Uit onderzoek blijkt dat Marokkaanse meisjes het in Nederland uitzonderlijk goed op school doen. Toch wordt er van deze vrouwen bitter weinig verwacht. Zowel de omringende Nederlandse omgeving als de Marokkaanse omgeving denkt dat deze meisjes hun latere leven als huisvrouw en moeder zullen slijten. Maar hoe zien zij hun eigen toekomst?

Het debat over vrouwelijkheid en mannelijkheid was bijna altijd een vrouwenzaak. Met opiniemakers en auteurs als Arie Boomsma, Stephan Sanders en Dylan van Rijsbergen lijkt daar verandering in te zijn gekomen. Stuk voor stuk mannen die hun mannelijkheid niet meer als vanzelfsprekend zien. Toch mist er iets in dit denken over man-zijn in de eenentwintigste eeuw, stelt Niels Vonberg, en wel het besef dat er aan het mannelijke lichaam betekenissen kleven.

Dames met een grote cupmaat zouden vanwege lichamelijk ongemak vaak overgaan tot borstverkleinende operaties. Marjolein Stapel toont echter dat deze ingrepen vaker niet, dan wel een medische noodzaak hebben. Een onderzoek naar de mythe van de fysieke last.

Ook genoeg van door commercie gedreven gecomputeriseerde popmuziek, Hollywood-romantiek en literaire thrillers? Neem eens een online duik in de geschiedenis van de transgressieve cultuur. Deze heeft haar wortels in het New York van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Dat waren zwarte jaren voor de stad. New York City werd getroffen door armoede, die criminaliteit en nihilisme als respons had. Als men niet dood zou gaan door de bom, dan ging men wel dood aan AIDS of doodslag. Deze sfeer vertaalde zich in film, fotografie, muziek en performance art. Degenen die zich niet konden vinden in de burgerlijke consumptiemoraal kwamen samen in gekraakte panden.

Ooit zin gehad om in een museum de klodders opgedroogde verf van een schilderij aan te raken? Of met je hand over de contouren van een beeld te strijken? Neem de pindakaasvloer van Wim T. Schippers die nu in Boijmans is te zien … daar wil je toch minimaal een vinger in steken? Nee, toeschouwer, kijken doe je met je ogen, niet met je handen!

  'Das Ewig-Weibliche zieht uns hinan.' Zo klinkt de slotregel van Goethe’s Faust. Wat een wonderlijke paradox! Hoe kan iets dat zozeer ‘beperkt houdbaar‘ is, tegelijkertijd eeuwigheidswaarde bezitten? En wat heeft dat ‘Ewig-Weibliche‘ eigenlijk te betekenen? Met vrouw

‘Vrouwen hebben zoveel voorkeuren in het leven. Voor een bepaald huis, een bepaalde bank, bepaalde kleding. Waarom mogen ze geen voorkeur hebben voor een bepaalde baby?’ - Melanie (39) in ‘Volkskrant Magazine’, 12 februari 2010.Melanie had dus graag een meisje gewild. En toen kreeg ze een jongen. Nu zet ze alles op alles om alsnog een meisje te krijgen. Ze is niet de enige. Het magazine laat drie vrouwen aan het woord die bezig zijn met methodes om het geslacht van hun volgende kind te beïnvloeden.

De conferentie 'Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality and the Politics of Belonging in the New Europe' die de UvA eind januari 2011 organiseerde besloeg twee dagen. De tweede dag bracht een buitengewoon fel debat, waarbij diverse gevoelige plekken kwamen bloot te liggen. Nella van den Brandt, die voor LOVER verslag legt van de conferentie, ziet hierin vooral een uitnodiging tot het blijven stellen van vragen en een voortdurende reflectie op de eigen positie en keuzes.

Op 27 en 28 januari 2011 vond de tweedaagse internationale conferentie Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality, and the Politics of Belonging in the New Europe plaats aan de Universiteit van Amsterdam. Deze werd georganiseerd door het Amsterdam Research Center for Gender and Sexuality, UVA, en het Institut de Recherche Interdisciplinaire sure les Enjeux Sociaux, EHESS. Aan de vooravond van deze conferentie werd in de Amsterdamse Balie een stevig debat gevoerd tussen politici, publicisten en activisten over het seksueel nationalisme in de Nederlandse politiek en samenleving. Tot een pasklaar antwoord op het Nederlandse fenomeen van het opkomende seksueel nationalisme, waarin ‘de islam’ wordt beschouwd als een probleem bij het verdedigen van de recentelijk verworven rechten van vrouwen en homo’s, kwamen de discussanten tijdens het debat niet.

Het festival gaat nog door tot en met zaterdag 5 februari, maar dit is wel mijn laatste dag in Rotterdam. En dus vandaag ook het laatste blog over het festival. Gisteravond zag ik When Love Comes van Chang Tso-chi (Taiwan, 2010) een film over een man, ‘dark face’ met meer dan één

  Vanmorgen vroeg stond ik weer in de rij voor filmkaartjes en ik trof niet geheel toevallig dezelfde journalist als de dag ervoor naast me. We hadden zondagochtend gesproken over Attenberg (Athina Rachel Tsangari, Griekenland, 2010, verwachte bioscooprelease: 28 april 2011). Ik vertelde hem dat

Vandaag twee films uit het nog immer drukke Rotterdam. Ik kijk stiekem een beetje uit naar morgenochtend, wanneer de dagjesmensen weer op kantoor zitten. Het is leuk dat veel mensen naar het festival komen, maar soms is een rustig plekje om je verhaal te kunnen typen ook wel heel erg fijn! Somewhere