Rijk, beroemd en chronisch verveeld: Hollywood-acteur Johnny Marco is een typisch Coppola personage. We zien hem rondjes scheuren in zijn muscle-car, vermaakt worden door een paaldansende tweeling en terwijl hij in slaap valt als hij de zoveelste gewillige vrouw bevredigt. Het enige dat Johnny kan bekoren is de aanblik van zijn 11-jarige dochter Cleo. Zij maakt hem wakker, letterlijk en figuurlijk. Wanneer de moeder van Cleo besluit tijd voor zichzelf nodig te hebben, moet Johnny zijn rol als vader zien te combineren met zijn rol als filmster.

In de Groene Amsterdammer van 21 oktober j.l. stelt Dick Pels dat de linkse-liberale politici en feministen zich gezamenlijk sterk maken voor een 'romantisch' beeld van prostitutie. Hij is niet de enige, ook de Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher haalt uit naar de vrouwenbeweging, waar het de 'comfortfeminsten' zijn die zich met sekswerk bezighouden.

Op 3 november opent in het Tropenmuseum de nieuwe tentoonstelling 'De dood leeft'. Toepasselijk, zou je cynisch kunnen zeggen nu de subsidie voor ook deze instelling wordt stopgezet. Waar Halbe Zijlstra, ook wel bekend als De Sloper, musea had ontzien gaat Ben Knapen, ook bekend als De Na-Aper, alsnog het instituut waar dit museum onderdeel van is aanpakken. Twintig miljoen euro, 40% van het budget, wordt uit het Koninklijk Instituut voor de Tropen (KIT) getrokken.

Deze zomer gonsde het van de berichten: Björk was de eerste muzikant die met iPad applicaties muziek had gemaakt. De liedjes verschenen op een dergelijke applicatie en alle hippe techno-tijdschriften schreven erover. Björk gaat de muziekindustire op zijn kop zetten! Achteraf had Björk zelf aangegeven dat dát nou ook niet echt de bedoeling was. Ze wilde gewoon wat nieuws proberen en dat was gelukt. Toen ze de nieuwe nummers live ging spelen, kwam ze erachter dat ze toch wat méér nodig hadden voor een LP-release. Ze dook terug de studio in en Biophilia kwam daardoor pas vorige week uit. Tsja, wat moet, dát moet.

AMSTERDAM - ‘Ann-Ling ligt op de intensive care’. Met die mededeling begint Trouw-journalist Lodewijk Drost zijn commentaar in de overvolle zaal van De Balie. Op deze Europese Dag tegen Mensenhandel is een groot aantal mensen afgekomen op het debat over prostitutie en mensenhandel. De zaal is muisstil als Drost zijn verhaal vervolgt.

Amsterdam Zuidoost komt vooral in de media vanwege haar criminaliteit, ruilseks in kelderboxen en vervuilde flatgebouwen. Haidy Bijnaar wil een ander Bijlmer laten zien en eraan bijdragen. Van wandeltochten voor vrouwen met een grote maat tot voorlichting over babyverzorging aan puberende vaders. 

"Als verpleegkundige/verzorgende heb ik als uitgangspunt dat iedere zorgvrager recht heeft op zorg.Dat betekent met name• dat etnische afkomst, nationaliteit, cultuur, leeftijd, geslacht, seksuele geaardheid, ras, geloof, levensbeschouwing, politieke overtuiging, sociaaleconomische status, lichamelijke of verstandelijke beperking, aard van de gezondheidsproblemen, levensstijl niet van belang zijn voor de vraag of iemand zorg krijgt• dat ik iedere zorgvrager en zijn naasten met hetzelfde respect tegemoet treed."Dat las ik vanmorgen in de Nationale Beroepscode voor Verpleegkundigen en Verzorgenden. Vlak voor mij op de houten vloer lag mijn zaterdagkrant, Trouw, met op de voorpagina het bericht dat het huidige kabinet zich achter de zogeheten ‘weigerambtenaren’ opstelt. En opeens werd ik bestormd door allerlei vragen. Ethische vragen.

Not Not Fun is een platenlabel die al geruime tijd waanzinnige muziek uitbrengt – wie fan is van space-disco, muziek uit jaren ’70 horror en science-fiction films, minimalistische electro en a-tonale experimenten zal zich hier thuisvoelen. Eerder dit jaar kwam het album The Outside Room uit van Weyes Blood. Zes nummers die rechtstreeks lijken te zijn opgenomen tijdens een bijeenkomst van heksen op een grafveld met overgroeide stenen. Pyschedelische muziek met griezelige randjes uit het zonnige Californië.

