Equal Pay Day 2025: Werkgevers, stop met fluisteren & start met betalen
Equal Pay Day 2025 door Hannah Vonk
Vandaag is het Equal Pay Day. De dag waarop vrouwen in Nederland symbolisch de rest van het jaar gratis werken, omdat we gemiddeld nog steeds 10,5% minder verdienen dan mannen. Tien-komma-vijf procent. Een percentage dat leest als een tikfout, maar dat ondertussen hardnekkiger is dan een slecht excuus. Die kloof groeit niet lineair; ze groeit als een ravijn. Minder pensioen, minder carrièrekansen, minder autonomie. Minder alles, behalve verantwoordelijkheid; daar hebben vrouwen nooit op ingeleverd.
Volgens de FNV lopen vrouwen door het eeuwige getreuzel rond de Wet Loontransparantie elk jaar minstens 1,9 miljard euro mis. Eén komma negen miljard. Bijna twee miljard redenen om boos te zijn, mocht iemand nog twijfelen of feminisme 'overdreven' zou zijn. Dit gaat niet over excelbestanden of beleidsnota’s. Dit gaat over levens, keuzes, vrijheid. Over respect. Over wie dat wel krijgt, en wie structureel te weinig.
Transparantie: het spook waar vooral werkgevers bang voor zijn
De Europese Loontransparantiewet werd democratisch aangenomen. Het principe is simpel: laat als bedrijf zien wie wat verdient, en waarom. Geen hogere wiskunde, geen rocket science. Maar in Nederland doen werkgevers alsof het openbaren van salarissen neerkomt op het heruitvinden van de stoommachine.'Te ingewikkeld.' Natuurlijk. Net zoals kwartaalcijfers, reorganisaties en de duizendste managementlaag; maar die weten ze toch wonderbaarlijk soepel te regelen.
De waarheid: transparantie maakt zichtbaar wat zij liever onder het tapijt schuiven. Het legt bloot dat vrouwen structureel minder verdienen, en dat de winst van de machtigen misschien een fractie minder vanzelfsprekend wordt. Maar transparantie is niet eng. Ongelijkheid normaliseren is dat wél. Voor ons is openheid geen bedreiging; het is een basisvoorwaarde voor rechtvaardigheid.
En daarom staan vandaag FNV voor Vrouwen en de Dolle Mina’s op straat. Met borden, met stemmen, met scherpe slogans. Niet voor de gezelligheid, maar omdat economische vrijheid niet wordt uitgedeeld; die moet worden bevochten. De rekening die vrouwen al decennia betalen, is inmiddels absurd hoog.
Ongelijkheid is geen incident, het is een systeem
Een jaar geleden schreef ik in Ongezien en onderbetaald over de intersectionele loonkloof. De kloof tussen mannen en vrouwen is slechts het zichtbare tipje van een veel grotere ijsberg. Voor vrouwen met een migratieachtergrond, vrouwen met een beperking en queer vrouwen is de afstand nog dieper. Ongelijkheid stapelt zich op als rente op een schuld die vrouwen nooit zijn aangegaan, maar toch moeten aflossen.
In de Verenigde Staten zijn de cijfers tenminste bekend: 79 cent voor witte vrouwen op elke dollar van een witte man, 63 cent voor zwarte vrouwen, 57 cent voor Latina vrouwen. In Nederland? Onzichtbaarheid. We verzamelen de data niet, 'want dat ligt gevoelig'. Maar zoals Gloria Wekker al jaren benadrukt: zonder data kun je geen beleid maken. Onzichtbaarheid is geen neutraliteit; onzichtbaarheid is beleid. En dat beleid houdt ongelijkheid in stand.
Dit gaat over macht
Vandaag gaat niet alleen over cijfers. Het gaat over zichtbaarheid, over moed, over collectieve stem. Over durven zeggen: dit ís niet normaal. '1,9 miljard euro per jaar' is geen abstract getal; het is het bedrag dat vrouwen gedwongen voorschieten om een systeem draaiende te houden dat hen onderwaardeert.
Het is tijd om die rekening terug te eisen. Tijd om te laten zien dat vrouwen werken, presteren, bestaan en dat we exact evenveel verdienen als mannen voor hetzelfde werk.
Vandaag fluisteren we niet. Vandaag spreken we luid. En we stoppen pas als gelijk loon geen discussie meer is, maar de standaard.
Steun LOVER!
LOVER draait al ruim vijftig jaar uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Wil je dat een van Nederlands oudste feministische tijdschriften blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.