De tijd dat de strip een wereld van, voor én door mannen was, is definitief voorbij. De nieuwe rol van vrouwen in de graphic novel hebben het genre ‘salonfähig’ gemaakt. Boekhandels wereldwijd pronken met de hit Persepolis van de Iraans-Franse Marjane Satrapi in hun etalages. Ook in Nederland staat jong talent te trappelen in de coulissen. Klaar om het literaire toneel te veroveren.

Wie zei ook alweer dat web 2.0 stervende is? En wie dat het feminisme niet meer leeft? Goed, de internetfora zijn misschien niet het platform van een brede maatschappelijke discussie geworden en de meeste politici die een paar jaar geleden enthousiast gingen bloggen, laten het ondertussen afweten. Maar het feminisme? Als je niet hardnekkig blijft zoeken naar een massabeweging zoals de ‘Tweede Golf’, maar ervan uitgaat dat feminisme vandaag de dag alleen in meervoud – ‘feminismen’- voorkomt, dan zie je ze opeens overal, die ‘feminismen’.

Naar aanleiding van het toneelstuk ’11 minuten’ naar het boek van Paolo Coelho dat vanaf 28 februari uitgevoerd zal worden door het Noord-Nederlands Toneel, werd op maandag 22 februari in theater De Machinefabriek te Groningen een debat georganiseerd over vrouwenhandel en prostitutie. Irene Permentier doet hiervan verslag voor LOVER.

Onder de muzikale begeleiding van de miljoenen-hit op YouTube ‘Oh meisje’ van Esther Groenenberg, opende E-Quality gisteren haar bijeenkomst ‘Seksualisering en Beeldvorming: De rol van opvoeders’ in de Haagse club Het Paard van Troje. Met de vraag of gendergelijkheid mogelijk is binnen de seksuele opvoeding van jongens en meisjes in Nederland, opende Anousha Nzume de presentatie en het debat.

Stel je een man/vrouw koppel voor waarvan de vrouw beduidend langer is dan de man. Ga na wat voor associaties dat beeld oproept. Tien tegen één dat je je bevindt in het domein van de seksestereotypen. Jacqueline Louter koos dit gegeven tot onderwerp voor haar derdejaars project aan de Fotoacademie Rotterdam. Zij trok op onderzoek uit om zich een beeld te vormen van de verwachtingspatronen die hier een rol spelen en bracht haar bevindingen tot uitdrukking in drie foto’s.

Stellen die om niet-medische redenen het geslacht van hun toekomstige kind willen bepalen door middel van zaadcelselectie kunnen sinds begin februari weer terecht bij de onlangs heropende Genderkliniek. Deze kliniek sloot in 1998 haar deuren omdat de aangeboden behandeling volgens toenmalig minister van Volksgezondheid Borst in strijd was met de Nederlandse wet. De betrouwbaarheid van de methode staat ter discussie, maar nog belangrijker: kinderen worden gereduceerd tot ‘louter voorwerp van de wensen en verlangens van hun ouders’.

Nog maar kort geleden schreef ik hier over de schaduwrapportage van het Netwerk VN-Vrouwenverdrag. Misschien wel de meest opzienbarende bevinding van dit rapport was dat 1 op de 3 vrouwen in Nederland ooit slachtoffer is geweest van seksueel geweld en dat de overheid daar nog altijd niet echt beleid voor heeft ontwikkeld. Tot een vergelijkbare conclusie kwam journaliste Maria Genova, wier boek Man is stoer, vrouw is hoer. 12 jaar getrouwd met een loverboy deze week uitkwam. Mannen die stelselmatig vrouwen misbruiken en verhandelen komen daarmee haast straffeloos weg.

Vandaag het laatste blog vanuit Rotterdam, na 6 dagen en 27 films/filmprogramma’s heb ik vierkante ogen gekregen. Een beetje moe, maar wel erg tevreden met de opbrengst stap ik weer in de trein. Bij deze mijn laatste tips voor de nog resterende dagen van het festival (tot en met zaterdag 6 februari).

In haar voorlaatste weblog over het IFFR laat Cathelijne Berghouwer, beeldredacteur bij LOVER, ons kennismaken met drie Franse films.

Gisteren overkwam me iets wonderlijks, ik dacht in een film te zitten over de underground scene in Teheran, Iran. En tot mijn grote verbazing kregen we een dramatisch persoonlijk verhaal van een Iraanse actrice wiens werk verboden is en die dus in een informeel en ondergronds circuit werkt. Nog een keer de beschrijving lezend zag ik het er wel in terug, maar echt duidelijk was het niet.

Dat over smaak wel degelijk valt te twisten bleek gisteren toen ik in De Doelen mijn stukje zat te tikken en 2 dames bij me aan tafel aanschoven. Een van hen is vrijwilliger op het festival; zaalwacht, want ze wil zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid en zoveel mogelijk tijd om films te zien. Ideaal dus. We spraken over film, natuurlijk, ik zei dat ik erg onder de indruk was van Green Days van Hana Mahkmalbaf (zie het blog van 28 januari). Die vond ze ‘ook wel aardig’… ‘Dat meisje was de hele tijd zo depressief, ik dacht “meid doe er iets aan”…’. Ik vond die voortdurende depressie juist goed uiting geven aan de machteloosheid van Ava.

Het begint druk te worden in Rotterdam, het weekend is dan ook al begonnen! Vandaag in het LOVER op IFFR 2010-blog meer over White Material van Claire Denis, Chaque jour est une fête en Third Person Singular Number.