Al zo lang ik me kan herinneren, heb ik niet de aandrang om een gezin met kinderen te stichten. Ik zou het niet per se storend vinden als het wel zou gebeuren, maar ik heb er gewoon geen behoefte aan. Vooral niet aan kinderen, daar heb ik gewoon niks mee.

Laat ik deze column beginnen met een bekentenis: ik kijk al jaren Boer zoekt Vrouw. En ondanks dat ik mij steeds meer erger aan de patriarchale structuur van het programma, zit ik nog steeds elke week klaar om “Boer zoekt Vrouw terugkijken” te googelen, omdat ik het programma op zondagavond wederom ben vergeten.

Ik maak me zorgen om de kinderen.Om álle kinderen, maar vooral om de kinderen met gescheiden ouders. De kinderen die afhankelijk zijn van omgangsregelingen om hun ouders te zien.

In mijn vrije tijd ga ik graag naar concerten en festivals. Niet voor de drank en de pilletjes, maar voor de muziek.

Watervallen, fjorden, geisers en gletsjers. Een grote verscheidenheid aan flora en fauna. En bovenal, de enorme leegte. Voor natuurliefhebbers en rustzoekers is IJsland de hemel op aarde. Het dunbevolkte eiland staat ook bekend als ’s werelds meest feministische land. Klinkt paradijselijk, nietwaar?