De eerste echte dag van het festival begon voor  mij wat laat (rond de lunch), maar wel meteen erg sterk. Green Days van de Iranese Hana Makhmalbaf is een aanrader.

Het IFFR staat weer voor de deur! Vanaf komende woensdag staat geheel Rotterdam in het teken van film. Dit jaar zal LOVER je via het blog regelmatig op de hoogte houden over het festival en de films, dus hou de site in de gaten voor korte recensies, indrukken en nieuwe tips!

Komende week is belangrijk voor het Netwerk VN-Vrouwenverdrag. Het commité van de Verenigde Naties dat toeziet op de naleving van het Vrouwenverdrag neemt op 25 januari 2010 in Genève de schaduwrapportage van het netwerk in ontvangst. Daarop volgen besprekingen met vertegenwoordigers van zowel het netwerk als van de Nederlandse regering. Daarin komt niet alleen de vooruitgang aan de orde, maar ook het grote aantal lacunes in de implementatie van vrouwenrechten in ons land.

Mary Daly is overleden. Op een aantal feministische blogs uit de VS wordt haar erfenis verdeeld, met een hele grote vuilnisbak bij de hand. De mortibus nil nisi bene. Wat zal ik aan goeds over haar vertellen? Of zal ik zwijgen, om geen kwade woorden te spreken waar dat niet past? Ik sta niet, zoals veel andere feministen, bij haar in het krijt voor intellectuele of ideologische steun en inspiratie. Onder haar notoire transfobie heb ik nooit noemenswaardig geleden. Toch ben ik de afgelopen week geraakt door deze vrouw, die voor mij pas van gene zijde van het graf zichtbaar is geworden. Laat ik het daar over hebben.

Zij staan nu allemaal op het punt de pensioengerechtigde leeftijd te bereiken, de Vrouwen Nu Voor Later. Wat hen met elkaar verbindt is niet alleen hun aktivistiese verleden, maar ook hun vooruitziende blik. Al in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw bracht het verlangen naar een “vrolijke oude dag” een beweging op gang van, met name lesbische, vrouwen die de 50 passeerden. Door middel van het opzetten van gemeenschappelijke woonprojecten voor hun doelgroep namen zij zelf het heft in handen om een passende oudedagsvoorziening te realiseren. Uit het project kwam bovendien een buitengewoon sprankelend online beeldarchief voort, dat een belangwekkend stuk verleden toekomst geeft.

Twee driehoekjes elk gevormd door plastic blaadjes, opgevuld met felrode struisvogelveertjes en afgemaakt met een rood vogeltje. Een derde driehoekje is voorzien van een minuscuul lapje stof en twee elastieken bandjes. Syrische lingerie zoals het te koop is in Souk al-Hamidiyeh. Van top tot teen gesluierde vrouwen lijken geen aanstoot te nemen aan uitgestalde kinky lingerie, noch aan de catalogi waarin Oost-Europese vrouwen de soms bizarre niemendalletjes showen.

Feministen genieten de reputatie dat zij geen gevoel voor humor hebben. De Zweedse politieke partij Feministiskt initiativ bewijst dat een dergelijk gebrek juist kenmerkend is voor het vijandelijk kamp. Hun t-shirt met de leuze “Feminister har bättre sex” (Feministen hebben betere seks) maakt een storm aan lichtgeraakte reacties los.

In 2004 vond een aantal vrouwenorganisaties uit verschillende Europese landen elkaar in het besef van de noodzaak voor een nieuwe Europese feministische agenda. Onder leiding van Aletta - destijds nog het IIAV - werd het European Feminist Forum gestart. Van 2006 tot 2008 vond op de daarvoor gemaakte website een intensieve uitwisseling van ideeën plaats. Deze week publiceert Aletta de neerslag daarvan in een boek met als titel “A Herstory (2004-2008)”.

Huh? Wie denkt bij ‘pink’ niet meteen aan ‘all things GLBT’? Roze zaterdag, roze ouders, Pinq Radio, LinkinPink, Pink Triangle, Pink Panthers en ga zo maar door. Auch die rosa Welt ist bunt. Maar ‘pink stinks’?? Zit daar niet een raar luchtje aan?

Sinterklaas. Een racistische Nederlandse traditie waaraan je als zwarte moeder vooral niet moet meedoen? Nee, vindt Anja Breslau. Sinterklaas is bovenal een kinderfeest. En daar hoort op zijn minst één Zwarte Piet bij.

Zes jaar lang, tussen 2003 en 2009, fotografeerde Van Gemert meisjesachtige jongens en jongensachtige meisjes tijdens hun ontwikkeling van kind tot puber. Het resultaat: uiterlijkheden die eens níet snel te plaatsen, laat staan te beoordelen zijn.

In het keurige Vlaanderen weet Murielle Scherre keer op keer stof te doen opwaaien met haar lingerie, boeken en uitspraken. Zo ook met haar pornografisch getinte film Je fais du porno et j’aime ça die dit jaar uitkwam. En dit alles om de vrijheid van vrouwen te vergroten om hun eigen seksualiteit en identiteit, los van het heersende vrouwbeeld, vorm te geven.