Het is voor feministen makkelijk om aan te kaarten wat er slecht gaat in de maatschappij. Onderdrukking bestaat nog steeds en de decennialange strijd voor gelijke rechten duurt voort. Soms lijkt het zelfs of we stappen terug nemen in de emancipatie. Gelukkig worden er ook politieke beslissingen genomen die tot een meer egalitaire samenleving leiden. LOVER probeert beide ontwikkelingen op te pakken. Regelmatig vindt er binnen de redactie een reflectie plaats op de meeste recente - goede of slechte - ontwikkelingen op politiek of maatschappelijk vlak. In deze reeks zullen we onze bespiegelingen met jullie delen! Vandaag: de Nobelprijsnominatie voor Malala Yousafzai.

Over Hydra – het zesde en laatste studioalbum van de alternative metal band Otep – zijn de meningen verdeeld: de diehard fans hebben dit cryptische conceptalbum onmiddellijk in hun armen gesloten, maar de muziekcritici weten niet goed wat ze van Hydra en van de provocatieve en vaak bizarre tekstuele hersenspinsels van frontvrouw Otep Shamaya moeten denken.

In deze nieuwe columnreeks, bespreekt Patricia Cornflake – een fictieve auteur van tekst en beeld en de stem van feministisch kunstenaar Suzanne van Rossenberg  – verschillende actuele kunstvormen vanuit een persoonlijk en gefragmenteerd perspectief. Oude metaforen en stoffige paradoxen

‘Indiase studente dood na groepsverkrachting’, ‘Zuid-Afrikaanse sportheld schiet vriendin dood’, ‘14 februari het evenement One Billion Rising: Protest tegen het geweld tegen vrouwen, want een op de drie vrouwen wordt in haar leven verkracht of geslagen’. Mannen en vrouwen zijn toch gelijk aan elkaar? Het maakte toch niet meer uit welke sekse je had?

Wie denkt dat men geen grappen meer mag maken over vrouwen, gekleurde mensen of homo’s heeft het goed mis. Niets is immers grappiger, leuker en geeft meer blijk van een emancipatoire houding dan grappen maken over wijven met grote tieten, negers en flikkers die snakken naar acceptatie. Tussen de bedrijven door alles goed belachelijk maken en de wereld reduceren tot een algehele chaos waar we alleen maar om kunnen lachen: dat is grappig, dat is hilarisch, dat is Seth MacFarlane en zijn klassehumor. Want zeg nou zelf: was zijn optreden tijdens de Academy Awards dit jaar niet ongelofelijk edgy en gewaagd?

Op zaterdag 2 februari vonden terreinbeveiligers de 17-jarige Anene Booysen op een bouwplaats dicht bij haar huis in Bredasdorp, een klein dorp in de Zuid-Afrikaanse Westkaap. Anene was verkracht en verminkt. Haar vingers en benen waren gebroken, haar keel doorgesneden en haar buikholte opgevuld met glas. Dit incident, dat op een groepsverkrachting leek, zou hebben plaats gevonden nadat ze vrijdagavond in een sportcafé wat was gaan drinken. Anene werd naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed dezelfde nog dag aan haar verwondingen. Voordat ze stierf, gaf ze de naam van een van de daders; volgens sommigen haar ex-vriendje, volgens anderen een familievriend. Een paar dagen later werden drie jonge mannen aangehouden, waaronder Anene’s 22-jarige ex-vriend.

LOVER vroeg Judy ‘Love’ Gonzales Malundo, een Filipijnse feministische activiste uit Nederland, en een lid van het Women’s Committee that Supports Filipino Women and Children, naar haar persoonlijke reflecties over One Billion Rising Utrecht en de voorbereidende workshop die zij mee coördineerde vanuit haar organisatie. Deze Utrechtse workshop werd op touw gezet zodat de OBR-deelnemers niet enkel zouden dansen, maar tegelijkertijd ook zouden nadenken over de redenen waarom OBR zo’n belangrijk en ook zo’n persoonlijk event voor vrouwen is. In wat volgt geeft Love ons haar persoonlijke kijk op deze twee activiteiten.

Afgelopen week is Valentijnsdag voorbijgekomen. Van allerlei kanten werd men in Nederland weer opgeroepen om haar of zijn geliefde toch vooral een speciaal cadeau te geven: op z’n minst een kaartje, maar het liefst iets met chocolade; een speciaal diner; of zelfs een weekend weg. Hoewel ik er niet bij was, kan ik me goed voorstellen hoe het er uit moet hebben gezien: overal ongeloofwaardige afbeeldingen van intens verliefde stellen, veel te veel rood in het straatbeeld en altijd die discussie over wat voor onzin het toch eigenlijk is –  als je van iemand houdt dan kun je dat toch elke dag wel melden? Dat vinden ze hier in Riyad dus ook, althans officieel.

Heartthrob – de zevende studioplaat van de Canadese indierockers Tegan en Sara Quin – is alweer een schot in de roos: hoewel vele Tegan and Sara-fans geschrokken moeten zijn toen ze het ontzettend dansbare Closer, de eerste single uit dit album, voor het eerst hoorden, is Heartthrob ondanks zijn gepolijste en poppy sound, toch een sterk indiealbum.  

Bij menigeen ligt de brute moord op een studente in New Delhi nog vers in het geheugen. De details van het delict lieten namelijk niemand onberoerd. Ook de recente verkrachting in Afghanistan is niet te vergeten; het slachtoffer dat nu een gedwongen huwelijk met haar geweldspleger moet aangaan. Hetzelfde geldt voor het groeiend aantal seksuele aanvallen tegen Egyptische vrouwen op het Tahrirplein. Het moge duidelijk zijn: het internationaal geweld tegen vrouwen is aanhoudend, en dat mag men niet langer met lede ogen aanzien. Dat vindt ook de 31-jarige Esther Arends. Geïnspireerd door het globale initiatief van One Billion Rising, organiseert de choreografe Rotterdam RISE. Op 14 februari staat het Schouwburgplein in Rotterdam in het teken van vrouwen, geweld en onderdrukking maar ook van dans, muziek én een feestje. Arends: “Het is niet dat we het geweld tegen vrouwen gaan vieren. For god sake. No!”

LOVER sprak afgelopen week met Rosemarie Buikema, professor Kunst, Cultuur en Diversiteit en voorzitster van het Graduate Gender Programme aan de Universiteit Utrecht, over haar nieuwe functie als galerijhoudster. LOVER was namelijk erg nieuwsgierig naar de activistische en feministische beweegredenen van Rosemarie Buikema om een kunstgalerie in het hartje van Amsterdam over te nemen. In het interview dat volgt, worden we geconfronteerd met de problematische staat waarin de Nederlandse kunsten zich momenteel bevinden, en met de intenties van Rosemarie om deze situatie te veranderen.

De institutionalisering van genderstudies in België hinkt sterk achterop in vergelijking met andere Europese landen, zoveel is al langer bekend. Zeker wanneer we de vergelijking maken met Nederland, waar ondanks de universitaire besparingsdwang nog steeds bachelor-, master- en doctoraatsprogramma’s in genderstudies worden aangeboden, komt België met zijn studieaanbod dat slechts bestaat uit een aantal losse gendergerelateerde vakken, er bekaaid vanaf. [1] De voorbije dertig jaar konden de Belgische genderstudies alleen maar overleven dankzij de tomeloze (en vaak volledig vrijwillige) inzet van feministisch geïnspireerde individuen en organisaties.