Het internet biedt ruimte aan duizenden en duizenden receptensites. Iedere zichzelf respecterende hobbykok heeft wel een eigen plekje bemachtigd om favoriete gerechten online te delen. Of dat nu via het zeer populaire digitale kookschrift van Albert Heijn is of met een op de zolderkamer zelf vormgegeven

Als we het aantal overgebleven bitterballen op de schaal bij feministische borrels tellen, dan lijkt het een uitgemaakte zaak: er is een correlatie tussen feminisme en het niet eten van vlees. Toch houdt de vrouwenbeweging zich verre van de beweging voor dierenrechten, en vice versa. Onterecht, betogen ecofeministen en zorgethici.

Women on top heeft ze spottend deeltijdfeministen genoemd. Vrouwen met een parttime job. Ook hoogleraar Evelien Tonkens kijkt bezorgd naar de hoeveelheid vrouwen die de handdoek in de ring van de prestatiemaatschappij gooien en vrede hebben met een klein baantje. Dat terwijl de feminisering van de arbeidsmarkt juist meer kansen voor vrouwen biedt.

De rijksoverheid voert al een tijdje een miljoenencampagne tegen het oprukkende probleem van overgewicht. Mensen die volgens de BMI-schaal een teveel aan kilo’s hebben, zetten hun gezondheid op het spel en jagen daarmee de staat op kosten. Althans, zo wordt beweerd. Maar is lichaamsgewicht wel een betrouwbare indicator voor iemands gezondheid? De nuchtere blik van de Fat-acceptance beweging biedt verheldering.

Op zondag 21 november reist een drietal redacteurs van LOVER naar het Hoge Noorden, de bakermat van het Nederlandse socialisme, om de Ferdinand Domela Nieuwenhuis-penning in ontvangst te nemen. Het wordt een middag in het teken van geschiedenis en wel in het bijzonder die van de sociale bewegingen, het socialisme en het feminisme. Aan het eind daarvan ben ik meer dan ooit overtuigd van het belang van een geschiedschrijving die verder gaat dan het inlijsten en vereren van kopstukken en realiseer ik mij weer hoezeer de doelstellingen van LOVER  in de lijn van dit streven liggen. Want, vertelt Prof.Dr. Mineke Bosch in haar lezing, “geschiedenis vertelt ons wie wij zijn”.

Ooit gehoord van de Amerikaanse strip Dykes To Watch Out For? Of van Alison Bechdel? DTWOF liep van 1983 tot 2008 en beschreef de levens, de liefdes en de politieke activiteit van een zeer diverse groep vrouwen (de meesten waren evenwel lesbisch), die leefden in een middelgrote Amerikaanse stad. In

Als ik in mijn dagboek schrijf, is dat mijn aller-individueelste expressie van mijn aller-individueelste emotie. Ik houd met niemand rekening, schrijf gewoon wat er in mij opkomt: van de prijs van de koffie tot gebeurtenissen die diep ingrijpen in mijn (emotionele) leven. Een ding is zeker, wat ik schrijf in mijn dagboek is geen (literaire) kunst. Maar waarom eigenlijk niet? Zoveel kunstenaars laten ons meegenieten van hun aller-individueelste expressie van hun aller-individueelste emoties. Neem bijvoorbeeld de spin die Louise Bourgeois in 2003 heeft gemaakt, Crouching Spider (brons, platina en roestvrij staal), nu te vinden in de vijver bij het Haags Gemeentemuseum.

Elk jaar reikt het F. Domela Nieuwenhuis-Fonds, dat zich ten doel stelt de herinnering aan leven en werken van de Nederlandse politicus en sociaal anarchist Ferdinand Domela Nieuwenhuis levend te houden, een ereteken uit aan een organisatie, beweging of persoon die zich in de geest van Domela Nieuwenhuis heeft ingezet voor een menswaardigere samenleving. Voor 2010 heeft het fonds besloten de Domela Nieuwenhuis-penning te geven aan het tijdschrift LOVER. De uitreiking van de penning, een ontwerp van Mirjam Mieras, zal plaatsvinden op zondag 21 november 2010 om 13:00 uur in het Ferdinand Domela Nieuwenhuis-museum te Heerenveen.

Het IHLIA-plein in de Amsterdamse Openbare Bibliotheek barstte bijkans uit haar voegen, toen daar op zondag 14 november 2010 de bundel Langoureus Verlangen werd gepresenteerd. Als er gevels en daken rondom hadden gestaan, waren ook die met vrouwen volgepakt geweest. Maar er stonden alleen wat boekenkasten en daar klommen wij niet op, daarvoor was onze liefde voor boeken te groot. Dicht opeengedrongen, reikhalzend en op onze tenen, zaten en stonden wij daar om vooral niets te missen. Want het ging over Anna Blaman, en over het belang van de zichtbaarheid van vrouwenliefde in de literatuur.

Op 14 november 2010 geeft kunstenaar Martha Rosler in het Brabantse provinciehuis de derde Hermeslezing over de maatschappelijke en politieke positie van kunstenaars. Rosler is al vanaf begin jaren zeventig actief als beeldend kunstenaar en heeft zich in haar performances, videowerken en fotomontages

In dit hoofdstuk van Verwende Prinsesjes wast Elma Drayer ons allemaal stevig de oren. Of we nu zijn als die bijstandsmoeder die al achttien jaar de staat als kostwinner heeft of als die hoogopgeleide jonge vrouw die denkt zich meer te kunnen ontplooien door zich in haar hobby’s terug te trekken. Of slechts lid van een samenleving die het als een onaantastbaar vrouwenrecht lijkt te zien dat wij de keuzevrijheid genieten om ons desgewenst tot het aanrecht te beperken. Hoe is het in ’s hemelsnaam mogelijk dat wij met ons allen de keuze voor economische afhankelijkheid als het toppunt van vrijheid en een onbetwistbaar recht beschouwen?

Aan het eind van hun reis door het Noorden van Europa maken Maaike van Adrichem en Ilze Smit de balans op. Na vier steden, elf interviews en 4000 kilometer trekken zij hun conclusies over de levensvatbaarheid van het feminisme onder jongeren in Europa. En daarmee raken zij de kern van waar deze discussie zich de komende tijd  naar alle waarschijnlijkheid op zal concentreren: draait het om strijd of om keuzevrijheid? Wat weegt het zwaarst: het persoonlijke of het politieke? Lees eerst het verslag, maar schroom niet om je eigen mening te laten horen.