De Zuid-Afrikaanse fotografe Zanele Muholi noemt zichzelf een ‘visuele activiste’ voor Afrikaanse lesbiennes. Met foto’s en documentaires geeft ze een van de meest gemarginaliseerde groepen in Zuid-Afrika een gezicht, en een verhaal. Haar menstruatiekunst levert toenemende aandacht

Rond internationale vrouwendag was ze ineens alom aanwezig in Nederland: Caitlin Moran met haar boek How to be a woman.  De Britse stond in de verschillende nieuwsbladen en was aanwezig bij het Opzij-debat. Moran ging op pad met De-Wereld-Draait-Door-interviewers de Jakhalzen en werd daar aangekondigd

Shock Head Soul is wellicht niet de ideale film voor een eerste date, maar indrukwekkend is deze samensmelting van fictie en documentaire wel. De film behandelt de nalatenschap van Daniel Paul Schreber, een Duitse rechter die ervan overtuigd was dat hij in contact stond met God en dat enkel zijn transformatie

Het wordt bij veel recensies terloops opgemerkt: in de nieuwe verfilming van Wuthering Heights wordt Heathcliff gespeeld door een donkere acteur. En ach, misschien maakt het weinig uit, maar toch. Wie iemand met een bruine huidskleur plaatst in een noordelijk Engels landschap van de 18e eeuw waar iedereen blank en Christelijk is, weet dat huidskleur niet slechts een kleur is, maar ook dat het ons iets verteld over afkomst, koloniaal verleden en slavernij. Niet dat dat allemaal in deze verfilming zit, maar het speelt wel mee en daarmee is deze Wuthering Heights een gedurfde verfiming.

“Bambix? Bestaan die nog?” hoor ik regelmatig als ik vertel wat die muziek toch is die ik op heb staan. Op zich niet zo’n vreemde vraag, aangezien Bambix al meer dan twintig jaar bestaat en de meeste bands tegenwoordig niet zo’n lang leven beschoren zijn. Hierop vormen de punkveteranen van Bambix een positieve uitzondering, die weer een erg fijn album hebben uitgebracht.

Marc (32) is een witte Zuid-Afrikaan. Mark is gay. Na 25 jaar in Stellenbosch gewoond te hebben, verruilde hij het benauwende dorpse en ietwat conservatieve karakter van Stellenbosch voor het vrijere Kaapstad. Het mediabedrijf dat hij samen met zijn Britse compagnon runt loopt goed genoeg om hem in

Wie een commerciële of heteroseksuele aanbeveling wil geven voor Weekend (2011), die deze week in de bioscoop verschijnt, zal de film ongetwijfeld omschrijven als een romantische film danwel een verhaal over een korte, intense vriendschap tussen twee mannen die drie dagen lang met elkaar optrekken. Dat de film zo homo als wat is, lijkt uit den boze bij de meeste journalisten. Misschien dat een dergelijke omschrijving te expliciet is, maar het mag best gezegd worden: Weekend gaat over homo-zijn en homo-doen. De lesbische variant komt niet voor in de film en biseksualiteit ook niet.

De LOVERrubriek Favorieten is terug! Deze week schrijven auteurs over hun favoriete lichaamsroutine. Typische rituelen die een ander niet eens kan verzinnen maar voor hen zo wezenlijk voelen dat ze bíjna van levensbelang zijn. Vandaag: het moment vlak voor de wedstrijd. Ik korfbal. Op topniveau.

De LOVERrubriek Favorieten is terug! Deze week schrijven auteurs over hun favoriete lichaamsroutine. Typische rituelen die een ander niet eens kan verzinnen maar voor hen zo wezenlijk voelen dat ze bíjna van levensbelang zijn. Vandaag: de maandelijkse waxbeurt. Vorig jaar heb ik iets geweldigs

In de ogen van een buitenlands publiek moet de Nederlandse filmwereld op dit moment haast uitsluitend bevolkt zijn met vrouwelijke makers, die het dringend willen hebben over (vrouwelijke) seksualiteit en de donkere kant van relaties. Hoe verschillend de films van makers als Nanouk Leopold, Esther Rots en Urszula Antoniak ook zijn, ze delen een fascinatie voor ondoorgrondelijke vrouwen die hun meest intieme gevoelens het liefste in volstrekte anonimiteit verkennen. Wat ze verder gemeen hebben, is dat hun compromisloze aanpak alom interesse en waardering wekt op internationale festivals zoals Berlijn, Locarno en Cannes. Het visitekaartje van de Nederlandse film draagt vandaag de dag een uitgesproken vrouwelijk handschrift.

Mystiek is natuurlijk een vreselijk woord. Het doet teveel denken aan een soort jaren ’70 feminisme waarin vrouwen worden opgeroepen om zich te onderwerpen aan hun innerlijke godin. De metalen constructies van de cyborgs of de heteroseksuele matrix van Butler zijn nu eenmaal betere onderwerpen, doordat het talige karakter van identiteit voorop wordt gesteld. In mysticisme valt dat juist weg, omdat dan subjectiviteit wordt gezocht in datgene wat je juist niet kent en ook nooit zullen kennen. Er is slechts lichamelijke ervaring en kennis en die zou dan wel weergegeven worden, maar verwijst nooit naar de reëele, sociale wereld. Muziek vormt een belangrijk medium – door middel van vervoering hebben we toegang tot andere werelden en kunnen we misschien een tipje van de mystieke sluier oplichten.

De LOVERrubriek Favorieten is terug! Deze week schrijven auteurs over hun favoriete lichaamsroutine. Typische rituelen die een ander niet eens kan verzinnen maar voor hen zo wezenlijk voelen dat ze bíjna van levensbelang zijn. Vandaag: de hongerhigh. Rond mijn tiende was ik met mijn vader op