Melancholia
Meedogenloos. Prachtig. Typisch Von Trier. Dat waren toch de eerste woorden in mijn hoofd na het zien van Lars Von Trier’s Melancholia (2011), die volgende week in de bioscoop verschijnt. Zoals veel van zijn films zit ook Melancholia in elkaar als een toneelstuk met haar kale opzet, sterke dialogen en prachtig acteerwerk. Je zou zou soms bijna vergeten dat de wereld in deze film letterlijk vergaat.Von Trier laat er geen twijfel over bestaan in het eerste kwartier. Na een lange introductie van op elkaar volgende apocalyptische beelden krijgen we het beeld te zien van de aarde opgaat in een enorme ster. Er blijft niets, maar dan ook niets over van de wereld. De film valt vervolgens in twee delen uiteen. Eerst zijn we getuige van de trouwdag van Justine (Kirsten Dunst). Justine is zojuist getrouwd en arriveert samen met haar man op het door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) georganiseerde feest. Al snel wordt duidelijk dat Justine helemaal niet tevreden is met haar leven. Bovendien is er een nieuwe ster aan de hemel die haar – en anderen - onrustig maakt. En als het geen ster is dan is er nog altijd haar moeder (Charlotte Rampling) die schreeuwt vanuit haar badkuip ‘Leave me alone! I don’t want your traditions’. Om later haar enige huwelijksadvies aan haar dochter te geven: ‘Get out!’.
R&T •