, de Vrouwen Nu Voor Later. Wat hen met elkaar verbindt is niet alleen hun aktivistiese verleden, maar ook hun vooruitziende blik. Al in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw bracht het verlangen naar een “vrolijke oude dag” een beweging op gang van, met name lesbische, vrouwen die de 50 passeerden. Door middel van het opzetten van gemeenschappelijke woonprojecten voor hun doelgroep namen zij zelf het heft in handen om een passende oudedagsvoorziening te realiseren. Uit het project kwam bovendien een buitengewoon sprankelend online beeldarchief voort, dat een belangwekkend stuk verleden toekomst geeft.

Twee driehoekjes elk gevormd door plastic blaadjes, opgevuld met felrode struisvogelveertjes en afgemaakt met een rood vogeltje. Een derde driehoekje is voorzien van een minuscuul lapje stof en twee elastieken bandjes. Syrische lingerie zoals het te koop is in Souk al-Hamidiyeh. Van top tot teen gesluierde vrouwen lijken geen aanstoot te nemen aan uitgestalde kinky lingerie, noch aan de catalogi waarin Oost-Europese vrouwen de soms bizarre niemendalletjes showen.

Feministen genieten de reputatie dat zij geen gevoel voor humor hebben. De Zweedse politieke partij Feministiskt initiativ bewijst dat een dergelijk gebrek juist kenmerkend is voor het vijandelijk kamp. Hun t-shirt met de leuze “Feminister har bättre sex” (Feministen hebben betere seks) maakt een storm aan lichtgeraakte reacties los.

In 2004 vond een aantal vrouwenorganisaties uit verschillende Europese landen elkaar in het besef van de noodzaak voor een nieuwe Europese feministische agenda. Onder leiding van Aletta - destijds nog het IIAV - werd het European Feminist Forum gestart. Van 2006 tot 2008 vond op de daarvoor gemaakte website een intensieve uitwisseling van ideeën plaats. Deze week publiceert Aletta de neerslag daarvan in een boek met als titel “A Herstory (2004-2008)”.

Huh? Wie denkt bij ‘pink’ niet meteen aan ‘all things GLBT’? Roze zaterdag, roze ouders, Pinq Radio, LinkinPink, Pink Triangle, Pink Panthers en ga zo maar door. Auch die rosa Welt ist bunt. Maar ‘pink stinks’?? Zit daar niet een raar luchtje aan?