Gelukkig, het wordt weer winter! De wind giert om het huis, de kaarsen zijn aan. En kunnen we het nieuwe album van Zola Jesus en het debuut van Austra in passende entourage tot ons nemen. Want beide dames maken geen vrolijke zomerdeuntjes. Donkere klanken, onheilspellende stemmen. Unheimisch. Maar wat is er mis met koude rillingen over je ruggengraat zo nu en dan?Jesus is inmiddels bij haar derde album aanbeland. Haar vorige album Stridulum II was een meeslepend werk, intens en overdonderend. Conatus is cleaner en kaler van opzet. De zang van Jesus is wat afstandelijker, met een dreiging die zich pas later van je meester maakt. De productie is beter en het maakt dit album zeker toegankelijker. Alleen wel ten koste van de dramatische expressie - de emotie is veel minder aanwezig.

In 1996 verhuisde de Canadese zangeres Leslie Feist zonder stem van Calgary naar Toronto. Daar bezocht ze een dokter die de beschadiging aan haar stembanden kon behandelen, en ze mocht er bij haar vader wonen. Ze leerde zich in de kelder van zijn appartement gitaar spelen, maar ze kwam nauwelijks het huis uit. Via een telefoontje van haar moeder uit Calgary ontdekte ze dat de muzikant Noah Mintz, die ze al eens eerder had ontmoet, om de hoek woonde en dat hij naar haar op zoek was. Hij had Feist ooit horen zingen en sindsdien wilde hij haar in zijn band.Met dit contact kon Feist zich al gauw als onderdeel van de actieve muziekscene van Toronto beschouwen. Ze werd zelfs lid van de band die de muziekscene van Canada was: Broken Social Scene. Deze band bestond uit een verzameling muzikanten die in wisselende formaties shows gaven, of het nou iemands huiskamer was of een concertzaal. Ze waren op precies het goede moment, de vroege jaren nul, een antwoord op de muziekindustrie van beheersende platenlabels en iTunes die muziek begon op te kopen. Met hun ongeplande shows en eclectische muziek ontglipten ze iedereen die probeerde de muziekwereld een vastomlijnd karakter te geven. 

De verhaallijnen in X-Men zijn zeer uiteenlopend, maar één onderwerp dat telkens terugkomt is de discriminatie van de zogenaamde mutanten. Deze doorgeëvolueerde mensen die vaak kunnen vliegen, vuur kunnen spuwen of andere on-menselijke trekjes hebben worden niet bepaald positief bejegend door de wereld. De mutanten in het X-Men verhaal verschillen onderling van mening over hoe ze daar mee moeten omgaan. Het kamp van Dr. Xavier zegt dat mutanten en mensen met elkaar moeten samenwerken, terwijl Magneto zegt dat mensen onderworpen dienen te worden aan de mutanten.  Het is makkelijk om in te zien wie de ‘goeden’ zijn en wie ‘de slechten’. Of niet? De nieuwste X-Men toevoeging – X-Men: First Class - presteerde het namelijk eerder dit jaar wéér om die epische scheidslijn tussen goed en slecht omver te werpen.

Ooit probeerde ik De Meermin van Hella S. Haasse te lezen, maar ik begreep er niets van. Er was iets met een jonge moeder, die schrijfster was en allerlei mensen ontmoette. Er was iets met een opgegraven lijk, een geheim dat rechtstreeks te maken had met het oorlogsverzet uit de Tweede Wereldoorlog. Ik had het boek niet op mijn lijst gezet, want ik kon er geen taal van maken. Afgelopen zomer stuitte ik weer op deze roman op een rommelmarkt en nam het mee naar huis. Opnieuw maakte ik kennis met deze bijzondere roman.De Meermin (1962) beschrijft een dag in het leven van Sera Doornstam, schrijfster en moeder. Ze is bezig om een gedicht te schrijven en we volgen haar in haar twijfels en gedachten. Samen met haar ontmoet de lezer ook haar vrienden, bekenden en familieleden met wie we ook meelopen. Iedereen is met elkaar verbonden, maar tegelijkertijd lijkt niemand elkaar echt te bereiken. De roman begint met een onopvallende, bijna triviale gebeurtenis – van de gevel van het huis waar Sera woont valt het beeld van een zeemeermin naar beneden. Wanneer Sera ’s ochtends haar huis uitstapt, ziet zij de meermin in brokken op straat liggen. Het is het begin van een dag waarin Sera alles probeert te doorgronden.