De strijd van moderne vaders voor meer tijd met hun kinderen wordt in feministisch Nederland met argusogen bekeken. Zo ook in het voorjaarsnummer van LOVER. Hierin bekritiseert Niels Vonberg de heteroseksuele gerichtheid en afwezigheid van het mannelijk lichaam in dit mannenemancipatiedebat. Opiniemaker

‘Tien procent van alle relaties komt tot stand via een datingsite’, kopte de NRC onlangs. Reden voor LOVER om maar eens te kijken wat voor aanbod op het wereldwijde web er eigenlijk is om de liefde te vinden. Alle websites met nepprofielen daargelaten, werken de gangbare, algemene datingsites

Toen ik onlangs in het LOVER archief aan het graven was, op zoek naar schatten, vond ik het volgende juweeltje:“Wat wij, die al vrouw waren, van een transseksueel die “erbij komt” zouden willen, is natuurlijk iets heel anders (c.q. dan een stereotype van vrouwelijkheid belichamen, JK): wij zouden willen dat zij alle voordelen van haar talent, haar know-how, haar leven in de gesloten mannenwereld van de Engelse journalistiek zou combineren met haar nieuwe status als vrouw en zo als uitdagend voorbeeld ons zou voorgaan. Ook al is het onverdraagzaam en kinderachtig zoiets van iemand te verlangen – dat verlangen bestaat. Dat betékent iets, dat dat bestaat. Het betekent dat de emancipatie nog zo ver weg is dat er behoefte bestaat aan voorbeelden; desnoods aan het andere mensen dwangmatig verplichten dat voorbeeld te zijn. Jan Morris is veel te eigenzinnig en te zeer getekend door haar cultuur om zich daar iets van aan te trekken. Ongetwijfeld tot haar eigen geluk en emancipatie.”  (1)

Terwijl het emancipatieproces maar langzaam verder komt, groeit het idee dat vrouwen idee als solidariteit weer op moeten pakken. Op de academische conferentie “Evil, Women and the Feminine”, die op 13 tot 15 mei in Warschau plaatsvond, ontstond in de pauzes een discussie over Sisterhood.

“Menselijkheid, een menselijke blik, dat is wat er vooralsnog mist. Niet alleen in het probleem, maar vaak genoeg ook in de zoektocht naar een oplossing.” Marian Donner tijdens de talkshowExact 11 maanden na het LOVER-debat over de positie van sekswerkers in Nederland besteedt ook WOMEN Inc aandacht aan de actuele politieke ontwikkelingen omtrent sekswerkerrechten.

Op 19 mei 2011 werd in het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen te Brussel de haalbaarheidsstudie naar het oprichten van een Belgische master in genderstudies  gepresenteerd. Deze studie werd aangevraagd door Joëlle Milquet, federaal minister van Werk en van Gelijke kansen, en uitgevoerd door het vakkundige team van Sophia, het Belgische coördinatienetwerk voor vrouwenstudies. De redenen hiervoor zijn overduidelijk: de sociale, wetenschappelijke en politieke relevantie van gender en genderstudies kunnen vandaag de dag nog nauwelijks betwist worden; net zoals in Nederland woedt het maatschappelijke debat rond genderkwesties in België in alle hevigheid. Zo concludeerde het Instituut voor gelijkheid van vrouwen en mannen onlangs dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen nog steeds schrikbarend hoog is, en terwijl België doorgaans een gedecideerd politiek beleid van gender mainstreaming kent, publiceerde de Raad van State begin mei toch een erg kritische nota ten aanzien van de invoering van quota om meer vrouwen te laten doorstromen in topposities in het bedrijfsleven.

Can I Come By? is het debuut album van de Nederlandse Lea Kliphuis. Voor ze haar album opnam, vertrok ze in 2009 voor zes weken naar de Verenigde Statenen bezocht New Orleans, Nashville, Memphis en New York. Hier speelde ze in kroegen en bars, dé manier om de muzikale sfeer van deze steden op te snuiven. Op die manier kon ze zich blootstellen aan dezelfde invloeden als haar grote voorbeelden Johnny Cash en Bruce Springsteen. Dit zijn verrassende voorbeelden voor een vrouwelijke singer-songwriter.

Toen Aletta, Instituut voor Vrouwengeschiedenis, afgelopen dinsdag het project FRAGEN lanceerde, bleek dat het feminisme allesbehalve passé is. Feministen uit drie generaties waren bij elkaar gekomen om de betekenis van spraakmakende teksten uit het verleden te bespreken en te vieren dat die zichtbaar in ons midden blijven. Het was vooral een feest van herkenning, over allerlei grenzen heen.

Begin jaren ’90 werd de Amerikaanse filmregisseur Gregg Araki gelanceerd als de maker van New Queer Cinema. Centraal in zijn films staan vaak jonge mensen die nog niet helemaal weten wat ze willen en wat ze zijn – of juist weer heel erg wél – en door het verhaal heen lopen als een stel opgefokte wolven. Films van Araki zijn vaak kleurrijk op het fluorescerende af met daar doorheen flink wat shoegazer muziek. Heteroseksualiteit bestaat praktisch niet in zijn films, alles wat zich daarbuiten begeeft wel. Het is jammer dat deze week zijn meest recente film Kaboom (2010) uit de bioscoop is verdwenen, maar gelukkig weet elke filmfanaat wel een andere manier om aan Araki’s films te komen en bovendien komt Kaboom binnenkort ook op DVD uit. Tijd voor een kleine Araki-handleiding voor beginners!

Begin juni dit jaar vindt in De Balie het eerste TranScreen Filmfestival plaats. TranScreen presenteert zich nadrukkelijk als voortzetting van het Nederlandse Transgender Filmfestival, dat in het eerste decennium van de 21ste eeuw tweejaarlijks werd georganiseerd door Kam Wai Kui. LOVER sprak met Jiro Ghianni, een van de organisatoren van TranScreen, over visie, dilemma’s en toekomst van transgender cinema.

Op 24 januari 2011 had een woordvoerder van de politie in Toronto de euvele moed om publiekelijk te beweren dat “vrouwen zouden moeten vermijden zich als een slet te kleden om te voorkomen dat zij slachtoffer van verkrachting worden.” Daarmee legitimeert hij de nog altijd levende mythe dat vrouwen door hun presentatie zelf verantwoordelijk zijn voor het seksuele geweld dat hen overkomt. Terecht heeft deze uitlating de woede en verontwaardiging van vrouwen gewekt. Beginnend met de inmiddels legendarische Toronto SlutWalk (3 april 2011) waait er een storm van protest door de westerse wereld. Ook Amsterdam krijgt een eigen SlutWalk.

Ook nu nog kopen Westerse bedrijven andermans land op voor eigen gewin. Dit neo-imperialisme legt beslag op het bestaan van kleine boeren, voor wie er weinig anders op zit dan naar de fabriek te trekken. Ook de fabriek produceert voor de westerse markt, maar in plaats van rijst en soja, gaat het hier