In gesprek met mijn spiegelbeeld

Ik en mijn borstverkleining

Beeld door Jan Kopriva

Dit is het jaar waarin ik een borstverkleining zal ondergaan. De eerste stappen zijn gezet, van bezoeken aan de huisarts tot gesprekken met de plastisch chirurg. Elke stap die ik zet, brengt mij niet alleen dichter bij de operatietafel, maar ook dieper in een gevoel van twijfel en paniek. De beklemming op mijn borst wordt groter, letterlijk, en de schurende gedachtes worden sterker en onvermijdelijk. 

Ik kijk sinds mijn beslissing om een borstverkleining te ondergaan dagelijks naar mijn reflectie in de spiegel en vraag mij af of ik wel echt zo’n ingrijpende verandering nodig heb. Ben ik niet iemand die zelfverzekerd is over hun uiterlijk en identiteit? Dat is iets wat ik al jarenlang naar de buitenwereld uitstraal, wat zullen anderen nu wel niet van mij denken? Heeft de omvang van mijn borsten werkelijk zo’n impact op mijn fysieke en mentale welzijn dat een medische ingreep noodzakelijk is? Maar wat houdt noodzakelijk eigenlijk in? Had ik hier niet langer over na moeten denken? Had ik sowieso naar de huisarts moeten gaan? Moet ik als een ware feminist niet gewoon tevreden kunnen zijn met mijn lichaam? 

Mijn gedachten blijven maar schuren en botsen. Ik voel de spanning in mijn lichaam zitten, opwindend en twijfelend tegelijk, maar ik voel ook opluchting. Ik verlang naar de verlichting die de operatie belooft, zowel fysiek als mentaal. Tegelijkertijd word ik overspoeld door een golf van verdriet en onzekerheid die mij herinnert aan de gevoelens die ik jarenlang onderdrukt heb in de naam van body positivity. En begrijp mij niet verkeerd, de body positivity beweging heeft mij echt heel erg geholpen om zelfverzekerd te worden over mijn lichaam. Ik draag, eet en doe wat ik wil omdat ik mij hier goed en prettig bij voel, omdat dit mij zelfverzekerd maakt, en dit heb ik zeker te danken aan deze beweging. Maar misschien ben ik wel iets te streng voor mijzelf geweest de laaste jaren? Heb ik mezelf opgelegd dat body positivity betekent dat ik nergens onzeker over mag zijn. Dat ik enkel en alleen een zelverzekerde jonge vrou ben die voor niets en niemand bang is, toch? 

Maar nu ik deze beslissing heb genomen zie ik mezelf ineens weer als jong zestienjarige meisje huilen in de paskamer terwijl ik worstelt met beha’s die niet passen. Ik zie de twintigjarige versie van mezelf die ervoor kiest om haar borsten te negeren, haar blik in de spiegel op alles te werpen behalve daar waar die weggestopte onzekerheid ligt. Liever geen gevoelens dan de onzekere gevoelens die naar boven komen bij het 'echt' zien van mijn borsten in de spiegel. Ik zie het tweeëntwintigjarige meisje, gestopt met het dragen van beha’s, niet uit trots, maar uit een wanhopige poging om zichzelf ervan te overtuigen dat ze zelfverzekerd is, terwijl ik van binnen nog steeds verdrink in onzekerheid. Het besef dringt door dat ik mezelf er jarenlang van heb weerhouden om toe te geven aan mijn onzekerheid. En nu, terwijl ik eindelijk deze stap zet, voel ik een mengeling van verdriet, onzekerheid, trots en opluchting waar ik nu nog moeilijk mee om kan gaan. 

Het was, en is, voor mij ongelofelijk moeilijk om mijn kwetsbaarheid onder ogen te komen en te besluiten om actie te ondernemen. Vandaag over zo'n twee weken wordt ik geopereerd en terwijl ik dit schrijf schieten de tranen in mijn ogen van de spanning voor wat er komen gaat. Maar tegelijkertijd voel ik een diepe trots en dankbaarheid voor de autonomie over mijn eigen lichaam. Ik ben mij ontzettend bewust van de uitdagingen die voor mij liggen, de reacties die ik van anderen ga krijgen, de uitleg die ik moet ga geven over mijn borstverkleining en waarom ik ervoor heb gekozen dit te doen, de angst voor pijn en somberheid tijdens het herstel. Maar ik kijk ook uit naar de kracht die ik in mezelf ga ontdekken als ik dit alles heb doorstaan!

En dus, te midden van al mijn onzekerheid en angsten, ben ik trots op hoe dapper ik ben dat ik deze stap durf te zetten. Probeer ik mijn onzekerheid toe te laten en moedig door te gaan. Voor het zestienjarige meisje in de paskamer, voor mezelf, en voor de persoon die ik zal zijn in de toekomst.

Help je mee om 50 jaar LOVER te vieren?
Dit jaar bestaat LOVER 50 jaar. Sinds de start in 1974 draait LOVER volledig op vrijwilligers en donaties. Om ons verleden te eren en ons jubileum te vieren maken we een fysieke uitgave. Daarvoor is - naast de tomeloze vrijwillige inzet van schrijvers en beeldmakers - ook geld nodig. Er is €3100 nodig om de productie en verzending van de fysieke uitgave te bekostigen en een evenement hieromheen te verwezenlijken. Wil jij meehelpen? Doneer dan aan onze crowdfunding bij Voordekunst. Vergeet ook zeker niet de tegenprestaties te checken!

Meer LOVER? Volg ons op Twitter, Instagram, LinkedIn en Facebook.