Het begon zo: Het zou om 17.00 uur beginnen. Wij waren er al om 16.15 uur. Er stond een handjevol mensen, verspreid over de Dam. Plaats genoeg. Om 16.45 uur gingen we een beetje meer in het midden staan. Netjes op de speciaal geplaatste kruisen. Er was nog steeds plaats genoeg. Ik was zelfs een beetje

Once in a while, you come across a piece of writing that deeply resonates with what lives inside you, in words you do not have yet. That happened to me. On a sleepless night I fell in a YouTube rabbit hole and ended up at a recording of Adrienne Rich’ ‘Diving Into the Wreck’, a feminist poem from 1973. It struck me that, forty-seven years later, Rich’ comparisons and images have lost nothing of their eloquence or relevance. This rich poem offers a variety of interpretations. I have found

This poem is analysed in Martine Mussies' article "Still 'Diving Into The Wreck'", which you can find here. Diving into the Wreck - by Adrienne Rich First having read the book of myths,and loaded the camera,and checked the edge of the knife-blade,I put onthe body-armor of black rubberthe absurd flippersthe

De vrouwelijke vrijgezellen gooien hun lichaam in de strijd: ze lopen er zo sexy mogelijk bij en werpen zich gewillig voor de voeten van de bezette mannen. De mannelijke vrijgezellen tonen medeleven als de deelneemsters het niet meer zien zitten en zeggen daarna lachend in de camera: “A shoulder to cry on, is a dick to ride on” (I see you, Matthieu).

Wie het kreeg, werd gebrandmerkt en voortaan gemeden als de pest. Eerst leek het gevaar vooral te gelden voor een zekere groep. Een groep waarmee men wereldwijd niet veel ophad. Soms stiekem, maar ook steeds vaker openlijk, werd er gezegd: "Opgeruimd staat netjes." Alras doken hardnekkige complottheorieën

Het aannemen van de achternaam van je partner, een grote witte trouwjurk aan en afwachten tot je wordt gevraagd. Er lijkt weinig verschil te zitten tussen trouwen anno 2020 en 1920. Bij een heterostel gaat de man op de knie, koopt de ringen en de vrouw verzorgt het feestje. Het enige grote verschil

Sinds kort te zien op Netflix: de tienerserie ‘Never Have I Ever’ over de 15-jarige Devi Vishwakumar. De serie is o.a. geschreven door Mindy Kaling (onderdeel van het schrijfteam van ‘The Office US’) en is, gedeeltelijk, geïnspireerd op haar eigen jeugd als Indiaas-Amerikaanse.

Toen mijn jongste spruit de basisschool verliet, heb ik Moederdag afgeschaft. Zolang de cadeautjes bestonden uit gevingerverfde wc-rolletjes of een knutsel met te veel plaksel, kon ik die dag nog enigszins pruimen. Verder heb ik er helemaal niets mee, zo’n door de commercie opgedrongen verering

Vandaag, op 3 mei, is het de Internationale Dag van de Persvrijheid. In ons kikkerlandje lijkt persvrijheid een vanzelfsprekendheid.

Al zo lang ik me kan herinneren, heb ik niet de aandrang om een gezin met kinderen te stichten. Ik zou het niet per se storend vinden als het wel zou gebeuren, maar ik heb er gewoon geen behoefte aan. Vooral niet aan kinderen, daar heb ik gewoon niks mee.

Veel tijd aan je handen hebben in tijden van thuisisolatie hoeft niet per se gelijk te staan aan hogere productiviteit [lees: het leren van een nieuwe taal, of je passies ontdekken], en gelukkig maar. Zo wordt het je inmiddels vergeven wanneer je in thuisisolatie uren lang in bed hebt gelegen met een

Laat ik deze column beginnen met een bekentenis: ik kijk al jaren Boer zoekt Vrouw. En ondanks dat ik mij steeds meer erger aan de patriarchale structuur van het programma, zit ik nog steeds elke week klaar om “Boer zoekt Vrouw terugkijken” te googelen, omdat ik het programma op zondagavond wederom ben vergeten.