Begin juni dit jaar vindt in De Balie het eerste TranScreen Filmfestival plaats. TranScreen presenteert zich nadrukkelijk als voortzetting van het Nederlandse Transgender Filmfestival, dat in het eerste decennium van de 21ste eeuw tweejaarlijks werd georganiseerd door Kam Wai Kui. LOVER sprak met Jiro Ghianni, een van de organisatoren van TranScreen, over visie, dilemma’s en toekomst van transgender cinema.

Op 24 januari 2011 had een woordvoerder van de politie in Toronto de euvele moed om publiekelijk te beweren dat “vrouwen zouden moeten vermijden zich als een slet te kleden om te voorkomen dat zij slachtoffer van verkrachting worden.” Daarmee legitimeert hij de nog altijd levende mythe dat vrouwen door hun presentatie zelf verantwoordelijk zijn voor het seksuele geweld dat hen overkomt. Terecht heeft deze uitlating de woede en verontwaardiging van vrouwen gewekt. Beginnend met de inmiddels legendarische Toronto SlutWalk (3 april 2011) waait er een storm van protest door de westerse wereld. Ook Amsterdam krijgt een eigen SlutWalk.

Ook nu nog kopen Westerse bedrijven andermans land op voor eigen gewin. Dit neo-imperialisme legt beslag op het bestaan van kleine boeren, voor wie er weinig anders op zit dan naar de fabriek te trekken. Ook de fabriek produceert voor de westerse markt, maar in plaats van rijst en soja, gaat het hier

Vrouwen hebben traditiegetrouw een zware tijd in horrorfilms en het publiek is gewend geraakt aan de talloze clichés: een naakte dame die wordt vermoord terwijl ze onder de douche staat; een jongedame wordt opengeritst nadat ze seks heeft gehad; een meisje wordt verkracht en daarna gewurgd. De dader is een man en zij functioneert als willoos slachtoffer. Hoewel hier ook uitzonderingen op bestaan – met misschien als beste voorbeeld Christie uit Clive Barker’s Hellraiser (1987) die in haar eentje de strijd aangaat met helse demonen – bevatten standaard horrorfilms nu eenmaal ook standaard beelden, die er vaak een nare seksuele moraal op nahouden. Maagden zijn goed, neukende vrouwen zijn slecht – waarbij die laatst genoemde groep dood moet.

De wachtlijst voor een behandeling tot geslachtsverandering bij VU medisch centrum loopt al snel op tot enkele jaren. Voor Transgender Netwerk Nederland reden om bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg een bundeling van klachten aan te bieden. Hoe komt de wachtlijst zo lang en zijn er oplossingen voor?

Een bonte mengeling van zakenvrouwen verzamelt zich ter gelegenheid van de achtste maartviering op het ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie. Hoge hakken klikklakken naast sneakers, zorgvuldig geschikte decolletés staan gezusterlijk naast casual shirtjes, en pantalons in stemmig grijs ontmoeten jurken in uitbundige kleuren.

Het staat pas een paar weken op YouTube, maar het is al 350.000 keer bekeken en heeft minstens één krantenkop gehaald. De honderden – vaak negatieve – reacties laten zien dat ze in ieder geval iets raken. Toch hebben ze op facebook al bijna 9000 ‘people who like this”. Onder middelbare scholieren begint het filmpje te circuleren als ‘hilarisch’. Wat bezielt de mannen van “A Manifesto for Conscious Men”?

We zijn allemaal in de veronderstelling dat we in het postkoloniale tijdperk leven; een tijd waarin de gruwelijke praktijken van het imperialisme achter ons liggen. En hoewel we weten dat de meeste van onze gebruiksvoorwerpen in sweat shops worden gemaakt, en cacao, koffie en katoen veelal worden geoogst

"Kun je mannen zo gek krijgen dat ze hysterisch beginnen te krijsen bij het dagelijkse briefje: TYRA MAIL!!!!! Of lukt dat alleen bij een walk in fridge vol flesjes Heineken?" vraagt Garjan Sterk zich af in haar column over het stereotype gendergedrag in America’s Next Top Model (zie LOVER Voorjaar 2011). Om die vraag maar gelijk te beantwoorden: Nee, Garjan, godzijdank niet! Het lukt namelijk ook als je die mannen in een travestieten-wedstrijd zet en ze elke week een videoboodschap geeft van de Amerikaanse drag superstar Ru Paul. Mannen alleen hysterisch bij het zien van bier? Als je mannen beschouwt als de anthithese van wat het betekent om vrouw te zijn, misschien wel. Maar omdat die heteroseksuele tegenstelling niet voor iedereen opgaat is er daarom ook Ru Paul’s Drag Race.

Naast de Internationale Vrouwendag zijn er ongetwijfeld nog een heleboel meer dagen geclaimd voor een speciaal gender-doel. In de Verenigde Staten is 26 maart uitgeroepen tot Support Women Artists Now-day. De initiatiefnemers roepen iedereen op om eens na te denken over hoe de wereld eruit zou zien als er meer aandacht was voor de kunst en zienswijze van vrouwen. Een nobel streven.

Lezen over seks is lekker. Het maakt me niet eens zoveel uit of het poëtisch is geschreven of plat; alles wat met seks, lichaam en intimiteit heeft te maken vind ik gewoon boeiend om te lezen. De lezer wordt meegenomen in fantasieën en gedachten waar hij of zij het niet mee eens hoeft te zijn; wat spannend en verrijkend kan zijn. Lezen is in wezen altijd een gedachtenexperiment waarbinnen het 'ondenkbare' mag worden verkend.

Sinds de legendarische Judith Butler in 1998 de ''Bad Writing Award' van het tijdschrift Philosophy and Literature kreeg, lijkt er weinig veranderd. Tijdens de onlangs in Amsterdam gehouden conferentie over “Sexual Nationalisms” beklaagden organisatoren zich over onbegrip bij de media. Ondertussen werd op het hoogste academisch niveau gediscussieerd over tot dusver nooit gesignaleerde –ismen, waarbij evenwel de emoties rond het spel van macht en uitsluiting hoog opliepen. Zingt het academisch feminisme zich los van de werkelijkheid?