Gereduceerd tot baarmoeder

Een persoonlijke ervaring bij de gynaecoloog

Beeld door Julia Roeselers4

Wanneer de buikpijn precies begon, kan ik me niet herinneren. In ieder geval vrij snel nadat ik begon met menstrueren. Ik fietste meestal naar school, een tocht van iets langer dan een half uur, maar wanneer mijn menstruatie begon moest mijn vader me vaak ophalen met de auto. Omdat ik niet eens kon staan van de pijn, was de fietstocht naar huis geen optie. De pijn straalde uit naar mijn rug en naar mijn benen. Wanneer ik pijn had, ging alles langs me heen: klasgenootjes en docenten praatten vaak tegen me wanneer ik op een van de banken in een van de gangen lag, maar ik kreeg niet mee wat ze zeiden.

Mijn ouders namen me mee naar de huisarts. Ik kreeg verschillende pijnstillers die allemaal niet hielpen. Uiteindelijk stelde de huisarts voor dat ik aan de pil zou gaan. Ik was toen ongeveer vijftien jaar oud. De pil hielp enorm tegen de pijn, en al snel was ik de maandelijkse fysieke ellende helemaal vergeten. Ongeveer acht jaar heb ik de pil geslikt. In die tijd was ik angstig en had ik regelmatig een paniekaanval. Een vriendin van mij raadde mij aan om te stoppen met de pil. Zelf had zij ook last van psychische klachten die erg waren afgenomen nadat ze ermee gestopt was. In het begin was ik sceptisch, maar sinds ik de pil niet meer slik, heb ik nauwelijks meer paniekaanvallen. Ik ben mijn vriendin eeuwig dankbaar voor haar advies.

Helaas had het stoppen met de pil ook een groot nadeel voor mij. De maandelijkse pijn kwam terug. Eerst probeerde ik de pijn te bestrijden met de zwaarste pijnstillers die ik in de apotheek kon krijgen, maar al gauw had ik het idee dat ik dat niet lang zou volhouden. Ik besloot weer naar de huisarts te gaan. Inmiddels had ik in een aflevering van Damn Honey geleerd over endometriose, en vermoedde dat mijn pijn hiervandaan kwam. De huisarts had hetzelfde vermoedde en raadde mij aan om een hormoonspiraal te laten zetten. Maar door mijn negatieve ervaring met de hormonen van de pil was ik niet bereid een hormoon spiraalt te laten zetten. Ik vroeg daarom of ze me kon doorverwijzen naar de gynaecoloog. Hoewel ze dat wel wilde, waarschuwde ze me ervoor dat de gynaecoloog waarschijnlijk hetzelfde zou zeggen als wat zij had gezegd: een hormoonspiraal of de pil zijn de beste opties tegen de pijn. Toch wilde ik een afspraak, want wellicht kon de gynaecoloog me op een andere manier helpen.

Zo gezegd, zo gedaan; ik kreeg een doorverwijzing en er werd een afspraak voor me gemaakt. Van tevoren kon ik zien dat mijn gynaecoloog een oude man was, gespecialiseerd in menopauze. Op de website van het ziekenhuis zag ik dat er meerdere gynaecologen waren, waaronder een jonge vrouw die gespecialiseerd was in endometriose. Ik vond het vreemd dat zij mij niet was toegewezen, maar besloot de beste man een kans te geven.

In het ziekenhuis kreeg ik een echo, waarop niet te zien was dat ik endometriose had. De gynaecoloog vertelde me dat ik een gezonde baarmoeder had. Prima, dacht ik, maar dat verhelpt mijn maandelijkse verschrikking niet. Na zijn constatering over mijn gezonde baarmoeder gingen we in gesprek over mogelijke oplossingen voor mijn probleem. Hij probeerde me ervan te overtuigen dat een hormoonspiraal de beste optie was – precies zoals mijn huisarts al had voorspeld. Ik liet weten dat ik dit niet wilde, en vroeg of er andere opties waren, bijvoorbeeld het verwijderen van mijn baarmoeder: ik weet namelijk heel zeker dat ik geen kinderen wil. Mijn gynaecoloog wilde het niet overwegen als optie, omdat ‘onderzoek aantoont dat vrouwen spijt krijgen van hun keuze’, dus alleen bij vrouwen van boven de 40 óf bij vrouwen met een ‘voltooid gezin’ wordt een dergelijke operatie overwogen.

Dit riep bij mij frustratie, en irritatie op. Welke onderzoeken tonen aan dat ‘een groot percentage’ vrouwen spijt krijgen, kon de man me niet vertellen. Waren er ook onderzoeken gedaan naar hoe dat zat bij non-binaire personen, of trans mannen? En wie zegt dat ik óók een van die mensen ben die spijt gaat krijgen? En als ik spijt zou krijgen, is het dan niet aan míj om die spijt te hebben, ik mag toch zelf de overweging maken of ik dat risico wil nemen? En wanneer heb ik dan een ‘voltooid’ gezin, wie bepaald dat? Is mijn gezin niet voltooid wanneer het bestaat uit mijn partner, mijn kat en mezelf? Maar mijn ergste woede ontstond niet door de dogmatische argumenten van de gynaecoloog, maar door het lef van hem om me geen enkele medische reden te geven waarom hij een operatie zou afraden. Ik voelde me gereduceerd tot persoon met een ‘gezonde baarmoeder’ die waarschijnlijk spijt gaat krijgen als ik deze laat verwijderen. Alsof ik niet en hij wel in staat was keuzes te maken over míjn leven!

Thuis belde ik het ziekenhuis om van gynaecoloog te wisselen. Mijn nieuwe gynaecoloog luisterde wél naar mijn overwegingen, en zij vertelde me wél wat de medische redenen waren waarom ik een operatie niet de beste keuze was. Wat een opluchting. Een paar dagen later zag ik echter dat de eerdere paternalistische gynaecoloog nog één vervelend ding had gedaan: in mijn medisch dossier schreef hij dat ik graag van mijn baarmoeder af wilde. Nee, lul, ik wil graag van mijn endometriose af!

Help je mee om 50 jaar LOVER te vieren?

Dit jaar bestaat LOVER 50 jaar. Sinds de start in 1974 draait LOVER volledig op vrijwilligers en donaties. Voor de jubileumactiviteiten zijn extra middelen nodig. Informatie over (eenmalig) doneren vind je hier. 

Meer LOVER? Volg ons op X, Instagram, LinkedIn en Facebook.