Het afgelopen decennium zijn feministische sekswerkers zich steeds meer gaan profileren op internet, als actievoerders en als kunstenaars. De spokesperson op het moment is Audacia Ray. Op haar site wakingvixen.com vind je vooral veel informatie over de rechten van sekswerkers in Amerika, maar ook wel daarbuiten.

In St. Petersburg spreken wij met vier jongeren over feminisme en de positie van vrouwen in de Russische samenleving. Waar Eva in Zweden zichzelf zonder twijfel feministe noemde, wordt de toon in Rusland al direct gezet in de uitspraak van Tatjana: “Feminisme bestaat hier niet. Het is net als democratie: het bestaat alleen op papier”. We spreken hierover met een stel Vadim (man, 22) en Tatjana (vrouw, 23), die beiden bij een Belgisch telecombedrijf werken, Dasja (vrouw, 18) en Katerina (vrouw, 18), twee eerstejaars studenten Nederlandse taal.

Jonge vrouwen anno 2010 voelen zich niet verbonden met het ‘oude’ feminisme, dat staat voor een afkeer van mannen, tuinbroeken en ‘baas in eigen buik’. Natuurlijk, de vrouwenemancipatie is ook voor ons belangrijk geweest; wij mogen stemmen, studeren, seks hebben hoe en met wie we het willen en dan ook nog zonder zwanger te worden. Maar is de strijd dan echt al gestreden voor de jonge generatie? Dat gaan twee jonge vrouwen ontdekken in een tour langs vijf Europese landen. Van het liberale Zweden tot conservatief Rusland en de mysterieuze Baltische staten. Hier is hun eerste verslag.

Voor iemand die transseksueel is, is het verleden vaak een onbetaalde rekening die je op de raarste tijden en plaatsen ziet opduiken. In Prodigal Sons probeert regisseur Kimberley Reed met een deel van die rekening in het reine te komen. De documentaire sluit in haar manier van filmen zo naadloos aan bij de super 8 filmfragmenten uit de 70-er jaren, dat het lijkt alsof je als kijker naast de hoofdpersonen op de bank zit en door het familie-album bladert. Zo neem je deel aan een reis, die niet nalaat je te raken.

In 2007 richtten Vivian Wenli Lin en Pooja Pant de stichting Voices of Women op. Afkomstig uit de Verenigde Staten en Nepal zijn ze nu woonachtig in Amsterdam. Beiden zijn al jaren actief op het gebied van mediakunst, feminisme, gender-issues en activisme.

Sinds 2004 worden borstconstructies voor transgender vrouwen niet meer vergoed door de zorgverzekering. Al geruime tijd roepen oppositiepartijen als Groenlinks en D’66 het kabinet op om deze bezuiniging door voormalig minister Hoogervorst terug te draaien en ook aanpassingen van andere secundaire

Terwijl een aantal collega’s van mij meededen aan debatten en een demonstratie zat ik op 28 maart in de bioscoopstoel in Kriterion de documentaires te kijken die, onder de naam ‘God Save the Queer’, vertoond werden als onderdeel van Amnesty International’s Movies That Matter festival. Die middag draaiden er drie documentaires over homoseksualiteit in landen waar religie de boventoon voert. Na een avond feesten met de Amsterdamse queers was dat wel even een omschakeling.

“Eindelijk gerechtigheid!” klonk het hier en daar, toen bekend werd dat de Hoge Raad zich had uitgesproken tegen het gedogen van het vrouwenstandpunt van de SGP door de Nederlandse staat. En hoewel niemand zich voor kon stellen dat vrouwen überhaupt bij de SGP op de kieslijst zouden willen staan, was men het er roerend over eens dat hier iets te vieren viel. Het feminisme had een overwinning behaald en de strijd om vrouwenrechten een belangrijke mijlpaal bereikt. Volgens sommigen had ook de democratie gezegevierd. Twee vrouwen uit de LOVER redactie, elk met een andere gelovige achtergrond, verstoren de feestroes met een aantal kritische kanttekeningen.

Het is moeilijk om niet nostalgisch te worden van de beelden van de Amsterdamse Wallen uit de film ‘Rondom het Oudkerksplein’, die filmmaker Roeland Kerbosch in 1968 maakte. Uitbundige dames van plezier als tante Sjaan en Parijse Leen, met grote blonde suikerspinnen op het hoofd. Of Haring Arie, fietsend langs het kanaal en de pooiers Rinus en Jopie Vet. Inmiddels bijna allemaal ten onder gegaan aan overmatig alcoholgebruik.

De komende gedrukte LOVER zal voor een belangrijk deel gewijd zijn aan de betaalde liefde, dat wil zeggen: sekswerk. Sekswerk is ook het onderwerp van een tijdelijke tentoonstelling in het Amsterdams Historisch Museum, dat het omvangrijke kunstwerk The Hoerengracht van Edward Kienholz en Nancy Reddin Kienholz naar Amsterdam heeft gehaald.

In Google Maps zul je het niet vinden en ook een ouderwets rondje googelen brengt je niet meteen op een concreet spoor, maar Queeristan betaat wel degelijk. Afgelopen weekend paste het binnen de muren van een Amsterdams kraakpand en werd het omschreven als een weekend vol discussie over ‘queer politics’, een Queer Pride March en een ‘queer party’. LOVER was er ook: één redacteur was panellid in een van de workshops, haar alter ego gaf ’s avonds een performance, een LOVER-ambassadeur presenteerde een workshop en LOVER's webredacteur was er een middag lang om indrukken te verzamelen voor deze impressie.

You won’t find it in Google Maps and googling about the old way will not get you near it, but Queeristan really does exist. Last weekend it fitted inside the walls of an Amsterdam squat and was described as a weekend of discussion about queer politics, a Queer Pride March and a queer party. LOVER was there: one of our editors served a panel discussion, her alter ego did a performance, a LOVER ambassador presented the saturday afternoon and LOVER’s web-editor watched it all to present you with an impression.